John frusciante

Citaat:

---

Oorspronkelijk geplaatst door EuroCinema

Tot overmaat van ramp viel dit samen met het punktijdperk, waarin een sfeertje ontstond dat de "verantwoorde" muziekpers het verdacht vindt als iemand zijn instrument hoorbaar goed beheerst. Waardoor hele legers gitaristen nog steeds hun best doen om maar vooral harkerig te spelen, anders horen ze er niet bij.

---

Ik ben het grosso mode wel met het verhaal eens hoewel de Punk natuurlijk ook zijn eigen grootheden heeft zoals Robert Quine, Mark Ribot en Glenn Branca.

Citaat:

---

Oorspronkelijk geplaatst door Glaucus

Ja, maar het ding is dat ook iemand als Newton of Darwin maar 1 keer kan komen. Idem voor bijvoorbeeld Django Reinhardt. Iemand als Bireli Lagrene is in mijn ogen beter dan Django. Net zoals iemand als Dawkins de evolutietheorie beter begrijpt dan Darwin. Maar toch is Darwin de grote Darwin en Dawkins is maar een evolutiebioloog. Op dezelfde manier is Reinhardt de grote legende en Lagrene maar een hele goede gitarist. De vergelijking loopt een beetje mank, maar ik denk dat het punt duidelijk is.

Verder is praten over feeling nogal zinloos. Niemand weet wat het precies zou zijn. Noten blijven noten en emoties blijven toch in de hersenen van de mensen zelf, danwel de luisteraar of de speler. Je kunt niet horen of iemand met feeling speelt. De gitaar, de snaren en de luchtmoleculen hebben daar immers geen idee van. Dus ik snap niet wat het uit maakt. Kijk, als iemand zegt dat de een smaakvoller is dan weet ik wat er bedoelt wordt en smaak en nootkeuze zitten natuurlijk wel in de muziek.



Waarom denk je dat Kirk Hammett op nummer 6 stond? Omdat Metallica zo een obscuur bandje is? Kirk Hammett is misschien waarom ik ooit begon met gitaarspelen. Maar achteraf gezien is het misschien wel de slechtste gitarist die ik ken. Die kerel heeft een goede muzieksmaak, zeker vergeleken met iemand als Lars Ulrich, hij heeft les gehad van Joe Satriani en hij heeft alle kans en mogelijkheden gehad om heel goed te worden want als je prof wordt dan wordt je vanzelf best redelijk omdat je gewoon veel en vaak moet spelen. Hammett mag zelfs de veters van Hetfield niet strikken.
Ik weet zeker dat meer dan de helft van de gebruikers hier als ze dezelfde optimale omstandigheden hadden als Hammett ze beduidend beter zouden zijn dan hij is. Het is echt bizar hoe slecht hij is. Alleen aan z'n vibrato kun je al horen dat hij toondoof moet zijn want dat kan echt niet. Ik wil eigenlijk niet iemand zo de grond in trappen maar dat moet toch aangezien hij op 6 is gezet. Ookal kan hij daar zelf niets aan doen. Maar het zal hem natuurlijk ook worst wezen want hij is binnen en is onderdeel van de rock-historie. Hij was gewoon op het juiste moment op de juiste plaats.

Bijna de hele top tien zijn allemaal gitaristen uit popbandjes. Bijna allemaal typische anti-helden als het om gitaar gaat. Popmuziek is simpele muziek. Hoe kun je de beste wiskundige op de wereld zijn als je constant bezig bent met de meest simpele wiskunde? Het is heel duidelijk te zien dat dit puur een lijstje is van populaire gitaristen ipv goede. En dat inzicht hebben noem je kortzichtig?

---

De vergelijking die je trekt met Darwin is eigenlijk een tegenspreking op wat je zelf zegt.
Darwin is toch niet perse ''de grote darwin''.
Hij is de bekendste evolutiebioloog, niet de beste.

Ik vind feeling weldegelijk meespelen in hoe goed een gitarist is.
Maar als je dan toch zo redeneert, dan kun je zelfs feeling techniek noemen.
Feeling is voor mij de nootkeuze, intentie, passie (hard aanslaan, zacht, etcetc), vibrato (heel belangrijk), dit zijn in principe allemaal techniekjes, maar vele malen moeilijker te leren dan appergios, hybrid picking, blablabla.

