Klassieke muziek

[edje kadetje]

Dit is trouwens mijn andere klassieke werkje: Schizophrenia.
https://www.youtube.com/watch?v=Rva9GqjPQBI

Voor dit nummer had ik 90% van de melodieën en akkoorden al een tijd klaarliggen omdat er eerst een rockversie van het nummer was (Schizo: https://www.youtube.com/watch?v=YDEG4olDIAE).

De finale heb ik pas bedacht toen ik het klassieke stuk aan het schrijven was, en die heb ik uiteindelijk ook instrumentaal toegevoegd aan de rock-versie. Hier hebben beide stukken elkaar dus beïnvloed.


En over muziektheorie: Een groot deel van het nummer staat in C#locrian#6. Voor het refrein gaat dat naar D-major en dan voor de instrumentale finale naar Bm.

C#locrian#6 = c#-d-e-f#-g-a#-b-c#. Natuurlijk had ik eerst de riff bedacht - niet gehinderd of beperkt door enige kennis - en zocht pas daarna uit dat er een toonladder is waar die riff dan in past. Toen heb ik de wetenschap van die toonladder wel gebruikt om de akkoorden te vormen die erbij horen:
C#dim, D-augmented - Em - F# - G - A#dim - Bm.
Zoals je in een normale majeur- of mineur-toonladder akkoorden kunt vormen uit de noten in die toonladder.


Deze akkoorden worden gebruikt in de coupletten. Gezien de vreemde aard van deze akkoorden en toonladder, is het niet vreemd dat het refrein een soort opluchting is voor het oor. (De aanduiding Dim gebruik ik hier voor een akkoord bestaande uit drie tonen: de root, minor third, minor fifth).

[Fobo]

Ik heb het stuk een paar keer beluisterd, en een paar dingen vielen me op.
Als eerste: ik vind het erg knap dat je zo’n complexe muziekstructuur met uitgebreide orkestratie hebt neergezet, waarvoor complimenten!
Als tweede vind ik dat je in de val van ‘veel is mooi’ bent getrapt; het zit ontzettend vol en er zijn nauwelijks rustpassages, waardoor - zo ervoer ik dat tenminste - er een soort gejaagdheid ontstaat. De afzonderlijke delen gaan nagenoeg naadloos in elkaar over, en dat vind ik jammer.
Het derde punt betreft de opname: veel instrumenten ‘vloeien in elkaar over’ en dat lijkt mij niet de bedoeling. Het geheel klinkt in mijn oren vrij vlak en twee-dimensionaal - de instrumenten sterven niet ’naturel’ uit, maar daar zou wellicht nog wat aan te doen zijn.
Het lijkt mogelijk alsof ik de boel afkraak, maar niets is minder waar; nogmaals, ik vind het erg knap!