Als we dan toch van Johan Derksen niet zo moeilijk moeten doen over uit de kast komen: een ernstig bericht voor al mijn gitaarvriendjes. Neutrale lezers kunnen hier wegzappen.

Ik heb een Stratocaster gekocht.
There, it's out in the open.

Wat heb ik die dingen vaak afgezeken. Saai, massa meuk, te iel, flutgeluid, afschuwelijke halzen, afijn... ik heb alle minpunten verguisd.
Nu heb ik al een aantal jaar het credo: ik wil eigenlijk alle klassiekers wel een keer gehad hebben en bij voldoende wederzijdse liefde, blijvend in bezit houden. Uiterst leerzaam, ik heb nu bijna alle klassiekers al wel gehad en er dus een gefundeerde mening over. Les Paul Standard/Junior, SG, ES335, Telecaster, grote hollow bodies, Jaguar, Jazzmaster, het is allemaal de revue gepasseerd. Maar ondanks verschillende keren op Strats van vrienden te hebben gespeeld, had ik dat model, zonder twijfel het meest bekende en meest verkochte wereldwijd, nooit gehad. Ik spuugde erop. Of maakte er demoraliserende rijmpjes over.
Maar goed, in een recente fase van Derek and the Dominos manie, werd ik weer geconfronteerd met het feit dat deze muziek die veel voor me betekent, van de kant van Clapton met een 50s Strat is ingespeeld. En toen begon het toch en beetje te kriebelen.
Tegelijk realiseerde ik me dat de meeste negatieve ervaringen zijn opgedaan in een vroege fase, waar ik nog niet zo heel veel kennis van zaken had. En dat ik toen niet doorhad, dat ik gewoon niet overweg kan met een toets met 7,25" radius in combinatie met dunne vintage frets. Die fout had ik al eens gemaakt met mijn eerste Tele (engeltjes klank, draak qua bespeelbaarheid), maar mijn huidige Baja Tele met 9,5" radius, medium jumbo frets en gekietelde pickups is hard bezig een favorietje te worden. Dus toch maar eens op zoek of Fender in dat enorme aanbod ook niet iets dergelijks heeft uitgehaald met de Stratocaster. En jawel: de Classic Player is er in een 50s uitvoering, twotone sunburst, 9,5" radius, esdoorn toets, medium jumbo frets.
Daarbij, mijn grootste horror, die vreselijke tussenstandjes: daar is er één van ingeruild voor een middenstand, dus brug- en hals element samen. Dus de juiste hals, looks en minder quack: mijn aandacht is getrokken.
En zo toog het hele gezin dus vorige week naar Amsterdam (prima dagje uit), om een Strat te halen. De hals was helemaal top en op een crunchy Tiny Terror klonk het al heel behoorlijk. Thuisgekomen hals afgesteld, slagplaatje gewisseld, pickups afgesteld en toen kwam ik er achter dat er nóg een nuttige twist in zat. De onderste tone knop bedient het midden- én het brugelement en ik zit dus niet vast aan dat schelle geluid bij de brug! Feest compleet. Dus mee naar de oefenruimte en tot mijn eigen stomme verbazing eigenlijk alles op het brugelement gespeeld. Oké, tone duidelijk een slag dicht, maar die is prima traploos te regelen. Wat geen verbazing wekt voor wie me kent, is dat ik de gitaar duidelijk het leukst vind op crunch, eventueel terug met volume naar randje clean. Dat spatje clean gaat nooit mijn vriend worden, maar alweer positief verrast: zoveel zachter dan een andere gitaar is hij niet. Mijn vrees was dat ik van alles aan mijn versterkers zou moeten aanpassen (waar ik een hekel aan heb), maar allemaal niet nodig. Zowel qua EQ als volume kan alles blijven staan.
Wat hebben we dus bewezen: altijd goed om van inzicht en standpunt te veranderen. Met ingang van heden ben ik officieel een gitaar omnivoor.
Naam: IMG_20181130_222447172.jpg Bekeken: 713 Grootte: 92,5 KB