Citaat Oorspronkelijk geplaatst door Little Jay Bekijk bericht
Walnut it must be for a 335! :-)

Heeft Gibson bij de ES-333 wel als kleuroptie gehad en nu jammer genoeg niet meer.
Die van mij nog maar een keer dan:

Ja, werkelijk prachtig! De eerste keer dat mijn grote liefde voor de ES-335 lijn werd aangewakkerd was toen ik voor het eerst over een soortgelijk instrument speelde. Het was een oude Gibson ES-345 in 'walnut' uitvoering, die over de hele body voorzien was van craquelé, aangesloten op een ouwe Mesa Boogie. Ik was op slag verliefd. Toen ik toegelaten werd tot het voorbereidend jaar van het conservatorium in Arnhem ben ik meteen doodsaai productiewerk gaan doen voor 4 dagen in de week, drie maanden lang, om genoeg geld bij elkaar te sparen voor in principe iedere 335 of een soortgelijk model die er maar beschikbaar was (nieuw, want in die tijd moest het voor mij per se nieuw zijn - daar denk ik nu overigens heel anders over), omdat ik vond dat ik op het conservatorium niet aan kon komen zetten met een stratje met maar 1 humbuckertje. En het leek me sowieso geen vies idee om een dergelijk instrument te bezitten. Daarna ging ik met mijn buidel vol geld naar de muziekzaak om een hele dag lang meerdere ES'jes te testen. Uiteindelijk is mijn keus gevallen op een schitterende zwarte ES-347. En daar heb ik nooit ook maar een seconde spijt van gehad. Inmiddels zit die gitaar vol met butsen en krassen. Hele stukken hout zijn afgebroken (kleine stukjes hoor ), de lak is schitterend verweerd en mat, de bindings zo geel als een kanarie en de goudkleurige hardware is op sommige plekken totaal verdwenen, maar de gitaar speelt nog altijd als een zonnetje en hij klinkt als een beest als ik dat wil, of zoet en subtiel, warm of snerpend..., ik kan er ALLES uithalen wat ik maar zou kunnen wensen. Hij is zo stabiel als een tank, hij is spatzuiver en hij ontstemt nooit.
Hij bevalt me zo goed dat ik wel eens heb overwogen om al mijn andere gitaren te verkopen om er een tweede, als back up, bij te kunnen kopen, maar dan voorzien van een door een professionele gitaarbouwer aangebrachte unieke finish. En dan wordt het óf lichtblauw, óf heel donkerpaars metallic met een tortoise slagplaat (en het liefst dito bindings - maar dat zal wel niet lukken). Er zijn slechts drie redenen waarom ik dat toch maar niet doe. Ten eerste ben ik ook verliefd op mijn andere gitaren, die allemaal toch ook weer een heel eigen klank hebben en ook gewoon goed zijn. Ten tweede zou ik dan een goed functionerende, stabiele Floyd Rose-achtige tremolo missen. Die zou ik er natuurlijk op kunnen laten zetten (Bertman heeft dat ooit gedaan met zijn ES-347), maar ik vrees dan toch dat het de feel en mogelijk ook de klank van de gitaar zou aantasten. En ten derde waag ik te betwijfelen of ik ooit een tweede 347 tegen het lijf zal lopen die net zo goed is als de mijne, die niet alleen over alle reeds genoemde kwaliteiten beschikt, maar die tevens een zeer unieke hals heeft die mij bijzonder goed ligt. Die hals begint extreem smal, dun en plat en hij loopt op naar extreem breed, dik en rond. Dat is echt bizar. Het lijkt heel vreemd, maar gek genoeg voelt het heel natuurlijk aan, omdat de dikte van de hals compenseert met de afstand tussen de frets, waardoor je over de hele hals dezelfde inspanning moet leveren, waar je je ook begeeft. Ik ben nog nooit een gitaar tegengekomen met een hals die dezelfde eigenschappen had als die van mij.
Ik krijg meteen weer zin om te spelen!

Anyway, ik dwaal weer af. Ik wou alleen maar even zeggen dat je een bijzonder fraaie gitaar hebt.