Onderschatte gitaar merken

[Kakihara]

Als je vindt dat cort geweldige prijs kwaliteit is en de prijs van €600,00 laag vindt, dan stel ik mij daar toch mijn vragen bij.

€600 vind ik veel geld om te geven voor een gitaar, zeker voor een die zijn waarde niet houdt en geen 'gewild' merk heeft. Ik heb een linkshandige gibby moeten bestellen voor een goeie €1000,00, prachtige gitaar, maar mocht ik 'm ooit willen verkopen, zal ik er mijn broek niet aan scheuren. Een Cort die je koopt voor €600,00 en twee maand later verkoopt omdat je een wil die beter klinkt, krijg je met moeite nog €200,00 voor.

In Fenders is er ook een groot verschil. Ik heb een tijd geleden een paar strats getest die bij Piens stonden (enige winkel die echt een deftige lefties corner heeft, maar is normaal gezien veel te duur om iets te kopen), twee waren MIA, een was MIM en een was MIJ. De MIJ schoot er echt in alles bovenuit, en die was maar €319,00. Had ik het geld toen gehad, ik had m meegenomen. Daar stond trouwens ook een Danelectro voor 180 euro.

Het voornaamste is niet te veel naar de merken te kijken, maar vooral naar de prijs. Speel een paar dure, en als je er een vindt die beter speelt EN klinkt (heel belangrijk) dan die dure, bag it and tag it. Ik heb ondertussen genoeg foute aankopen gedaan om dat geleerd te hebben. Als je er een wil die z'n waarde niet houdt, wees zeker dat 'ie zo goed en zo goedkoop is dat je'm nooit onder de prijs gaat willen verkopen.

Tip : Lefty Guitars. Het is wel een eindje rijden, maar je hebt er wel een redelijk aanbod.

Verder vind ik het altijd een beetje raar als mensen een - in hun ogen - uitstekende gitaar laten staan en vervolgens voor een mindere, maar van beter gekend merk gaan, gewoon op basis van de doorverkoopwaarde. Maar soit, ik geloof dat ik hierin een rariteit ben

[Broosje]

Een Cort die je koopt voor €600,00 en twee maand later verkoopt omdat je een wil die beter klinkt, krijg je met moeite nog €200,00 voor.

Ik vind 2dehands marktwaarde losstaan van het feit of je nu prijs/kwaliteit een goeie koop doet.
Ik koop een gitaar om te houden, en wissel niet om de paar maanden af.
Doorverkoopwaarde kan een sterk argument zijn, maar niet in alle gevallen...

[hezz]

Volgens mij kan je London City niet (meer) beschouwen als een onderschat merk. Hoe vaak wordt er niet LC geroepen als er weer eens een beginner een gitaar zoekt?
Onderschatte merken zijn volgens mij : Blade, Yamaha, Washburn, Aria Pro II en tweedehands dingen als Fenix en Chevy zijn ook de moeite waard om naar te kijken vind ik.

Nja, dat het nog geroepen wordt toont naar mijn idee wel aan dat het toch nog niet echt aanslaat. Ik zie meer beginners of casual spelers met een Squier/Ibanez weglopen dan een LC.

[Hendriks]

Ik zeg Swing , heerlijke kopietjes en ook wat eigen modellen/ uitvoeringen , anders Blade , G&L of Dick Smith

[Jiboom]

...G+L, Heritage en Hamer worden wel gewaardeerd door de gitarist maar only lipservice. Uiteindelijk zie je op de podia toch weer de Gibsons en Fenders.

en

\

Er is geen enkele stelling die opgaat voor alle bands behalve dat het een band is.
De drie merken die ik noem zijn geen obscuur vintage althans... ik geloof niet dat zij zich zo zouden kwalificeren...

Maar mijn punt is, als je onderschat wil afzetten tegen een andere gitaar moet je dat doen tegen gitaren in dezelfde stijl en prijssegment. Op de een of andere manier lijkt me dat obvious....

Wat betreft stijl/prijssegment ben ik het met je eens. Maar toch blijft het wazig.. Mijn stelling: gitaristen zijn erg conservatief, en dat versterkt de onderschatting van nieuwe, minder bewezen merken. Daar zie je natuurlijk ook het voordeel voor met name Gibson/Fender/Martin. Die instrumenten zijn voor veel stijlen nu eenmaal bepalend geweest (rock, blues, country etc.) Op zich niet geheel onverdiend, omdat ze vroeger wel innoverend zijn geweest. Nu is dat toch minder (hoeveel nieuwe LP's, strats en tele's heeft de wereld nog nodig?!).

