Post je collectie

[Pepe]

Wat een post weer Vulv

Ja, dat is een Marrjag. In ogenschouw genomen dat ik begonnen ben met een Mustang is het onbegrijpelijk -of misschien juist daarom- dat de 24 scale Jag nooit op mijn netvlies is verschenen. Beter laat dan nooit natuurlijk.
Wat mij op het spoor bracht was mijn Yamaha SG III. De combinatie van de lange brug/stoptail snaarlengte plus de zwevende trem geeft een totaal andere feel & sound dan de andere Fenders, met uitzondering van de Jazzmaster dan. Je gaat er anders door spelen. Blues bendings ruil je in voor Morricone twang, een stijl waar ik steeds meer naar toe neig. En als je eens flink tekeer gaat dan klinkt het lekker rauw en direct.
De Yamaha is toch wel een erg goede gitaar hoor, kan ik nou zeggen. Wat levendiger, meer output en harmonic content dan een Fender Jag maar de MarrJag zie ik mezelf eerder gebruiken. Die Yamaha is een vrij groot ding en wat wispelturiger. Ik heb enorm veel zin om die Jag voor mijn band te gaan gebruiken, ik denk dat het een fijne frisse injectie in dingen gaat geven.

Dit is de Yamaha voor zover je die al niet kende.

[vulvasonic]

Ik kende die volledig in mojo gedrenkte, prachtig witte Yamaha SG III natuurlijk wel uit één of meerdere van jouw altijd zo lustopwekkende foto's. Deze, door Yamaha zelf 'doodordinaire Yamaha' (trouwens áltijd al een enorm zwak gehad voor de Yamaha SG 2000 -kan dat kloppen?-), door fanatici ook wel de allerbeste Les Paul ÓÓIT(!!!) genoemd) gevonden, had weliswaar op meerdere manieren overeenkomsten met de Jazzmaster/Jaguar en in díe zin begrijp ik heel goed dat je uiteindelijk via deze weg terecht terecht bent gekomen bij de Jazzmaster/Jaguar. Los van het uiterlijk, want zoals ik al schreef was ik sowieso altijd al smoorverliefd op (vooral) de Jaguar, vanwege al dat chroom, maar ook de uitermate koele Jazzmaster met die prachtige elementen. En dat is al heeeeeel lang geleden het geval. Ik heb het over een periode, vele jaren vóórdat Kurt Cobain ervoor zorgde dat de Jaguar, de Jazzmaster en overigens óók de Mustang op de tweedehands markt ineens niet meer te betalen waren. Eeuwig zonde, ik was nog maar 13 jaartjes oud toen ik wekelijks de repetitie bezocht van een Nijmeegs hardrock bandje. Eén van de twee had een volledig zwarte Mustang, volledig orineel en niet eens zo oud. De andere jongens van die band, voorál de Gibson spelende 'tweede' gitarist, hadden een bloedhekel aan deze fantastisch mooie gitaar. Ze hadden hem zelfs eens een set andere tuners gekocht,, omdat het ding steeds ontstemde (later kocht ik ooit nog eens een stratocaster waarop, naar later bleek, exact dezelfde mechanieken zaten - met grote afstand mijn meest favoriete mechanieken ooit en, mits op de juiste wijze besnaard, niet te ontstemmen!)...........


Maarrrrrr......, EIGENLIJK wilde ik maar één opmerking maken én ÉÉN vraag aan je stellen. Maar omdat ik een eikel ben en ondertussen alweer 4 uren lig te typen en BOVENDIEN in die 4 uren tijd MINSTENS (en dat is ongenlogen!!!) al meer dan 30 keer in slaap ben gevallen. Vaker zelfs. Na vrijwel iedere 3 of 4 woorden val ik weer in slaap. Dan moet ik weer even denken. En denken betekent slapen. Om 1:00 uur begonnen en nu nog steeds bezig. Alleen maar om te zeggen dat ik sinds enkele jaren dolgraag een Jazzmaster, Jaguar of Mustang zou willen bezitten, natúúrlijk vanwege dat fantastische uiterlijk (was Tavares ook verantwoordelijk voor het uiterlijk van deze schoonheden, vraag ik me ineens af?), maar toch óók (en daar is geen woord van gelogen) de geweldige werking van de vibrato-systemen.

