Waarom sommige artiesten idolen worden...

[Kim Wilson]

Even uit een ander draadje gepakt...

Dat Eric Clapton een groot artiest is, is bekend. Maar waaróm is hij zo bekend? Hetzelfde geldt (IMO) voor de Rolling Stones. Vroeger was men voor de Stones of de Beatles, dus is die band één van de grootste in de geschiedenis van de popmuziek.

Zo zijn er nog wel meer voorbeelden aan te wijzen van gitaristen en andere muzikanten, die qua techniek op zich niet veel voorstellen, maar toch enorm beroemd zijn geworden.

En aan de andere kant zijn er geweldige muzikanten die alles en iedereen onder de tafel spelen, maar niet doorbreken, hoe hard ze er ook voor werken.

Het is een rare wereld...

[Tubescreamer]

Komt -ie weer:

Hoe goed je techniek nou wel of niet is, boeit dus blijkbaar niet zo. Het is denk ik ook niet alleen maar het zgnd. cliché van "wat je ermee doet", maar ook een beetje het geval van op de juiste plek op het juiste tijdstip zijn.
Om bij Clapton te blijven: die viel gewoon op omdat hij ten opzichte van anderen in zijn omgeving wél heel erg goed was (ik bedoel dus effe pre-Yardbirds Clapton). Tja en als iedereen bezig is met de electrische blues spelen, in die tijd iets nieuws, en er springt iemand uit die daar heel goed in is, en heel erg goed Freddie King en Albert King en Buddy Guy lickjes kan spelen, ja die valt dan wel op. Tegenwoordig is dat niet zo interessant meer natuurlijk, omdat het gros van de YouTube gitaristen zeker wel 10.000 sneller is dan Clapton. Maar er is geen enkele die eruit springt en net effe wat beter & anders is dan de rest....

[Kim Wilson]

Nou, ik weet niet, maar het gaat echt niet alleen om snelheid, maar ook om notenkeuze en timing. En ik ken persoonlijk wel een paar mannen die dat allemaal beter voor elkaar hebben dan Clapton...

[GibsUn]

je moet tegenwoordig de connecties hebben om ergens te komen.
en de media aan jou kant krijgen, dat is tegenwoordig zéér moeilijk..

[Tubescreamer]

Nou, ik weet niet, maar het gaat echt niet alleen om snelheid, maar ook om notenkeuze en timing. En ik ken persoonlijk wel een paar mannen die dat allemaal beter voor elkaar hebben dan Clapton...

Ja, maar niet in anno 1964. Toen was het nog heel wat. Ik heb het ook niet per se over snelheid, dat was maar een voorbeeld.
Jimmy Page wordt soms ook uitgekakt door mensen omdat hij vaak rommelig zou zijn, maar die hoort toch ook in het legendarische rijtje Hendrix-Page-Beck-Clapton-Townsend thuis.
Waarom? Omdat die mensen niet alleen maar goed konden spelen (en natuurlijk, er is altijd wel iemand die beter is), maar ook omdat ze qua experimenteren en qua geluid vernieuwend waren.
Voorbeeld: Townsend schijnt nog altijd verantwoordelijk te zijn voor de 100-watt Marshall stack, omdat -ie gewoon harder wilde, Clapton werd beroemd bij John Mayall door zijn Les Paul-door-EL84s-in-een-Marshall-geluid ("Beano"), Page was in z'n jonge jaren één van de meest gevraagde sessie muzikanten in London en was bij Zeppelin niet alleen maar de gitarist maar ook de producer en was dus verantwoordelijk voor hoe alles klonk....

Goed dit weten we allemaal wel, maar wat ik probeer te zeggen is dat mensen zoals Clapton niet alleen maar beroemd zijn vanwege hun speeltechniek. Juiste plek, juiste tijd, juiste mensen met wie je samenspeelt.
Was Led Zeppelin net zo goed & beroemd geworden als John Bonham niet de drummer was geweest? Je weet het niet....

[beruk]

Dit is een analyse die een beetje zicht daarop geeft:
http://www.allaboutjazz.com/php/article.php?id=16600

Verafgoding/verering is zo oud als de mensheid, we hebben blijkbaar helden nodig. Is dus eigenlijk een theologisch vraagstuk.
Zou het niet een vak op de rockacademie zijn ???


Dit is denk ik een leuk boek daarover:

http://www.amazon.com/Too-Much-Young-Popular-Gender/dp/0415310288

[Tubescreamer]

Dit is een analyse die een beetje zicht daarop geeft:
http://www.allaboutjazz.com/php/article.php?id=16600

Verafgoding/verering is zo oud als de mensheid, we hebben blijkbaar helden nodig. Is dus eigenlijk een theologisch vraagstuk.
Zou het niet een vak op de rockacademie zijn ???


Dit is denk ik een leuk boek daarover:

http://www.amazon.com/Too-Much-Young-Popular-Gender/dp/0415310288

Hmm ik kan die eerste link niet openen.

Ach ja verafgoding. Geef het toe of niet, we hebben allemaal onze helden. En in de eerste plaats omdat je iemands kunnen waardeert natuurlijk, maar als je veertien bent sta je wel mooi voor de spiegel stoere poses van je held na te doen (ja geef 't maar toe!! ). Dat wordt op latere leeftijd als het goed is wat minder (bij sommige mensen niet-kijk maar eens naar alle Elvis/Michael Jackson/Jennifer Lopez klonen; mensen die plastische chirurgie verrichten om maar zo precies mogelijk op hun idool te lijken), maar het gegeven blijft.
Wat wilde ik nou ook al weer zeggen? Hmmm effe een postje of twee wachten nog

['66 special]

Het is op zich simpel: het overgrote deel van het publiek heeft de ballen verstand van het bespelen van een instrument (en muziek).
Ze kijken naar de verpakking (kom je goed over, charme???) en luisteren naar het liedje. Dat is alles.
Klopt de combinatie, en heb je mazzel dan kun je een idool worden.

[jonesd]

Het is op zich simpel: het overgrote deel van het publiek heeft de ballen verstand van het bespelen van een instrument (en muziek).
Ze kijken naar de verpakking (kom je goed over, charme???) en luisteren naar het liedje. Dat is alles.
Klopt de combinatie, en heb je mazzel dan kun je een idool worden.

Uiteindelijk reageren ook veel muzikanten zoals het grote publiek. Ik toch althans.

Het is niet omdat ik kan inschatten dat iets technisch verre van indrukwekkend gespeeld wordt, dat ik niet kan genieten van bepaalde muziek. IMO is de technische kunde altijd ondergeschikt aan de song.

Een mooi voorbeeld is bijv. de plaat van de Last Shadow Puppets (nevenproject van die gast van de Arctic Monkeys). Daar staat geen enkele gitaarlijn op die technisch ook maar een beetje indrukwekkend is maar toch is het voor mij een van de beste platen van het afgelopen jaar.

[Tubescreamer]

Het is niet omdat ik kan inschatten dat iets technisch verre van indrukwekkend gespeeld wordt, dat ik niet kan genieten van bepaalde muziek. IMO is de technische kunde altijd ondergeschikt aan de song.

En inderdaad, het is ook al eerder geroepen, liedjes schrijven is nog belangrijker dan je technische kunnen. Om bij de openingspost te blijven:
Beatles & Stones: zijn alletwee begonnen met het klakkeloos naspelen van Blues en R&B tunes, maar zijn daarna eigen liedjes gaan schrijven. En dat deden ze, althans volgens een heleboel mensen, heel erg goed.
Techniek is daaar dan weer ondergeschikt aan misschien, maar ja, aan de andere kant, er zijn heel wat mensen technisch beter dan Keith Richards misschien, maar hij is een goede songwriter en heeft een speelstijl die heel erg persoonlijk en herkenbaar is. Vb. de "Keith-riff" die hij eigenlijk altijd speelt, maar daarmee wel een handtekening heeft. Als je dat lickje speelt dan klinkt het instant als de Stones. Krijg dat maar 'ns voor mekaar met je mooie frasering.
Bovendien, hoe goed ik de Beatles ook vind; ik heb altijd wel gedacht dat een concert van Led Zeppelin waarschijnlijk spannender is om naar te kijken dan een concert van de Beatles. Niet vanwege muzikaal kunnen per se, maar het showelement telt ook wel mee denk ik in hoeverre je iemand kan idoliseren. Je ziet iets, denkt: "hee dat vind ik gaaf, dat wil ik ook". Zo werkt het toch? De Beatles hadden in het begin eigenlijk alleen maar hun haar