Omdat iedere gitarist afkijkt bij hun grote voorbeelden zie je dit fenomeen bij nieuwere/afgeleide stijlen ook weer terugkomen, waardoor de oude merken dus het populairst blijven... iedereen droomt er kennelijk toch van om uiteindelijk die 50's LP/strat/tele te kunnen kopen. Bij nieuwere stijlen heb je gelukkig iets meer afwijkingen, vooral bij harde metal zie je dat andere merken meer kans maken (denk aan Jackson, ESP, Ibanez).

Het grote nadeel van andere goede merken blijft natuurlijk die eeuwige vergelijking:
-G&L is een betere Fender
-Hamer/Heritage een betere Gibson

Een truc die wel aardig werkt (en inmiddels tot het absurde wordt uitgemolken) zijn de signature modellen: Ibanez is er in de jaren 80 groot mee geworden, en ook PRS scoort hier inmiddels vrij aardig mee. Maar dit is dus wederom marketing in plaats van scoren op basis van prijs-kwaliteit, helaas..

Toch is het de vraag of er altijd sprake is van onderschatting. Een voorbeeld: ik ben zelf een beetje allergisch voor Gibson/Fender. Niet omdat de gitaren me zozeer tegenstaan, wel omdat ik de prijs/kwaliteit verhouding scheef vind (en ik ook liever met iets anders gezien wil worden, geef ik eerlijk toe..). Zodoende sta ik open voor alle merken, zo lang ze maar goed spul maken. Ik heb al enkele jaren een Hamer die eigenlijk geweldig is (beter dan iedere Gibson die ik tot nu toe in mijn handen heb gehad), maar het toch "net niet" is voor mij... oorzaak: uiterlijk bevalt me niet helemaal (lelijke kop) en hij is te zwaar (net als een LP, waar deze van afgeleid is). Speelt wel goed en klinkt nog beter.

Ik ben inmiddels helemaal over naar PRS (doublecut model is gewoon mooier IMO, is niet te zwaar en is net zo goed). Kortom, PRS is voor mij beter dan Hamer. Toch zal ik Hamer blijven noemen als onderschat merk: de bouwkwaliteit doet niet/nauwelijks onder voor PRS. Maar ik koop dus geen Hamer meer (terwijl 2e hands Hamers maar de helft kosten van een vergelijkbare PRS). Ik sluit niet uit dat zoiets voor meer mensen geldt: iets bevalt niet aan een merk (vooral gevoelsmatig), terwijl het rationeel gezien prima spul is. Uiteindelijk laat je dan toch links liggen...

[Chocola]

- Vintage
- Jack & Danny

Serieus onderschat, wel in het achterhoofd gehouden dat deze gitaren niet boven de 200-300 euro komen

[Agent_Smith]

Gordon-Smith

[Mr_Moustache]

Godin krijgt volgens mij niet de waardering die het verdient vind ik. God, wat kunnen die leuke/goede planken maken voor het geld.

[Pepe]

Toch zal ik Hamer blijven noemen als onderschat merk: de bouwkwaliteit doet niet/nauwelijks onder voor PRS.

In de Guitarplayer stond een aantal jaren geleden een guitarshootout van 30 gitaren highend gitaren.
Hamer was de enige producent die de extra mile maakte onder de hood, dat wat 99% van de consument normaal gesproken niet ziet. Ze hebben geen customshop, ze zijn een customshop zeggen ze zelf. Ik vind het een symphatiek merkje.

[Bernd Veenema]

Ik heb laatst een paar moderne high-end electrische Yamaha gitaren geprobeerd (SA-2200; ES-335 model en SG-2000) en dat zijn echt supergitaren. Zeker die SA-2200 was echt te gek. En die kost maar 1329 euro en dan heb je een gitaar met een ebben toets, flamed maple top enz. enz. Qua specs dus beter dan een gemiddelde Gibson ES-335 die een stuk duurder is. Het merk heeft alleen niet de Sex appeal van een Gibson en dat is iets wat veel gitaristen erg aanspreekt. Ik vind dat eigenlijk wel jammer. Ook de gitaren van Blade en Godin (bv Kingpin) zijn over het algemeen erg goed voor wat je er voor betaald. Toch is dat niet bekend genoeg voor de gemiddelde gitarist. Die gaan liever met een Mexicaanse Fender naar huis.