Zelf vind ik die verschoven body juist 1 van de leuke dingen van dit model. t hoort er gewoon bij.
Zelf vind ik die verschoven body juist 1 van de leuke dingen van dit model. t hoort er gewoon bij.
kan niet anders zeggen dat ik hem zeer geslaagd vind, die slapgplaat brengt ook balans met de dogears die ik in de eerste instantie te dominant vond, maar dat is natuurlijk persoonlijk
begrijp me niet verkeerd, ik vond het eerste ontwerp (het huidige) briljant en dat moet vooral niet veranderen.
Wat ik opper(de) is maar een idee uit mijn verziekte brein dat krampachtig probeert mee te denken omdat ik
zelf ook aanstalten aan het maken ben
om weer eens een gitaar te bouwen...
ja, zeer goed ontworpen, is ook een van de zeldzame gitaren die door een echte designer zijn ontworpen die ook nog aansluiten bij historiek en klassiekers van de electrische gitaar. Nog al wat productontwerpers die zich wagen aan gitaarontwerpen en eerder geen voeling hadden met gitaren, slaan de bal mis door te veel te gaan voor organisch design en ontwerpen iets objectief moois dat echter geen appeal heeft bij gitaristen.
ik weet niet of meer mensen dat hebben maar het kan soms zijn , bij mij althans, dat het aantal pickups en type mij een ontwerp kunnen doen tegen staan.
strat met humbucker brug okay maar de humbucker op een andere plaats bij de twee single coils staat me tegen.
ook een drie humbucker model zoals die van de lespaul zou ik niet kopen.
een tele met normale tele brug en humbucker bij de neck wel maar een tele model met strat brug ,brug singel alla strat en humbucker bij de neck weer niet.
een mens blijft een vreemd schepsel denk ik maar ;-)
idd hops, elke gitarist zal die rare voorkeuren wel kennen. Heeft te maken met het feit dat wij heel fel met aantal blueprints in ons hoofd zitten van classics die we geleerd hebben mooi te vinden. En dat heeft weinig met objectiviteit ofzo te maken, meer met branding, geschiedenis en emotie.
Ik heb nogal wat ontwerpers/niet muzikanten in mijn kennissenkring en als je hun voorkeuren van gitaarontwerpen hoort, zou je verschieten. Maar zij gebruiken hele andere referentiekaders dan wij. Bekend voorbeeld is de tele headstock, die op de keper beschouwd een wat flauw, spits einde maakt aan de hals, maar die ik bloedmooi vind (voor een groot deel omwille van de legend factor, denk ik)
Tele headstocks; voorheen vond ik ze spontaan altijd heel vreemd, misvormd. Tot ik me erin ging verdiepen, besefte dat een groot deel van de muziek die ik te gek vind op tele's is gespeeld en zover ging er zelf een te bouwen.
Nu vind ik strat headstocks eerder een beetje vreemd, met dat eigenlijk niet functionele en dus overbodige uithangbord eraan.
Interessant onderwerp, juist door die eindeloze subjectiviteit.
Aaron Stonebeat
Mijn nieuwe band: Eddy Current & The Field
Stonebeat's gitaargeknutsel in beeld: http://aaronstonebeat.mijnalbums.nl/
idd, eindeloze subjectiviteit , maakt het zo leuk om over te lullen
soit, hier nog een update van het lakfront, nu gaat er even niks gebeuren wegens recreatieve activiteiten op verplaatsing - een gebroken been behoort tot de mogelijke gevolgen ...
De Thin King (bindings nog niet geschraapt) en de Servant zitten in hun laatste kleurlaag. Nu gaan schuren en blank lakken. Ik vind dat ik er veel werk insteek naargelang ik toch medestichtend lid ben van de I HATE lakken club
De ebben toets ook gefret: heel content over. fretten is iets waarin je telkens beter wordt zonder dat ik juist weet waarom eigenlijk.
cheers, barno
![]()
Favorieten/bladwijzers