Waar heb jij nu GAS voor?

[Henri H]

GAS voor een Guild F212XLCE



Is €2000,- niet een beetje (te)veel voor een gitaar die je maar 3 x per jaar aanraakt?
Zo'n gave sound, dat dan weer wel!

[Joost de Ruig]

Is €2000,- niet een beetje (te)veel voor een gitaar die je maar 3 x per jaar aanraakt?
Zo'n gave sound, dat dan weer wel!

Er is net deze maand een nieuwe Guild 12-string in maple uit voor €530,-. Leuk prijsje voor een gitaar die je maar 3x per jaar aanraakt
Het gaat om de F2512E.

[Henri H]

Zeker interessant! Thx voor de tip, maar ik vraag me af of ik verliefd ga worden op de "tone".
Degene die ik postte, heb ik al bespeeld, en heeft een erg mooie diepe, volle, maar toch heldere tone, dusdanig dat ie maar door m'n hoofd blijft spoken. Ach, ik praat het mezelf maar aan...

[vulvasonic]

Nog niet zo lang geleden werd ik voor het eerst sinds een absurd lange tijd weer serieus gegrepen door een G.A.S.- aanval. Volledig tot over mijn oren verliefd heb ik jullie, voor zover jullie het kunnen herinneren, lastig gevallen met een enorme optelsom van redenen waarom ik die Gretsch G2622T in Torino Green MOEST en ZOU hebben.
Eigenlijk had ik het van mezelf helemaal niet verwacht, want doorgaans, als ik vind dat ik iets MOET hebben (en ik had er daadwerkelijk enkele heel goede redenen voor), dan zet ik mijn tanden er in totdat mijn droom bewaarheid wordt, mits daartoe reële kansen bestaan. Ik ga niet voor de kat z'n kut liggen dromen.


De G.A.S. waarmee ik jullie nu ga 'lastig vallen' is nu niet bepaald een plotse bevlieging. Ik denk dat ik een jaar of 13 was toen ik voor het eerst echt smoorverliefd werd op die gitaar. Ik had een elpee gekocht, voorzien van (waarschijnlijk) 12 hardrock deuntjes van 7 of 8 verschillende hardrock bands die volgens de samenstellers van dat album (ik meen redactieleden van het blad 'Aardschok' en hoogstwaarschijnlijk tevens enkele andere kleine bladen, verspreid over Europa - enfin, dat weet ik ook allemaal niet meer en de enige reden waarom ik het tóch 'ter sprake' breng is de hoop dat iemand hier zich dat album kan herinneren en dus ook de hoes van dat album) een grote toekomst voor zich hadden liggen.
Op de hoes zag je een grote zwart-wit foto van twee echte stoere, archetypische hardrockgitaristen met puntige gitaren, alsof de fotograaf hiermee wilde aangeven dat puntige gitaren bij het genre. Eén van de twee speelde op een Gibson Flying V (zeg eerlijk, had je iets anders verwacht? ) en de ander (uiteraard) op een Gibson Explorer. De V-gitarist speelde helemaal hoog op de hals een solo. De ander greep onderop z'n Explorer een powerchord. Ik had he-le-maal NIKS met de Flying V. Zittend spelen was een crime. Trouwens, zo heel lelijk vond ik ze nu ook weer niet, want ik herinner me dat iemand via via mogelijk een deal kon sluiten met de importeur van Gibson. 900 gulden en ik zou de trotse eigenaar zijn van een V. Bleek achteraf allemaal gelul. Maar op de Explorer was ik meteen verliefd.


Tóen ging het enkel en alleen nog maar om uiterlijk. Schitterende gitaren, toch? Jaren later, toen ik toch vlug alweer een jaartje of 25 was, heb ik voor het eerst echt uitgebreid een Gibson Explorer (korina versie met gouden hardware - volledig ondergekwijld) kunnen testen. Ik had echt een heel onhandelbaar ding verwacht, maar ooooow man, wat speelde dat ding fijn!!! De hoogste noten zijn supereenvoudig te bereiken, maar verrassender dan dát was die gigantische bovenste punt. Dat ding blijkt dus gewoon een geweldige armsteun die (en dat vond ik ook zo héééérlijk) op een geweldige wijze de trillingen van de snaren doorgeeft aan de gehele gitaar, maar ook aan je lijf!


Leo Fender heeft zeer bewust op een fantastische manier de body van de Jazzmaster ontworpen om de zittende gitarist te dienen (ik lul niet!!!). En als je actief zit, dan mag je gerust concluderen dat ome Leo in zijn missie geslaagd is (op dat punt an sich dan, want de jazz muzikant wist ie niet echt te bevredigen met de Jazzmaster.
Als je echter, zoals ik, wat meer onderuitgezakt op een soort van leunstoel moet zitten, dan is de Gibson Explorer serieus ergonomisch bij uitstek de meest geslaagde gitaar dat ooit op de markt is gebracht. En derhalve hoef ik maar één afbeelding van een Explorer te zien en ik leef helemaal weer even op.
En dus, mocht ik ooit in de gelegenheid komen, dan zou er wellicht best eens een Epi Explorer bij kunnen komen om op te leuken. Ik heb vrijwel altijd last van mijn rug na een repetitie of optreden. Ik ben er van overtuigd dat ik daar met een Explorer aanzienlijk minder veel last van zal hebben. En bovendien oogt het ook niet verkeerd onder het zingen van een ietwat opgewilderde Jim Reeves deun.


Mijn reeds 38 jaar lange grote liefde, de Gibson Explorer, liefst in deze naturelle en lekker afgeragde staat (zoals te zien op de foto onder de Lzzy Hale Explorer, een originele Gibson Explorer uit 1958!!!!! - wat zal het kosten? Kwart miljoen, zoiets?), maar ook een zwarte met witte slagplaat en gouden hardware (en tevens flink 'doorleefd uiteraard') werkt bijzonder goed bij mij (zwart werkt vrijwel altijd goed bij mij. Niet zozeer als het ook nog een volledig zwarte 'trim' heeft en zelfs zwarte hardware... NEEN!!! Slechts zwarte lak. Werkt vrijwel altijd, ongeacht merk of model...).
Maar zelfs een uitvoering als de door vele homofobe medegitaristen gevreesde spierwit met gouden hardware en binding vind ik van een ongeëvenaarde schoonheid!!! De Lzzy Hale Explorer:



Maar hier dus die originele 58'er (daar zijn heel veel grote en prachtige afbeeldingen van te vinden. Sommige met geweldige, onverwachte details. Zoek het op. Zeer de moeite waard als je hier, net als ik, enorm enthousiast van wordt ):



Steampunked Explorer:

[MikeD]

Je bent verkikkerd op een Explorer en vond een Flying V ook wel leuk maar je kon er niet zittend mee spelen... wat dacht je van een Random Star oftewel een Charvel Desolation DST 1 FR.. ook met stop tail verkrijgbaar als je geen Floyd wil en (was) ook in massieve kleuren, waaronder zwart.... of moet het per se een Gibson zijn??? volgens mij maakt ESP de random star ook nog als (edit Gus G model

[Midwolda]

GAS voor een BMW R65.
Mag in dit topic want daar zitten gears in.

[duckman]

mooie post Mario. Ik heb een tijd een explorer gehad. En verkocht i.v.m. echtscheiding (jaja). Op zich geen spijt want ik heb nog genoeg mooie gitaren, maar ooit komt ie weer terug .De combi met Bigsby en zwarte slagplaat was erg mooi

Dit was de mijne:

[IMG][/IMG]

Nog niet zo lang geleden werd ik voor het eerst sinds een absurd lange tijd weer serieus gegrepen door een G.A.S.- aanval. Volledig tot over mijn oren verliefd heb ik jullie, voor zover jullie het kunnen herinneren, lastig gevallen met een enorme optelsom van redenen waarom ik die Gretsch G2622T in Torino Green MOEST en ZOU hebben.
Eigenlijk had ik het van mezelf helemaal niet verwacht, want doorgaans, als ik vind dat ik iets MOET hebben (en ik had er daadwerkelijk enkele heel goede redenen voor), dan zet ik mijn tanden er in totdat mijn droom bewaarheid wordt, mits daartoe reële kansen bestaan. Ik ga niet voor de kat z'n kut liggen dromen.


De G.A.S. waarmee ik jullie nu ga 'lastig vallen' is nu niet bepaald een plotse bevlieging. Ik denk dat ik een jaar of 13 was toen ik voor het eerst echt smoorverliefd werd op die gitaar. Ik had een elpee gekocht, voorzien van (waarschijnlijk) 12 hardrock deuntjes van 7 of 8 verschillende hardrock bands die volgens de samenstellers van dat album (ik meen redactieleden van het blad 'Aardschok' en hoogstwaarschijnlijk tevens enkele andere kleine bladen, verspreid over Europa - enfin, dat weet ik ook allemaal niet meer en de enige reden waarom ik het tóch 'ter sprake' breng is de hoop dat iemand hier zich dat album kan herinneren en dus ook de hoes van dat album) een grote toekomst voor zich hadden liggen.
Op de hoes zag je een grote zwart-wit foto van twee echte stoere, archetypische hardrockgitaristen met puntige gitaren, alsof de fotograaf hiermee wilde aangeven dat puntige gitaren bij het genre. Eén van de twee speelde op een Gibson Flying V (zeg eerlijk, had je iets anders verwacht? ) en de ander (uiteraard) op een Gibson Explorer. De V-gitarist speelde helemaal hoog op de hals een solo. De ander greep onderop z'n Explorer een powerchord. Ik had he-le-maal NIKS met de Flying V. Zittend spelen was een crime. Trouwens, zo heel lelijk vond ik ze nu ook weer niet, want ik herinner me dat iemand via via mogelijk een deal kon sluiten met de importeur van Gibson. 900 gulden en ik zou de trotse eigenaar zijn van een V. Bleek achteraf allemaal gelul. Maar op de Explorer was ik meteen verliefd.


Tóen ging het enkel en alleen nog maar om uiterlijk. Schitterende gitaren, toch? Jaren later, toen ik toch vlug alweer een jaartje of 25 was, heb ik voor het eerst echt uitgebreid een Gibson Explorer (korina versie met gouden hardware - volledig ondergekwijld) kunnen testen. Ik had echt een heel onhandelbaar ding verwacht, maar ooooow man, wat speelde dat ding fijn!!! De hoogste noten zijn supereenvoudig te bereiken, maar verrassender dan dát was die gigantische bovenste punt. Dat ding blijkt dus gewoon een geweldige armsteun die (en dat vond ik ook zo héééérlijk) op een geweldige wijze de trillingen van de snaren doorgeeft aan de gehele gitaar, maar ook aan je lijf!


Leo Fender heeft zeer bewust op een fantastische manier de body van de Jazzmaster ontworpen om de zittende gitarist te dienen (ik lul niet!!!). En als je actief zit, dan mag je gerust concluderen dat ome Leo in zijn missie geslaagd is (op dat punt an sich dan, want de jazz muzikant wist ie niet echt te bevredigen met de Jazzmaster.
Als je echter, zoals ik, wat meer onderuitgezakt op een soort van leunstoel moet zitten, dan is de Gibson Explorer serieus ergonomisch bij uitstek de meest geslaagde gitaar dat ooit op de markt is gebracht. En derhalve hoef ik maar één afbeelding van een Explorer te zien en ik leef helemaal weer even op.
En dus, mocht ik ooit in de gelegenheid komen, dan zou er wellicht best eens een Epi Explorer bij kunnen komen om op te leuken. Ik heb vrijwel altijd last van mijn rug na een repetitie of optreden. Ik ben er van overtuigd dat ik daar met een Explorer aanzienlijk minder veel last van zal hebben. En bovendien oogt het ook niet verkeerd onder het zingen van een ietwat opgewilderde Jim Reeves deun.


Mijn reeds 38 jaar lange grote liefde, de Gibson Explorer, liefst in deze naturelle en lekker afgeragde staat (zoals te zien op de foto onder de Lzzy Hale Explorer, een originele Gibson Explorer uit 1958!!!!! - wat zal het kosten? Kwart miljoen, zoiets?), maar ook een zwarte met witte slagplaat en gouden hardware (en tevens flink 'doorleefd uiteraard') werkt bijzonder goed bij mij (zwart werkt vrijwel altijd goed bij mij. Niet zozeer als het ook nog een volledig zwarte 'trim' heeft en zelfs zwarte hardware... NEEN!!! Slechts zwarte lak. Werkt vrijwel altijd, ongeacht merk of model...).
Maar zelfs een uitvoering als de door vele homofobe medegitaristen gevreesde spierwit met gouden hardware en binding vind ik van een ongeëvenaarde schoonheid!!! De Lzzy Hale Explorer:



Maar hier dus die originele 58'er (daar zijn heel veel grote en prachtige afbeeldingen van te vinden. Sommige met geweldige, onverwachte details. Zoek het op. Zeer de moeite waard als je hier, net als ik, enorm enthousiast van wordt ):



Steampunked Explorer:

[telerocker]

Ik hou niet zo van gouden hardware, maar op zo'n korina Explorer hoort dat gewoon. Eén van de weinige Gibsons waar mijn hart spontaan sneller van gaat slaan.


Sent from my iPhone using Tapatalk

[Henri H]

Enige alternatief voor een Explorer is wat mij betreft een Ibanez Destroyer of evt. een Iceman.
Niet zo'n foeilelijke neppert van ESP, Charvel of wat dan ook.

Die '58-er is een serieuze GAS-gitaar, beauty!

[Joost de Ruig]

GAS voor een BMW R65.
Mag in dit topic want daar zitten gears in.

Met mooi weer heb ik altijd GAS voor een cabrio.... Twee die misschien nog eens binnen het bereik liggen: Kever cabrio en Mazda MX5.