Voor een volledige lijst van releases, tourinformatie etc, etc: www.harrysacksioni.nl

Foto: Alex van Voorst

"Een Panna met gevolgen"

Voetbal kan bepalend zijn voor een muzikale carrière. Dit is in ieder geval van toepassing op Harry Sacksioni. Bij Ajax stond Harry Sacksioni bekend als een groot talent voor de rechterspits positie. De dag dat "de Generaal" Rinus Michels naar de talenten kwam kijken voor de doorstroming naar het "Grote Ajax" van toen (met o.a. Johan Cruyff en Piet keizer) stond Harry niet op zijn eigen "stekkie" rechts voorin, maar werd hij door de trainer op het middenveld geposteerd. Het maakte Harry niets uit, hij wilde sowieso laten zien wat hij waard was. Zijn tegenstander, een lange blonde jongen met half lang haar, "kon hij wel hebben", dacht hij de eerste 5 minuten... Het ergste wat een voetballer kan overkomen is een "panna" (het door de benen spelen van de tegenstander); uitgerekend dit gebeurde Harry, onder het toeziend oog van Rinus Michels. Toen wist Harry het zeker. De keuze voor de muziek was op dat moment gemaakt en wij danken die blonde jongen tot de dag van vandaag voor zijn "Panna". Oh ja... die blonde jongen van FC Volendam was overigens Arnold Mühren. De man van de fluwelen techniek.

Dit is een van de vele anekdotes die Harry Sacksioni in zijn nieuwe boek verteld. Het boek getiteld "Dat kunnen ze allemáál wel zeggen" is een anekdote boek over waargebeurde situaties uit het leven van Harry Sacksioni. Het boek zal naar alle waarschijnlijkheid worden uitgebracht omstreeks de maand oktober 2004. Hou het in de gaten! Uiteraard vinden jullie hier melding van op zijn site: www.harrysacksioni.nl

Onder het genot van een heerlijk zomers zonnetje sprak ik Harry Sacksioni over van alles en nog wat. Uiteraard stond de gitaar centraal.

Het interview

Harry, is Herman van Veen voor jou een springplank geweest?
"Niet in de letterlijke zin, nee… Herman weet immers weinig af van het gitaarspelen. Uiteraard is het wel een goede leerschool voor mij geweest om eraan te wennen voor een groot publiek te staan. Ik speelde in zijn programma het nummer "Meta Sequoia", wat ik overigens al op mijn 16e gecomponeerd had. In 1974 verscheen dit op mijn eerste album "Gitaar". We hadden er 1000 van laten persen. Dit leek ons meer dan genoeg gezien het feit dat het "slechts" akoestische gitaarmuziek was". Hoe anders kan het lopen... Binnen 2 maanden waren er al ruim 100.000 exemplaren van verkocht en de naam Harry Sacksioni werd een begrip in Nederland.

Waarom ben je internationaal (en daar bedoel ik mee wereldwijd) nooit echt doorgebroken?
Ik ben niet in Amerika geboren... om mee te beginnen. Ten tweede heb ik in het begin van mijn carrière de kans gehad om een contract te tekenen bij Dave Dee (van de toenmalige band Dave Dee, Dozy, Beaky, Mick and Tich) uit Engeland. Deze kwam speciaal uit Engeland overgevlogen om "het Nederlandse supertalent" zelf te aanschouwen. Na afloop van het optreden stelde hij zich aan mij voor en zei: "They told me that there is a dutch guitarplayer of worldclass…. and I think they told me the truth! Just sign this contract and I am gonna make you a worldstar! That is the way it works with me!". " In het contract stond zelfs al mijn naam vermeld en de voorwaarden… Terwijl deze man mij dus nooit had zien/horen spelen! Hij was dus duidelijk niet echt geïnteresseerd in mijn muzikale kwaliteiten in de breedste zin… maar wilde mijn inziens slechts een snelle zomerhit scoren! Mijn antwoord was kort en bondig. "This is certainly not the way it works for me!". Ik heb daarna nooit meer iets vernomen van deze man. Wie trouwens wel? Ook kreeg ik ooit eens de kans om een tournee door de USA te doen. Vijf man sterk zouden er dik aan verdienen... en dan pas ik! Dit is geheel tegen mijn principes! Ik vind dat de man waar het om gaat, waar het publiek voor komt ook het meest betaald moet worden. Punt!

