Merken die te grabbel gegooid zijn ?

[Pepe]

Ik denk dat Takamine net als Ovation een modegril was.

Ovation voorzag wel degelijk in een behoefte namelijk minder feedback. Toen de gitaren verschenen speelden CSN&Y nog voor een microfoontje.
Met CSN&Y bedoel ik dus iedereen. Pickups, monitoring en versterking stond nog in kinderschoenen.
Kaman is een slim & interessant mannetje en zijn revolutionaire ideeën voor een akoestische gitaar is van hetzelfde kaliber als Leo en Doc Kauffman hadden.
Takamine deed gewoon wat iedereen deed alleen... de 80's he.... die strakke high pitched sound klonk "fris" voor een moment en als je dat onderdompelde in chorus en shimmer reverbs en je compressed boss pedal power chords mixte daar goed mee.
Taylor zie ik als een doorontwikkelde Takamine, niet mijn geluid maar heel populair in de Nashville wereld.
Bij Takamine denk ik aan Lilly was here, hitje van Dave Stewart en Candy Dulfer. Mijn Ovation heeft een mic uit 1979 (duh) en er is op dat gebied wel wat gebeurt maar de gitaar zelf klinkt vol, droog en warm, heel organisch.
De enige reden waarom ik er thuis niet op speel is omdat ie telkens van je benen afglijdt.