In 1954 bracht Gretsch zijn single cutaway modellen op de markt; als antwoord op de Gibson Les Paul. Met als voornaamste verschil dat de Gretsch's niet helemaal massief waren, maar opgebouwd uit verschillende stukken grenen, ahorn en mahonie.

De tenor gitaar, eigenlijk een overblijfsel uit de 30-er jaren toen tenor-banjoisten ook gitaar wilden kunnen spelen, werd in de 50-er jaren nog maar weinig gebruikt, maar toch werden ze in kleine aantallen tot in de 60-er jaren gebouwd, ook door bijvoorbeeld Gibson.

De stemming van een dergelijk instrument is dan G-D-A-E (kwinten stemming zoals viool of mandoline), maar af en toe wordt ook wel D-G-B-E (gitaar) of A-D-G-B (4 binnenste van de gitaar) gebruikt.

Als er al een bas in het combo wordt gebruikt zijn vier snaren eigenlijk genoeg. Verder blijkt dat een menging van verschillende stemmingen binnen een combo interessante klank-kleuren kan geven; omdat de intervallen anders zijn, mengen de accorden soms beter. Zo gebruikte bij het vroegere akoestische jazz-gitaar duo Carl Kress en Dick McDonough één van beiden ook de kwinten stemming

Dit komt ook veel voor bij de grote verscheidenheid van snaarinstrumenten (b.v.cuatro, tres en cavaquinho) die in zuid-amerika worden gebruikt. Enfin... daar zullen de Hoge Heren van Gretsch niet allemaal aan gedacht hebben toen ze dit instrument bouwden.

De body en de pick-ups zijn gewone 6-polige Dearmond Dynasonic pick-ups van een 6-snarige gitaar. Het werd waarschijnlijk niet de moeite waard geacht om een 4-snarige Melta Synchrosonic brug te gebruiken, dus werd een eenvoudige houten jazz-kam geplaatst. Al met al een waar lelijk eendje...........

Het serie-nummer staat bij dit type gitaren trouwens vaak ook op de afdekplaat van het controll-panel gekrast; en verder nog een keer op de binnenkant van de controll-cavity op een etiket (zie foto's)

Klik op de plaatjes voor een vergroting:

Front	Kop	Control Lay out
(51 KB)	(60 KB)	(39 KB)

Label	Serienummer
(33 KB)	(15 KB)