Internationaal heb ik zeker in Europa niet te klagen. En het houdt mij ook absoluut niet bezig om nog beroemder te worden. Ik ben gelukkig op deze manier. Ik ben al bezig met mijn planning in 2005/2006 zowel solo " City" als met de nieuwe show "The five great guitars" (met o.a. Jan Kuiper, Eric Vaarzon Morel, Zoumana Diarra, Digmon Roovers). Via het internet komen dagelijks nog hele rijen aanvragen binnen voor mijn nieuwe cd met de "The five great guitars" en de live solo cd "Helden". Ik heb absoluut niet te klagen. Ik koester mijn publiek.

Hoe koester je je publiek?
In de eerste plaats toon ik tijdens mijn optredens respect naar de mensen toe. Ik geef mezelf altijd de volle 100 procent. Ik zou niet anders willen. Ten tweede, en daar ben ik, vermoed ik, uniek in, huur ik op eigen kosten een theater af en organiseer een ware fanclub dag. Geheel gratis! Deze dag ("Pulling The Strings") is zo persoonlijk als dat maar mogelijk is. Er is bijvoorbeeld een uur lang de mogelijkheid om mij het hemd van het lijf te vragen. Ik antwoord dan op alle vragen. Ik geef een workshop en speel een ingelast programma voor ze. De fans mogen zelf ook plaats nemen op het podium en zelf speel ik ook regelmatig mee met ze. Zo'n dag kost mij behoorlijk veel geld maar dat heb ik er dubbel en dwars voor over. Ook geef ik een blad uit, "Pulling the Strings", voor de mensen die in mij geïnteresseerd zijn. Hierin vindt men de laatste informatie over mij, ik schrijf een column over wat mij bezighoudt in de muziekwereld, ik doe een workshop en we signaleren CD's van andere gitaristen. Natuurlijk ontbreekt ook het tourschema niet.

Hoe zijn de "Five Great Guitars" tot stand gekomen?
Ik ben gevraagd door Jan Kuiper. Eigenlijk ben ik een solist pur sang. Ik heb er niets mee om met andere gitaristen samen te werken. Vaak is het zo dat gitaristen onderling (en dit in tegenstelling tot pianisten!) een soort "haantjes gedrag" vertonen. Ik vind het vaak prettiger om te spelen voor een publiek met weinig gitaristen...Regelmatig is het zo dat gitaristen naar mij komen kijken om te kijken hoe ik het doe… in plaats van te luisteren naar wat ik doe! Ik noem deze groep vaak "De Gitaarpolitie". Ook deze groep heb ik in mijn nieuwe anekdote boek ruim aandacht gegeven. Mensen die zelf niet gitaarspelen luisteren meer naar je muziek. En wat interesseert het hen nou of ik iets technisch hoogstaand doe of niet? Het moeilijkste blijft toch nog steeds de eenvoud in de muziek.

Met de "Five Great Guitars" ligt dit gelukkig compleet anders! Ten eerste klikt het onderling geweldig en niemand vertoont ook maar iets van het "haantjes gedrag". We respecteren elkaar en dat is een goede basis. Muzikaal gezien zitten we op een hoog niveau wat op zich alweer een uitdaging is voor elke muzikant. Elk optreden brengt een bepaalde spanning met zich mee. De show is nooit hetzelfde. We improviseren constant en dat geeft een kick hoor, wanneer alles wederom op zijn plaats valt! Ik vind de uitdaging om bijvoorbeeld flamenco met fingerstyle te combineren op zich al iets unieks.

Zou je zo'n soort project ook met andere gitaristen kunnen doen?
...Euh.... Als Eric Clapton samen met Ry Cooder naar mij toekomen voor iets nieuws, tjah, dan zie ik dat weer als een nieuwe uitdaging.

Pas op wat je denkt, want het gaat gebeuren...! Heeft ooit eens een bekend filosoof gezegd…;-)

Luister je wel eens naar andere gitaristen?
Nou, zelden. Ik weet uiteraard wel wie wat speelt, maar ik heb geloof ik 2 albums van gitaristen in mijn collectie staan. Eentje van Leo Kottke en eentje van Ry Cooder. Maar ik volg natuurlijk wel de gitaarwereld. Ik weet bijvoorbeeld wel wat een Tommy Emmanuel doet en waartoe hij in staat is. Ik heb de filmpjes op het gitaarnet van hem gezien, en ik kreeg een déja vu. Hij vertelde dat hij de techniek van de flageoletten in een droom "geleerd" heeft van Chet Atkins en dat hij het de volgende morgen kon spelen. Ik heb een soortgelijke droom gehad met een compositie. Het nummer " Walking the zoo" (van de cd "Intimate Strangers"), heb ik in mijn droom gecomponeerd…. Ik werd 's-ochtends wakker en kon de hele (een niet voor de hand liggende) melodielijn met akkoorden zo spelen! Een waanzinnige belevenis. Ik hoefde niet na te denken, het nummer kwam zo uit de gitaar".