Het blijft een smaak kwestie, hoewel ik denk dat veel mensen ''de beste'' gitarist verwarren met de populairste of voor hun belangrijkste, etc.
Brad Delson (van linkin park) is de rede dat ik ben begonnen met gitaarspelen, maar ik zou nooit kunnen zeggen dat hij de beste gitarist van de wereld is bijvoorbeeld. Terwijl veel mensen dan weer wel zeggen dat (Bijv) Frusciante de beste is omdat hij de rede is dat hij/zij speelt, nostalgie, etcetc.

Citaat:

---

Oorspronkelijk geplaatst door Glaucus

En dat inzicht hebben noem je kortzichtig?

---

Dat zeg ik niet. Met dat verhaal kom je acheraf. Die eerste zin van je vorige post kwam kortzichtig op mij over.
En dat vind ik het nog steeds een beetje. Je kan gewoon niet in de hoofden van de stemmers kijken. Je eigen ervaring is niet per definitie hun ervaring.
Met je verhaal over Kirk Hamett kan ik verder wel leven.

Citaat:

---

Oorspronkelijk geplaatst door Glaucus

Maar toch is Darwin de grote Darwin en Dawkins is maar een evolutiebioloog.

---

Fuck Darwin*. Dawkins is de Grote Dawkins. En niet (alleen) vanwege zijn evolutiebiologische verdiensten.

*Darwin zat meer thuis dan dat hij onderzoek deed. Daar had hij tijd om te schrijven. Zijn werk is in hoge mate een uitwerking van oorspronkelijke gedachten van Alfred Russell Wallace, die zo'n beetje z'n hele leven onderzoek deed in de Maleisische Archipel, in z'n levensonderhoud voorzag door specimen uit jungle te verkopen om opgezet in Europese salons terecht te komen en artikelen schreef over verschillen tussen soorten van eiland tot eiland. Hij stuurde zijn nogal onorthodoxe artikelen onder meer naar Darwin, die later met de Beagle op stap ging en zijn bekende boek schreef.
Darwin ging met de eer strijken voor wat in hoge mate aan Wallace toe te schrijven is. Maar ja, wie moest de wetenschappelijke wereld geloven? De respectabele, gestudeerde Darwin, of de 'zwerver' in het bos? (zie bijv. David Quammens 'Het lied van de Dodo', 1996)

Citaat:

---

Oorspronkelijk geplaatst door TimoSomers

De vergelijking die je trekt met Darwin is eigenlijk een tegenspreking op wat je zelf zegt.
Darwin is toch niet perse ''de grote darwin''.
Hij is de bekendste evolutiebioloog, niet de beste.

Ik vind feeling weldegelijk meespelen in hoe goed een gitarist is.
Maar als je dan toch zo redeneert, dan kun je zelfs feeling techniek noemen.
Feeling is voor mij de nootkeuze, intentie, passie (hard aanslaan, zacht, etcetc), vibrato (heel belangrijk), dit zijn in principe allemaal techniekjes, maar vele malen moeilijker te leren dan appergios, hybrid picking, blablabla.

Het blijft een smaak kwestie, hoewel ik denk dat veel mensen ''de beste'' gitarist verwarren met de populairste of voor hun belangrijkste, etc.
Brad Delson (van linkin park) is de rede dat ik ben begonnen met gitaarspelen, maar ik zou nooit kunnen zeggen dat hij de beste gitarist van de wereld is bijvoorbeeld. Terwijl veel mensen dan weer wel zeggen dat (Bijv) Frusciante de beste is omdat hij de rede is dat hij/zij speelt, nostalgie, etcetc.

---

Met het eerste kan ik het eens zijn, al moet je dan wel onderscheid maken tussen emotie en feeling. Emotie zit in de muzikant en in de luisteraar (voor de muzikant ook als luisteraar), maar niet in de muziek zelf. Toch vind ik dat essentieel voor of ik een muzikant goed vind of niet.

Verder kan ik voor mezelf zeggen dat het meespeelt dat John Frusciante mijn eerste muzikale held was, maar dat is niet waarom ik hem nu als één van de beste muzikanten ooit zie (misschien de beste, als mijn live-ervaring met Sigur Rós niet elke andere muzikale ervaring zou overtreffen). Ongeveer tegelijk met dat ik fan begon te worden van John Frusciante, begon ik Silverchair heel erg te waarderen en te leren spelen. Maar ik zie ook wel in dat Daniel Johns niet zo'n héél goede gitarist is.

