cardinal
Bandover
door
on 17 september 2012 at 23:11 (9456 Bekeken)
Je kent het wel, heb je jaren lang aan je band gewerkt. Nummers schrijven, opnemen, muziek verspreiden, optreden, fanbase bouwen en ga maar door.
Maar een band is ook een soort zwarte doos waar je inzit en niet snel uitkomt.
In mijn geval koos ik een jaren 70 schrijfstijl in een nieuw jasje en dat werkte verdomd goed. Met de eerste line up resulteerde dat meteen in goede reacties op de eerste gig en de reviews op de CD waren meer dan lovend.
Ongeveer drie jaar liep het zaakje probleemloos en iedereen keek dezelfde kant op. Maar na die drie jaar moest het niveau omhoog en de bassist moest het hierbij als eerste ontgelden.
Al snel bleek dat de balans die wij in drie jaar zorgvuldig opgebouwd hadden weg was. De alternatieven waren technisch wellicht beter, maar hadden niet de groove en uitstraling van de eerste boomer.
Daarna was het de beurt aan de drummer die goed aanvoelde dat de geest uit de fles was en daarna volgde de leadgitarist na een te openhartig gesprek.
Normaal stop je na zo'n leegloop, maar ik hou niet zo van opgeven en begon vol goede moed aan de tweede line up.
Hierbij de eerste bassist teruggehaald, een drummer gezocht en diverse leadgitaristen auditie laten doen waarbij het oog met name viel op een local guitarhero.
Dit was een hele strakke line up en de muziek klonk beter dan ooit. Maar live misten wij het vermogen onze nummers en publiek naar een hoger platform te brengen.
Deze line up hield het ongeveer twee jaar.
Daarna kwam nog een line up 3 en 4, details bespaar ik jullie maar is ongeveer hetzelfde verhaal.
Wat neem ik nu eigenlijk mee uit dit verhaal...
Waarschijnlijk helemaal niets. Ik ben een geboren bandleider (zeggen ze), maar wil dit niet zijn. Zodra ik een band aanstuur, voelt het aan als werk. En doe ik het niet, dan staat alles stil. Ergens in het midden zoek ik de oplossing en het resultaat is ook ergens in het midden.
Je hebt muzikanten die er helemaal vol voor gaan en meedogenloos bouwen aan hun band. Voor het gemak noemen we hen rechts.
En we hebben de softies...af en toe oefenen, 1 keer per maand optreden...hooguit...en het MOET VOORAL GEZELLIG ZIJN. Voor het gemak noemen we hen links.
Maar wat nu als je meedogenloos wilt zijn, maar het moet wel gezellig blijven. Wat nu als je wel vaak wilt oefenen, maar niet meer dan 1 keer per week. Wat nu als in het midden blijft hangen...een soort CDA met te weinig zetels om er nog toe te doen.
Eerlijk? Het maakt mij geen flikker uit. Muziek maken is mijn lust en mijn leven, ik kick op gear en kan avond aan avond met muzikanten praten over muziek. H
Het plezier dat ik hieraan beleef maakt het o zo gemakkelijk om de stekker uit een 6 jarige band te trekken. Net zo makkelijk als het is weer een toffe band op te bouwen. Alle spanning en verandering die daarbij gepaard gaat. Je kent het wel; audities doen, nummers schrijven, opnemen, muziek verspreiden, optreden, fanbase bouwen en ga maar door.
Ja! Ga maar door...:-)