Hoe componeer je normaal gesproken?
Ik schrijf nagenoeg niets op! Alles zit gewoon in mijn hoofd. Ik stap de studio in met de nummers in mijn hoofd. Ik vergeet daardoor best wel eens nummers van jaren geleden die ik niet meer gespeeld heb, maar na enige pijniging van mijn geheugen komen ze dan wel weer boven water. Mijn beste stukken componeer ik in de kortste tijd. Het cliché klopt ook hier: "Wat goed is komt snel"! Hoe langer het duurt om een compositie af te hebben, hoe groter de kans is dat het niets wordt.

Wat is volgens jou nodig om een goede gitarist te zijn?
Kijk, in eerste instantie moet je je eigen kleur ontwikkelen. En dat geldt natuurlijk niet alleen in de gitaarwereld! Maar zoek je eigenheid op je instrument. Ga niet botweg mensen kopiëren, er lopen alleen in Nederland al ruim 1000 Sacksioni'tjes rond. Dit geldt overigens vooral voor die mensen die een professionele status nastreven. Wil je lekker voor jezelf blijven spelen dan maakt het niets uit of je een ander zo goed mogelijk wilt kunnen naspelen.

Maar je geeft binnenkort zelf een boek uit met de "Sacksioni methode"..?
Juist! Maar in het voorwoord is het eerste dat ik de mensen vertel dat je het boek als hulpmiddel moet zien, om je technisch te verbeteren. Streef je een professionele carrière na, gebruik het dan als middel. En zeker niet als doelstelling. Er is namelijk al een Harry Sacksioni….

Heeft Nederland gitaartalent?
"Oh ja, wel degelijk! Kijk alleen al naar wat er rond loopt tijdens de SENA Guitar Awards. De één heeft nog meer techniek in huis dan de ander....alleen tjah... waarom ze de laatste stap niet maken, of beter gezegd niet kunnen maken, weet ik niet. Het is toch wel vreemd dat er in Nederland slechts 2 gitaristen echt bekend zijn en een vast publiek hebben. Dat is Jan Akkerman en dat ben ik. Natuurlijk is de media hier ook schuldig aan. Zij vinden bijvoorbeeld instrumentale muziek alleen maar geschikt voor als er rampen hebben plaats gevonden..... Nou vraag ik je toch...! Gewoon een belediging voor de instrumentale muziek is dit! Ze houden dit zelf in stand om deze muziek ook daadwerkelijk te draaien als er weer eens iets ergs gebeurd is. En als de ramp voltrokken is gaat gewoon de "mute" knop weer aan.

Instrumentale muziek is eenvoudigweg niet commercieel. Toen ik begon met instrumentale gitaarmuziek was ik de enige in Nederland! Er was niets anders op akoestisch gebied. Ik had sowieso dus geen voorbeelden en ik heb alles zelf moeten "uitvinden". Zelfs de fingerstyle speeltechnieken heb ik voor mezelf moeten bedenken. Dit alles was toen natuurlijk wel in mijn voordeel. Het was vernieuwend. Vandaag de dag is het echter ondenkbaar om meer dan 200.000 cd's te verkopen, alleen al in Nederland, wat mij dus wel is gelukt bij mijn debuut. Ook dat wil wel iets zeggen denk ik.

Wat zijn je toekomstplannen?
Als eerste komt natuurlijk mijn boek uit genaamd "De Sacksioni Methode". Verder ben ik druk in de weer met een DVD. Ook deze probeer ik dit jaar nog uit te brengen. Verder komt mijn nieuwe solo theater tour "City " eraan. Hierin spelen ook Izaak Boom (mandoline) en Digmon Roover (funkgitarist). En er komt een vervolg van de "Five Great Guitars". Je ziet, zoals altijd, kom ik bijna tijd te kort…

top

 Relevante links: