Is een van de weinige dingen waarbij ik inderdaad een brok in mijn keel krijg, kinderkanker.
Op een blauwe maandag ben ik i.v.m het bezoek van onze koning, eens verdwaald in een grotendeels afgesloten ziekenhuis (en bijna in zijn Audi beland, beveiliging van lik mijn vestje).
Tijdens die dwaaltocht ging de lift open op een afdeling met van die kleine chemokopjes, ouder aan iedere hand.
Hoe houdt een mens het vol de moed erin te houden ?
Heeft me erg aangegrepen.
Maar...
Tijdje geleden voor een partijtje glas in lood in contact geweest met iemand die na over en weer mailen ook ineens kwam met het kika verhaal.
Bij mij gaan dan alle alarmbellen af.
Ik geloof het gewoonweg niet, zou je intentie liggen daar te doneren, dan doe je dat gewoon, zo redeneer ik.
Wellicht is dat voor andere mensen anders, maar ik word er wantrouwig door.
Misschien doneert zoiemand echt, 10%, beter dan niets, en is de rest overhead.
Zo werkt het voor veel van die goede doel instellingen zelf ook, enige dat je hoeft te doen is daaruit lering trekken als donateur.
Het marketing effect ervan brengt wellicht meer op, dan de donatie kost.
Favorieten/bladwijzers