Het grote "Post je (Semi)Hollowbody" Topic

[Lexvandoef]

Cool, ja zo'n oude Sheraton II heb ik ook nog (fuck, ik heb te veel gitaren). Die van mij is nog Koreaans, die van Dimitri92 volgens mij ook, is exact als die van mij. Erg fijne gitaar, alhoewel ze iets mist dat m'n ES-333 wel heeft... een bepaalde organische respons, een soort levendigheid... moeilijk te omschrijven.

Die Sheraton II's kunnen erg goed zijn inderdaad! Ik ken jouw ES333 (heb hem in mijn handen gehad toen hij nog van Rick was) en juist die typische organische houterige levendigheid vind ik juist wel weer terug in mijn Sheraton. Alsof hij terug ademt ofzo als je er op speelt, heel tof en apart.

[joh@ndederde]

Man-o-man, dit topic bezorgd mij altijd GAS. Heb nu twee solid-body gitaren. De volgende wordt zeker weten een semi-hollow. Welke het wordt, weet ik nog niet. Waarschijnlijk een Hagström of een Gretsch. We'll see which will come in my arms....

Edit: En natuurlijk met wiebelpook a.k.a. Bigsby oid

[j3r03n]

Cool, ja zo'n oude Sheraton II heb ik ook nog (fuck, ik heb te veel gitaren). Die van mij is nog Koreaans, die van Dimitri92 volgens mij ook, is exact als die van mij. Erg fijne gitaar, alhoewel ze iets mist dat m'n ES-333 wel heeft... een bepaalde organische respons, een soort levendigheid... moeilijk te omschrijven.

@ Zeiler: de Sheraton II heeft bij mijn weten nooit een ebben toets gehad (die van mij is iig 'gewoon' palisander). De ES-345 en ES-347 hebben een ebben toets volgens mij. Misschien ook varianten van Ibanez en Yamaha?

Wat die Sheratons missen is P90's i.p.v. die suffe humbuckers

[steph]

Kijk, dat is het betere werk. Heerlijke, geweldig klinkende gitaren om van te watertanden, te kwijlen en je vingers bij af te likken. Deze gitaar verdient wel wat betere foto's, laten we daar eerlijk in blijven.

Ik durf het bijna niet te zeggen (en ik HOEF het natuurlijk ook helemaal niet te zeggen), maar 'Cherry' is de standaard afwerking voor de Gibson ES-335 en volgens velen de mooiste, de meest ultieme en de enige correcte. En toch, eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik dat nou net de minst aantrekkelijke afwerking vind. Ik wil hierbij een uitzondering maken voor de veel oudere instrumenten uit de eerste jaren van productie. Het rood lijkt daar voor een aanzienlijk deel in het hout 'gezogen' te zijn, waardoor de nerf van het hout veel beter zichtbaar is en de kleur veel minder fel. Díe versies zijn in mijn optiek om volslagen krankjorum van te worden, zo mooi. Zo VERSCHRIKKELIJK MOOI!!! Ik snap derhalve ook niet waarom Gibson niet iets verzint om die kleur te reproduceren als standaard finish voor de gehele ES-335 lijn.
En dan nog gaat mijn voorkeur uit naar 'naturel' (blond), zwart (wordt zo heerlijk mat in de loop der jaren), wit (denk aan Alex Lifeson - maar goed, is feitelijk ook wel weer een heel ander instrument), of Pelham Blue (volgens mij nooit een standaard afwerking geweest). Maar waar ik pas ECHT een stijve van krijg is een (wederom liefst verouderde) 'Walnut' afwerking. Oooooooooh wat vind ik dát fraai!!!!!
Maar er zit hier iemand op het forum (en ik weet niet of hij nog actief is) en die heeft de aller aller aller ALLER- ALLERMOOISTE ES-335 van de HELE WERELD. Die beste man heeft een zwaar gehavende oude 335 in een prrrrrrrrrrachtig mooie licht blauwe finish. Daar zou ik pas echt een moord voor doen (bij wijze van spreken dan).
Slechts de wel lange tijd standaard in productie gebleven 'Cherry Sunburst' afwerking kan me niet zo heel erg bekoren.

Al met al een nogal uit de hand gelopen, niets toevoegende lap tekst over mijn mening aangaande de kleur van jouw - overigens nog altijd bijzonder smakelijke - nieuwe aanwinst. Met zo'n gitaar om je nek en in je handen kun je eenvoudigweg niet anders dan trots als een hond met zeven lullen zijn. Aldus van harte gefeliciteerd met je zwaar erotiserende, alles omver blazende prachtgitaar!!!!!

Ben het eens, vond het ook niet de mooiste, maar had wel dat ranzige zingende geluid wat ik zocht. Ik vind die stripes in het hout te veel van het goede eigenlijk. Ben nou maar op zoek naar over the top rode phyton laarzen hahaha, ter compensatie...
Overigens die 63 reis. zijn beter van kleur, maar was niet mijn ding...
Zeven lullen btw, kom ik vijf handen tekort

[Dimitri92]

Wat die Sheratons missen is P90's i.p.v. die suffe humbuckers

Ik vond m'n Sheraton clean heel mooi door de mix prikken tijdens de repetitie. Heerlijk warm en rond geluid. De brugpickup moet ik nog testen op vol volume door een TS9 buizenschreeuwert, maar dat komt vast goed.
Erg blij met deze gitaar, en dat zeker voor de ongelofelijke prijs die ik er voor betaald heb

[vulvasonic]

Ben het eens, vond het ook niet de mooiste, maar had wel dat ranzige zingende geluid wat ik zocht. Ik vind die stripes in het hout te veel van het goede eigenlijk. Ben nou maar op zoek naar over the top rode phyton laarzen hahaha, ter compensatie...
Overigens die 63 reis. zijn beter van kleur, maar was niet mijn ding...
Zeven lullen btw, kom ik vijf handen tekort

Vriendinnetje zoeken en de overige 5 lullen zijn ook voorzien. Eén in het meest voor de hand liggende gat, één in het reservegat, één in de mond en de laatste twee voor de handjes.

