We stapten uit op metrostation Strandvliet en gingen naar een wedstrijd. En dat op zondag 15 december. Terwijl 200 meter verder PSV voetballer Kezman Ajax een eerste gevoelige tik toebracht, klom de eerste deelnemer Joop Wolters op het podium van de Pepsi Stage, om de jury te overtuigen van zijn kwaliteiten. Een wedstrijd dus. Hoewel we ons echt voorgenomen hadden, om gewoon lekker van goede gitaristen en muziek te genieten, werden we toch gegrepen door "het wedstrijdvirus". Na elke gitarist keken we elkaar aan. "Was hij de beste tot nu toe?" "Of was het toch die...".

Misschien waren de deelnemers zelf nog wel het minste bezig met "wie de beste zou worden". Natuurlijk, ze waren gespannen. Voor de meesten was het immers de eerste keer dat ze in zo'n grote zaal zouden optreden. Die spanning kon je vooral achter de schermen goed voelen. De gitaristen waren per twee ingedeeld in een eigen kamer, waar ze nog even konden repeteren en de vingers opwarmen. Maar de sfeer was goed, de meesten kenden elkaar van de voorrondes of zelfs van daarvoor . Je kreeg eigenlijk de indruk dat het om een teamprestatie zou gaan, in plaats van een individuele strijd.

Wat dat betreft was de organisatie geslaagd in de opzet. Het doel was om te laten zien hoeveel talent er in Nederland rondloopt en dit talent een kans te geven om zichzelf in de schijnwerpers te spelen. Natuurlijk kun je dat ook door als gitarist bij een band te gaan spelen, maar zoals iedereen weet is het muziekwereldje een harde leerschool. Goed zijn is geen garantie om verder te komen dan die ene "dorpscafe jam". Maar goed waren ze, deze acht volwassen en vier jeugdige kandidaten! Uiteindelijk was het ook de juryvoorzitter Jack Gadella die bij het bekendmaken van de uitslag het wedstrijd element relativeerde, door de onmogelijkheid van de "appels met peren vergelijking" er maar weer eens aan te strepen.

Hendry in zijn kleedkamer	Jerome Hol	Zino Schat

Appels en peren. Oftewel, kun je het spel van de uiteindelijke winnaar Jerome Hol vergelijken met het spel van nummer twee Hendry Aubrey? Antwoord: nee. Hendry speelde een zeer creatieve en originele versie van het Wilhelmus op zijn bas, zonder band, waarin bijna alle bastechnieken aan bod kwamen. Deze opdracht, die de kandidaten twee weken vantevoren kregen medegedeeld, werd door Jerome Hol uitgevoerd op een jazzy "Mike Stern - achtige" manier. Zo schuchter hij in de microfoon zijn nummers aankondigde, zo dominant hij soleerde, improviseerde , scheurde, en dan weer subtiel gas terug nam. Een geweldige gitarist die speciaal voor deze gelegenheid een band had samengesteld. De prestatie werd nog indrukwekkender toen we hoorden dat de band door omstandigheden slechts een uur had kunnen oefenen voor de finale. We zijn zeer benieuwd naar het resultaat van de prijs: Een dag opname in de beroemde Wisseloord studio's.

Wij verbazen ons er altijd weer over hoeveel virtuoze gitaristen er rondlopen. Die verbazing wordt alleen maar groter als zo'n virtuoosje 13 jaar oud is. Neem Zino Schat. Hij speelde als eerste nummer Midnight van Joe Satriani. Goed, het is een nummer dat een gitarist die 'two hand tapping' een beetje beheerst wel uit zijn gitaar kan krijgen. Wat ons echter imponeerde, was de perfecte timing en de beheersing. Hier wil het namelijk nog weleens aan ontbreken bij zeer jonge gitaarhelden. Zino Schat speelde het nummer terwijl hij naar zijn familie op de eerste rij lachte. Een oom van Zino vertelde ons later dat zij dan ook veel nerveuser waren dan Zino. Zino werd uiteindelijk tweede. De eerste plaats in de categorie jeugd was voor Jasper Stadhouders. Jasper had de wedstrijd al eens gewonnen in de categorie tot 10 jaar. Toen speelde hij nog rock, nu is hij "gegroeid" naar de jazz. Een "groei" die veel professionele gitaristen pas doormaken als ze ver in de twintig zijn. Maar ja, Jasper had al een gitaar in zijn handen toen hij zes jaar oud was en kreeg volgens eigen zeggen van zijn ouders al jazz te horen toen hij nog in de buggy lag. Jasper speelde naast een nummer van Pat Metheny een eigen nummer, waarmee hij ook als jonge componist al indruk maakte.

Waren deze Awards nu een voornamelijk technische strijd, waarbij iedereen wilde laten zien dat hij snel kon spelen en waarbij de "Vai/Satriani/Petrucci trucendoos" veelvuldig werd open gezet? Dit viel uiteindelijk mee. Je ontkomt er niet aan dat iedereen wil laten zien wat hij in huis heeft. Maar de meeste kandidaten hadden toch begrepen dat je je vooral kon onderscheiden met mooie muziek. Zo ook Luc Oggel, die na, inderdaad, even een scala aan sweeps, tapping en 32e nootjes te hebben gedemonstreerd een eigen nummer bracht, waarbij elke noot met beleid en gevoel werd gespeeld. Hij won de prijs voor de beste compositie. Een competitie waaraan alle deelnemers konden meedoen, ook diegenen die niet in de finale stonden.

Luc Oggel	De winnaar....

Tussen de finalerondes door waren er optredens met oa Rob Winter (Marco Borsato band) , Marcel Singor, Harry Sacksioni, Rene Shuman (veel mensen weten het niet, maar hij kan een behoorlijk partijtje gitaar spelen) en Ana Popovic. Hoogtepuntje was het het optreden van Harry Sacksioni met twee winnaars van eerdere edities; Charmayne Sijm en Wim den Herder. Vooral de 'jam' met die laatste werd een verrassend en interessant gitaarduel. Zie: Website van Wim den Herder. We hebben ons zeer vermaakt tijdens de Sena Guitar Awards en zullen de deelnemers zeker blijven volgen. Binnenkort is hiervan al wat op deze site te zien, in de vorm van een interview met de winnaars.

Harry Sacksioni en Charmayne Sijm	Harry Sacksioni en Wim den Herder

Meer info:

www.sga.guitars.nl

top

 Relevante links: