Erg leuk, die niet-alledaagse collecties!
Erg leuk, die niet-alledaagse collecties!
Inspireert weer om de hele stal een keer naar huis te halen en op de foto te zetten.
De highlights:
Bollie en Billie.
Ze heten allebei Streamliner, Gretsch en zijn allebei full hollow maar ze kunnen bijna niet meer verschillend zijn. De zwarte is een soort vleugel, dikke diepe klanken, mede dankzij de P90s in DeArmond formaat die Creamery er voor heeft gemaakt. Red grannie is een bizarre gitaar, hemels zoet op clean en net zo goed geschikt voor dikke drive. Je kan de pots bijna niet meer gebruiken wegens dof, maar ja, dan maar een pedaaltje erbij aan trappen
The Classics.
Die Les Paul is al jarenlang een favoriet voor optredens. Relatief laag in output door een onvolprezen setje RS Fralins. De Baja Tele ernaast is hard op weg een nieuw favorietje te worden. Afgezien van de heerlijke hals en dynamiek: setje dikkere Cavalier pickups en een normale 3way schakelaar erin maken 'm voor mij 'de perfecte Tele'. Zeker met een crunchy amp is dit echt een lekker ding.
De Classic Player 50s Strat maakt het trio klassiekers compleet. Erg prettige hals, maar deze voormalig strat-hater is nog steeds bezig om eraan te wennen.
De Odd balls.
Mijn De Gier zal voor de oudgedienden hier geen verrassing zijn, maar ik heb 'm weer helemaal hervonden na een tijdje met alle andere modellen te hebben gespeeld. Na twee pickup wissels in het verleden ben ik al een tijd lang 100% tevreden over deze gitaar. Al 15 jaar mijn grote trots.
En dan de Epiphone! Afgezien dat de nieuwe aanwinst ook een offset is, zou je denken dat dat de enige overeenkomst is. Gek genoeg is dat niet zo. Qua perfectie in constructie en superdun lakwerk, afstelling etc mag een MIC Epi natuurlijk niet in de schaduw staan van Hollands Handwerk, maar die comfortabel dikke, stijve hals... ja oké, gevoelsmatig moet je 10cm opschuiven om de toets te vinden als je van de één overstapt op de ander. En de Jazzmaster body van de één valt als een handschoen om je lijf en de Bird moet je met je rechter elleboog klemmen om die duikende hals op zijn plek te houden, maar ook díe wordt dan op een totaal andere manier wel degelijk comfortabel.
Wrap around brug en één brug element is sowieso een winnaar. Raggen en knallen.
"Het is maar een spelletje" - Confucius
Geen lelijke stal, vriend!
Je weet dat ik verliefd ben op je zwarte Gretsch en dat ik geen enkele Telecaster kan versmaden, maar ook de Epi ziet er bijzonder smakelijk uit. Ik wist helemaal niet dat je die had. Als je er niet op let zou je zweren dat het een Gibson is. Gaaf setje!![]()
Firebird is er ook pas een paar maanden. Vet ding hoor, qua sound en output net tussen een Tele en een LP. En zoals elke Junior met een goeie volume pot en treble bleed is hij heerlijk, als je 'm met een beetje drive gebruikt. Maar hoe je zo'n ding moet bespelen vraagt echt een andere benadering en daar houd ik wel van. Beetje zoals met de Gretsches. Maar daar hoefde de brug niet van verplaatst om de snaren goed uitgelijnd te krijgen boven het pickup *kuch* beetje slordig *kuch*
En voordeel in geval van een Epiphone, is dat de headstock eens niet verschrikkelijk gemaakt is.
Verstuurd vanaf mijn ONE E1003 met Tapatalk
Vroeger was de toekomst beter.
Klinkt lullig voor alle Epi bezitters, maar dat is zooooo waar! Ik heb zelf een Epi Dove Pro huppeldepup. Waanzinnig leuk gitaartje niks mis mee. Maar ik zou nooit een Epi SG of Les Paul kopen vanwege die headstock. Terwijl ik zo'n Firebird, of een Explorer best eens zou kunnen overwegen. Het merk, het feit dat er 'Epiphone' op staat, dat maakt me geen reet uit, maar die lelijke, afwijkende headstock..., da's voor mij een no go. Met uitzondering van de Casino overigens.![]()
Wat een eensgezindheid hier. Juist bij de SG en LP is de headstock een no-go. Maar bij een Firebird of Sheraton is het weer gewoon mooi. En dan heb je een erg gave gitaar zoals die van Mitch.
Gezocht: Ibanez DE7
Favorieten/bladwijzers