Citaat:

---

Oorspronkelijk geplaatst door Pepe

Ik ben het grosso mode wel met het verhaal eens hoewel de Punk natuurlijk ook zijn eigen grootheden heeft zoals Robert Quine, Mark Ribot en Glenn Branca.

---

Klopt helemaal. Hoewel Ribot's stijl soms ook een beetje op me overkomt als een soort geniale truc om als zeer begaafde muzikant toch de dictatuur van de punkesthetiek te overleven. Ik vind hem eigenlijk het mooist spelen als hij die avant-garde/punk-kant niet zo zwaar opspeelt. Zoals laatst op die plaat van McCoy Tyner.

... en hoewel ze in geen ENKELE goed/beter/best lijstje zullen voorkomen:Andy Partridge en Tom Verlaine klinken nog steeds in mijn oren een stuk lolliger dan de Vai's, Malmsteens en Satriani's.

Het eerste album van Generation X.. wat een gitaarwerk. Dezelfde rock;n roll opwinding als Gliff Gallup' s toeren eind vijftig.
Maarja, creativiteit en opwinding zijn geen woorden die in die lijstjes van betekenis zijn.

Citaat:

---

Oorspronkelijk geplaatst door TimoSomers

Het blijft een smaak kwestie, hoewel ik denk dat veel mensen ''de beste'' gitarist verwarren met de populairste of voor hun belangrijkste, etc.
Brad Delson (van linkin park) is de rede dat ik ben begonnen met gitaarspelen, maar ik zou nooit kunnen zeggen dat hij de beste gitarist van de wereld is bijvoorbeeld. Terwijl veel mensen dan weer wel zeggen dat (Bijv) Frusciante de beste is omdat hij de rede is dat hij/zij speelt, nostalgie, etcetc.

---

Mee eens, maar ik vind zelf Frusciante toch wel écht heel erg goed in wat -ie doet.
Ik ben 'vroeger', vanaf mijn 12de tot mijn 17de echt heel erg fan geweest van RHCP en Frusciante natuurlijk. Daarna echt een hele tijd uitgekotst omdat ik elk liedje van achter naar voren mee kon zingen/drummen/gitaar spelen. Maw: ik had het wel gehoord.
Toch ben ik weer voorzichtig bezig met soms een plaatje van RHCP of een soloalbum van Frusciante op te zetten en kan met de kennis en ervaring die ik nu wél heb niet anders concluderen dat Frusciante gewoon érg goed is in zijn ding.
Waarom? Goede toon, op zijn popmomentjes verdomde catchy, akkoorden, goede songs, etc.

Het stomme is dat ik al sinds mijn 14e naar RHCP luister, en inderdaad ook alles door en door ken. Maar als ik dan eens een live-video opzet ofzo, dan wil ik tóch weer ook dat ene nummer horen, en dat andere. En dan smelt ik nog steeds van bijvoorbeeld een intro van Soul To Squeeze, of het refrein van Charlie, of Don't Forget Me.

Ja, popmuziek is niet altijd even simpel en sommige popmuzikanten spelen als zij-project of solo-project ook popmuziek die minder mainstream is of wat helemaal geen popmuziek is. Maar dat doet verder niet veel af aan het punt.

En over Darwin, het doet er niet eens toe of Darwin terecht of onterecht gezien wordt als de ontdekker van de evolutietheorie. Als je het mij vraagt zijn al die theorieen over dat Darwin het helemaal gestolen had complottheorieen en gebaseerd op foute interpretatie van oa brieven of gewoon puur fictie.

Punt is, als Darwin het niet had gedaan dan had iemand anders het gedaan. In dit geval dus duidelijk Wallace. En dan was het de grote Wallace geweest ipv de grote Darwin. Qua muziek is het gewoon hetzelfde. Dat was het punt. Dat geld bijv ook voor Reinhardt en Lagrene.

De gitaar was het populairst in '70 tot '85 als je het mij vraagt. Als je toen opgroeide zit je bij de laatste 30 jaar.