Ik weet dat jij dat óók doet, Pepe, maar ik haal veel van mijn kennis uit de boeken over Fender (bijv. van Duchodinges, maar ook van Leo zelf). En zo weet ik (en dat is op zich een bekend verhaal) dat Leo, iig volgens zichzelf, in principe nóóit meer dan één gitaar heeft gebouwd. De Stratocaster was volgens Leo geen ander model dan de Telecaster. Hij was alleen op ieder denkbaar punt verbeterd tov de Tele. En ja, de Duo-sonic was, samen met de Music Master een marketingstechnisch tussendoortje. Deze gitaartjes zouden alle scholen overspoelen met Fender spul.
Echter, de Jazzmaster was 'gewoon' weer een doorontwikkelde Stratocaster. En de Jaguar was in Leo Fenders' optiek niets meer of minder dan een Verbeterde Jazzmaster.

MAARRRRRR....... aan enkele dingetjes veranderde Leo niets in de Jaguar tov de Jazzmaster. Blijkbaar vond Leo de body-shape van de Jazzmaster perfect. En óók was Leo uitermate tevreden met het vibrato-systeem. M.a.w., dat ding was volgens Leo's brein beter dan dat van een strat. Nu kunnen de meeste onder ons zich daar maar moeilijk een voorstelling van maken, maar vergeet niet dat het nog bijna 10 jaar moest gaan duren voordat Hendrix het volkslied zo overtuigend wist te verkrachten op Woodstock. Vergeet ook niet dat snaren in die tijd gemaakt werden van scheepskabels. Een vibrato-systeem was bedoeld om, met een beetje gejengel, precies te klinken als een slide guitar. En in dat licht is het systeem op dat van een Jazzmaster en/of Jaguar serieus vele malen beter dan dat van een strat.

En DÁT, mijn beste Pepe, DÁT is wat me al sinds jaar en dag lijkt te beheksen. Ik wil ooit nog eens een Jaguar. Niet alleen maar omdat ik 'm bloedmooi vind, maar ook omdat ik die loeidikke snaren zo subtiel wil laten wiebelen. Héérlijk!

Mijn vraag aan jou, Pepe:
Wat heeft die Johnny Marr Jaguar (behalve die wonderschone kleur) wat een 'gewone' AVRI Jaguar NIET heeft?

[MikeD]

vulvasonic heeft vannacht weer niet echt geslapen.. zo begeesterd issie van gitaren, man man man door jouw posts kom ik niet aan werken toe. Die witte Yamaha (wij noemende ze vroeger Jammerhout) is geweldig. Ik heb zelf nog een Yamaha SA 50 (ooit nieuw gekocht bij Dirk Witte) en die heeft mij er van overtuigd dat seventies Yamaha's zich kunnen meten met the best of the bunch. Vroegaah zou ik die verliefdheid op Jaguars en Jazzmasters niet begrepen hebben. Destijds waren Strats en Tele's 'in' en Jaguars en Jazzmasters - doorgaans in sunburst - vonden we oubollig. Zal er mee te maken hebben wat Pepe zegt; blues georiënteerde rock met bends doe (deed) je d'r niet zo mee, wel van dat twangy gedoe. Paste niet in onze straat. Als (als) je ze al tegenkwam want zo dik gezaaid waren die ook niet. Zo zie je maar weer hoe de herontdekking van deze types tot een nieuwe hype heeft geleid.

[Tupelo]

De combinatie van de lange brug/stoptail snaarlengte plus de zwevende trem geeft een totaal andere feel & sound dan de andere Fenders, met uitzondering van de Jazzmaster dan. Je gaat er anders door spelen. Blues bendings ruil je in voor Morricone twang, een stijl waar ik steeds meer naar toe neig. En als je eens flink tekeer gaat dan klinkt het lekker rauw en direct.

Hee, herkenbaar, dat heb ik met mijn Mustang, vooral dat Morricone, die gitaar dwingt me ook om mezelf in te houden, doe ik dat niet, dan loop ik vast, bij gevolg speel ik heel gedecideerd, met veel meer "string attention" ook dan op andere gitaren.

