Tja, die Pink Paisleys... Ik kocht de mijne 20 jaar geleden bij Servaas in Den Haag. Was een echte winkeldochter, niemand met een beetje smaak wou dat ding hebben, dus hij (zij?) mocht mee voor een belachelijk laag bedrag. Tot dat moment was ik eigenlijk heel erg anti-Telecaster. Vond het niet meer dan een asymmetrische plank waarop een lelijk dun nekje geschroefd (geschroefd!) zat. Voor een Gibson adept moeilijk te verteren. Totdat ik er op ging spelen... Beetje hetzelfde als lelijke vrouwen, so to speak. Die hebben ook soms onvermoede kwaliteiten. Het fijne van die Paisley is dat niemand je serieus neemt als je 'em meeneemt naar een gig. Totdat je inplugt en met een vette twang de zaal platharkt, dan piepen ze wel anders. Anders gezegd: het is een acquired taste, zo'n motief. Dan die Cabro: ik zag al zoveel witte of zwarte modellen, dat het me leuker leek om nog een Paisley-achtig ding te maken. Bovendien is werken met textiel zeker in het begin makkelijker dan met lak, omdat je je geen zorgen hoeft te maken over de nerf of putjes of filler hoeft te gebruiken. Maar goed, ieder zi'n meug. En tot slot: ik gebruik gitaren vooral om te spelen, bouwen vind ik leuk, maar het gaat me toch echt om de sound.
![]()
Favorieten/bladwijzers