Al vanaf het eerste moment dat ik op het conservatorium zat, begeleidde ik de zanglessen. Omdat ik altijd als enige begeleider aanwezig was probeerde hij zo veel mogelijk de feel en instrumentatie van het origineel na te doen.
In die tijd nog met plectrum en een beetje fingerpicking. Een ommekeer kwam in 1992 toen er in het Amerikaanse blad Guitarplayer een interview stond met Tuck Andress van Tuck and Patti. Ik kende wel hun eerste Cd Tears Of Joy maar daar gebeurde gitaristisch zo veel dat ik er alleen maar als buitenstaander van kon genieten en wat liedjes zo goed en kwaad als dat ging kon naspelen.
In Guitarplayer legde Tuck uit hoe hij tot deze gitaararrangementen kwam en hoe hij probeerde de verschillende instrumenten op een de gitaar na te doen. Dit was een eye-opener voor mij en ik probeerde ook op deze manier de begeleiding te componeren. Maar ik merkte dat ik nog wel veel inzicht te kort kwam en dat het bij 'Tuck toch heel anders klonk'.
Via internet kwam ik erachter dat Tuck ook een Hotlicks Video had uitgebracht. Ik bestelde deze en daar stond anderhalf uur uitleg van zijn stijl op. Dat maakte veel duidelijk en eindelijk had ik de ingang die ik zocht. De jaren daarna ben ik bezig geweest met het verfijnen van deze stijl en heb vele gitaararrangementen in deze stijl gemaakt van liedjes zoals One Day I'll Fly Away met bas en akkoorden en vioolpartij en What A Fool Believes met piano en baspartij. Mensen die in die tijd in de Spieghel te Groningen kwamen zullen deze met de tong tussen de tanden gespeelde arrangementen misschien nog herinneren. In 1997 kwam de Cd Waterfall uit waar ik met mijn eigen composities zoveel mogelijk van deze stijl gebruikt heb.
Na Waterfall ben ik veel met Francien van Tuinen gaan spelen waardoor er meer improvisatie in mijn spel nodig was. Ik componeerde mijn gitaarpartijen niet meer thuis maar probeerde zoveel mogelijk 'on the spot' met mijn partijen te reageren op wat Francien deed en wat de tekst en de melodie maar ingaf. Ik kon dit doen doordat ik zoveel ervaring had opgedaan in de laatste jaren met mijn gecomponeerde partijen dat ik een totaal vocabulaire had gekregen waardoor ik altijd wel een partij ter plekke kon bedenken.
In 2001 kwam toevallig iemand tegen die in New Orleans was geweest en mij vertelde dat ze daar zevensnarige jazzgitaar bespeelden. Ik had daar wel eens over nagedacht maar met een lage B eronder leek mij het erg ingewikkeld worden. Deze jongen vertelde mij dat ze er allemaal een lage A onder stemden. Dat was voor mij de doorslag, ik heb een 7 snarige hardrock gitaar gekocht voor 200 euro en begon te spelen. Ik was meteen verkocht, maar hoe kom je aan een zevensnarige Jazz Gitaar? Ik heb het hele internet afgezocht en kon alleen gitaren vinden rond de 10.000 dollar. Dat was te veel. (voor de rest zie vraag 2).
Ik gebruik een samengestelde set snaren. De hoogste vier zijn van een standaard 0.11 set, en de laagste 3 zijn A: 0.46; E : 0.60 en de zevende snaar A: 0.80. Dit is tevens de dikste "echte" gitaarsnaar die D'addario maakt. Ik heb eerst met een basgitaarsnaar als zevende snaar gespeeld maar dat werkte niet qua spanning. Hij stond echt als een waslijn op mijn gitaar. Ik bestel deze 0.80 snaren altijd met veel tegelijk want ik ben bang dat als D' addario ze uit de handel haalt dat ik niet meer aan zoiets kom.
Als versterking gebruik ik alleen een Preamp (een soort DI) en dat is de AVALON U5. Dit is echt een wonder ding. Het enige wat het doet is het signaal harder maken, maar zo hoogwaardig dat zelfs een multikabel van een paar honderd meter de boel niet kan verkloten. Vanuit die DI ga ik dus altijd rechtstreeks de mengtafel in. Ik gebruik eigenlijk zelden EQ. Alleen als de zaalacoustiek daar om vraagt. Verder zit in mijn gitaar een Bartolini TC5 preamp en een batterijtje zodat ik laagohmig de gitaar uit kan. Dit heeft als voordeel dat er geen hoog in de kabel verloren gaat. Als bekabeling gebruik ik in de gitaar van den Hul zilverkabel en als signaalkabel een standaard van den Hul kabel. Als ik opneem gebruik ik een (erg dure) van den Hul koolstofkabel. Ik geloofde aanvankelijk niet dat dat zoveel uitmaakt, maar ik heb het naast een gewone kabel beluisterd en je hoort het verschil met twee kussens op je oren.
Website: www.robelfrink.com