[Pepe]

Van dat door ontwikkelen, daar heb je volkomen gelijk in. Zo viel mijn oog op een foto in het topic " Welke gitaar zou je echt nog eens willen hebben" en ik dacht -mede door de late seventies vibe- dat het hier een om een Music Man Stingray 1 ging maar een tweede blik leerde dat het een doodgewone Fender Mustang betrof.



In een van die boeken in mijn kast staat een interview met LF waarin hij zegt dat hij het zinvoller vond om steeds opnieuw te beginnen dan te perfectioneren en dat hij zich niet meer bezighield met de oude modellen maar in feite was het steeds dezelfde gitaar met nieuwe ideeën.
Wat de Marr betreft, dat is een Jaguar waar de flaws zijn uitgehaald. (Het is dan ook grappig dat de oude Yamaha (1965!) de Jaguar min of meer gekopieerd heeft maar de flaws gelijk verbeterd heeft.) Zo heeft de Marr een brug waar de snaren niet uitlopen. Ik moet wat zeggen over de Jaguar brug. Iedereen vervangt die door een Mustang, Mastery of Stay trem. De Jag brug zelf is goed ontworpen maar wordt verkeerd gebruikt. Leo had de Jazz player voor ogen wat wil zeggen, dikke snaren en een lichte aanslag. Maar goed, de Marr heeft een soort single slot Mustang brug maar met een kunststof ringetje. De trempook heeft ook een kunststof ring zodat die pook blijft hangen op de hoogte waar je hem loslaat. De pickups zijn wound for tone, ze hebben wat minder output maar klinken warmer (een andere klacht is dat de Jag soms te bright klinkt). Nog een klacht is dat je tijdens het spelen een schakelaar kan raken waardoor je geen geluid meer hebt, dat is ook veranderd. En de rockerswitches voor de pickupselectie is een vierstanden switch geworden wat veel praktischer is. Zoals ik zei, de Yamaha heeft al deze veranderingen al standaard doorgevoerd. Ze waren niet gek, die Japanners.
Ik heb nog even overdacht een Warmoth Jag te bouwen maar hoewel die route misschien voor minder geld een technisch betere gitaar kan opleveren maar dat heb ik al snel laten varen. Mojo & vibe vind ik belangrijker dan superieure specificaties.

Nog even een ps., tussen het late seventies punk geweld was er 1 album dat totaal afweek kwa gitaargeluid van de rest namelijk Television's Marquee Moon en nog steeds vind ik dat geluid spectaculair. Vooruit, dat was vooral een Jazzmaster (net zoals Costello en Robert Smith) maar soit, zelfde hout.
Helemaal aan de andere kant van het spectrum zit een van mijn geliefde gitaristen Marc Ribot. Die heb ik 2 keer live gezien en beide keren met een Jag. Ohja, dacht ik, Tom Verlaine.. Marc Ribot... damn...

[richwoodplayer]

mijn bescheiden collectie




Van Links naar Rechts:
Morris L6s Copy uit Japan, Gibson Les Paul Classic, Kramer 84 Baretta, Epiphone Firebird.

Klein kamertje, dus niet veel ruimte om een goeie foto te schieten, sorry!

[Plant]

... en er zit geen Richwood (als merknaam) tussen

Als 't maar 'players' zijn dondert 't niet

[richwoodplayer]

haha, helaas, de richwoods zijn al een hele tijd weg!
Zijn allemaal players, alleen de firebird gaat binnenkort weg.

[GunsNRoses]

Gitaren:
Yamaha A3m akoestische gitaar
Squier Stratocaster
Gibson Les Paul Junior 2014
Squier Jazz bass

Versterkers
Squier sp-10
Line6 AX2-212 met floorboard
Mark Bass Little Mark 250 Black Line comboversterker

Effecten
Boss ME-50B

[cancellara27]

Speel nu een jaartje, en heb al een rekje vol gespaard.
vlnr. Sigma DM18, Westone Thunder 1 (1982), Fender MIM Strat standard, Squier Tele, Martin LXM.