Nee maar nogmaals, die gitaar is helemaal te gek natuurlijk. Ik heb ook ooit een gitaar gekocht waar de kleur me niet van aanstond, maar desondanks zou ik 'm van m'n leven niet weg doen. Bovendien ga je iedere kleur vanzelf waarderen als de gitaar verder helemaal super is. Ik zou 'm echt niet afslaan, mocht je 'm mij ooit cadeau willen doen.

[Dweezman]

Yamaha SA-1000. Achterlijk goede gitaar, foutloze afwerking, ebben toets en verder niet te veel inlays, bling-bling.
Persoonlijk houd ik erg van de iets meer puntige hoorns.

[vulvasonic]

Walnut it must be for a 335! :-)

Heeft Gibson bij de ES-333 wel als kleuroptie gehad en nu jammer genoeg niet meer.
Die van mij nog maar een keer dan:

Ja, werkelijk prachtig! De eerste keer dat mijn grote liefde voor de ES-335 lijn werd aangewakkerd was toen ik voor het eerst over een soortgelijk instrument speelde. Het was een oude Gibson ES-345 in 'walnut' uitvoering, die over de hele body voorzien was van craquelé, aangesloten op een ouwe Mesa Boogie. Ik was op slag verliefd. Toen ik toegelaten werd tot het voorbereidend jaar van het conservatorium in Arnhem ben ik meteen doodsaai productiewerk gaan doen voor 4 dagen in de week, drie maanden lang, om genoeg geld bij elkaar te sparen voor in principe iedere 335 of een soortgelijk model die er maar beschikbaar was (nieuw, want in die tijd moest het voor mij per se nieuw zijn - daar denk ik nu overigens heel anders over), omdat ik vond dat ik op het conservatorium niet aan kon komen zetten met een stratje met maar 1 humbuckertje. En het leek me sowieso geen vies idee om een dergelijk instrument te bezitten. Daarna ging ik met mijn buidel vol geld naar de muziekzaak om een hele dag lang meerdere ES'jes te testen. Uiteindelijk is mijn keus gevallen op een schitterende zwarte ES-347. En daar heb ik nooit ook maar een seconde spijt van gehad. Inmiddels zit die gitaar vol met butsen en krassen. Hele stukken hout zijn afgebroken (kleine stukjes hoor ), de lak is schitterend verweerd en mat, de bindings zo geel als een kanarie en de goudkleurige hardware is op sommige plekken totaal verdwenen, maar de gitaar speelt nog altijd als een zonnetje en hij klinkt als een beest als ik dat wil, of zoet en subtiel, warm of snerpend..., ik kan er ALLES uithalen wat ik maar zou kunnen wensen. Hij is zo stabiel als een tank, hij is spatzuiver en hij ontstemt nooit.
Hij bevalt me zo goed dat ik wel eens heb overwogen om al mijn andere gitaren te verkopen om er een tweede, als back up, bij te kunnen kopen, maar dan voorzien van een door een professionele gitaarbouwer aangebrachte unieke finish. En dan wordt het óf lichtblauw, óf heel donkerpaars metallic met een tortoise slagplaat (en het liefst dito bindings - maar dat zal wel niet lukken). Er zijn slechts drie redenen waarom ik dat toch maar niet doe. Ten eerste ben ik ook verliefd op mijn andere gitaren, die allemaal toch ook weer een heel eigen klank hebben en ook gewoon goed zijn. Ten tweede zou ik dan een goed functionerende, stabiele Floyd Rose-achtige tremolo missen. Die zou ik er natuurlijk op kunnen laten zetten (Bertman heeft dat ooit gedaan met zijn ES-347), maar ik vrees dan toch dat het de feel en mogelijk ook de klank van de gitaar zou aantasten. En ten derde waag ik te betwijfelen of ik ooit een tweede 347 tegen het lijf zal lopen die net zo goed is als de mijne, die niet alleen over alle reeds genoemde kwaliteiten beschikt, maar die tevens een zeer unieke hals heeft die mij bijzonder goed ligt. Die hals begint extreem smal, dun en plat en hij loopt op naar extreem breed, dik en rond. Dat is echt bizar. Het lijkt heel vreemd, maar gek genoeg voelt het heel natuurlijk aan, omdat de dikte van de hals compenseert met de afstand tussen de frets, waardoor je over de hele hals dezelfde inspanning moet leveren, waar je je ook begeeft. Ik ben nog nooit een gitaar tegengekomen met een hals die dezelfde eigenschappen had als die van mij.
Ik krijg meteen weer zin om te spelen!

Anyway, ik dwaal weer af. Ik wou alleen maar even zeggen dat je een bijzonder fraaie gitaar hebt.

[vulvasonic]

O ja, ik had nog een vraag. De 333 had oorspronkelijk toch helemaal geen slagplaat, of vergis ik me nu?
Zou het kunnen dat deze later zelf er op is gezet? En zou het kunnen dat je de gitaar in dat geval hebt overgekocht van Rickert?

Anyway, de gitaar waar het bij mij dus mee begon (de liefde voor de 335 that is) zag er exact zo uit als deze, behalve dan dat 'die van mij dus al dat craquelé-gedoe had:
http://www.rumbleseatmusic.com/guita...345Walnut.html

Sorry jongens, maar als ik eenmaal enthousiast word ben ik amper nog te stoppen, waarvoor mijn excuses.

[Hotpepper01]

Zoooo mooi, dat plaatje moet ik even posten, vulv