Oorspronkelijk geplaatst door
Orpheo
Ik vind dit van jullie toch zo makkelijk... afgeven op het topmanagement is tot op zekere hoogte fair maar kijk eens terug.
In 1986, Henri en wat anderen kochten Gibson en redde het van de afgrond. Daarna hebben ze de Classic line uitgebracht, wat een enorm succes was. De jaren 90 staan te boek als de tweede 'gouden' periode voor Gibson, met geweldige planken, net als de vroege 2000's. De periode 2002-2008 was echt heel erg goed, met de customshop. Toen stond gibson echt niet zo te bungelen als nu. vanaf 2008, en de raids in 2009 en 2011, ging het gewoon minder goed. langzaam zakte de kwaliteit, ging gibson andere bedrijven in andere segmenten overnemen voor diversificatie. Maar we moeten niet vergeten dat Gibson altijd al diversiteit zocht in zijn gamma van merken. Tot een paar jaar geleden liep Kramer als een trein, Tobias waren gerespecteerde bassen, Steinberger had een nichemarkt die serieus genomen werd, Baldwin piano's waren prachtig, Wurlitzer deed het goed in de USA omdat ze daar meer hebben met die machines dan in Europa, toegegeven. Epi loopt al jaren als een trein... De keus om daadwerkelijk meer te doen dan instrumenten en zich te branden als serieus musical lifestyle brand, was zo gek nog niet. Fender pakt het ook zo aan maar dan niet via het pad van opnemen, mixen en afspelen, maar van het zelf maken van muziek, met meer nadruk op samen muziek maken, samen leren en samen delen. Vooral in de USA, nogmaals... Dus nee, ik vind het niet fair dat er zo gezeken wordt op Gibson en er gedaan wordt alsof het al sinds 1986 bar en boos is.