Walter Trout

© Diana Snabilié

Wat betekent de blues voor je?
Verschillende dingen. Dat verschilt per uur en per dag. Ik wilde al blues spelen vanaf mijn tiende jaar. Het moment dat ik het "licht zag" zal ik nooit vergeten. Je hebt allemaal van die momenten dat je nog weet waar je was, wat je deed etc. Bijna iedereen heeft dat met de moord op JFK of bij 9/11. Ik heb dat ook bij het moment dat ik Michael Bloomfield voor het eerst hoorde spelen. Ik had vanaf dat moment een doel.

Wilde je toen precies zoals hem spelen?
Nee, het ging om de agressie, die extra energie die hij in zijn spel stopte. Voor mij is hij de eerste echte blues/rock gitarist. Als kind wil je altijd wat agressie in muziek horen. Michael Bloomfield bracht dat.

Met Deep trout heb je een verzamelaar uitgebracht met muziek van de afgelopen 30 jaar; je hebt heel wat meegemaakt in die tijd, m.n. in de zestiger jaren.
Tjah... de "flower power huh…"... Begrijp me goed, ik heb nergens spijt van. Want alle rottigheid die ik heb meegemaakt hebben mij wel de persoon gemaakt die ik nu ben. Op zich was er niets mis met de "Flower Power". Peace and love. Alleen die fucking drugs waren sooo wrong. Men vond het er allemaal bij horen, je zou er beter door gaan spelen. Later besefte ik dat dit voor mij absoluut niet het geval is. Ik ben sinds 1987 af van de drugs en de drank, en nu speel ik gevoelsmatig veel beter. Ik kan mijn gevoel nu veel beter uiten op de gitaar.

Uit die tijd weet ik trouwens nog wel een paar leuke anekdotes. Bijvoorbeeld over Big Mama Thorton. Ik speelde bij haar band en was de enige jongere en de enige blanke op het podium. Ik viel nogal op op dat podium, laten we het zo zeggen.Big Mama speelde harmonica, en vergat haar tanden nogal eens uit te doen, vooral als ze dronken was... en dit kwam meer dan regelmatig voor. "Get rid of my fucking teeth," schreeuwde ze mij dan toe. "Put your guitar away and find me some soap and water!" Ik vroeg me dan ook vaak af hoe graag ik die gigs nu eigenlijk wilde. Ze ging ook altijd met de hoed langs, waar we ook speelden, in de Hollywood Bowl of in een of andere kleine kroeg. Het zat gewoon in haar systeem, ze had zo vaak op straat gespeeld, dat ging er niet meer uit.

Of mijn tijd met Joe Tex, een soulzanger uit de seventies. Ik kreeg na ieder optreden 40 dollar. Zijn manager, een oude wereldkampioen karate, betaalde ons altijd uit. Op een gegeven moment gaf hij ons vals geld. Hij keek er heel enthousiast bij, en zei: "Don't this money look goooood?"Toen ik er niet mee akkoord ging, was hij ook heel verbaasd. "Whats wrong? Whats wrong?" Waarop ik zei: "Geef me dan maar 1.000 of nee, 10.000 dollar, als het toch vals geld is!" Joe's manager dacht daar duidelijk anders over, dus dat was dan het einde van mijn gig bij Joe.

© Diana Snabilié

Heb je er aan gedacht om een boek te schrijven?
Ja, maar eigenlijk heb ik daar niet echt tijd voor. Mijn vrouw is wel een goede schrijfster, dus wie weet..

Je bent ook door een zware tijd heen gegaan, drugs, drank, je was een tijd dakloos... Hoe ben je daar weer bovenop gekomen?
Door Carlos Santana in 1987. Ik heb op een gegeven moment drie dagen met hem opgetrokken. Die drie dagen werden voor mij nogal een eye opener. Ik zal zijn woorden nooit vergeten: "God pointed his finger on you, but you're too drunk to do anything with it." Hij wees me op het feit dat als je een talent van God hebt meegekregen, je de plicht hebt daar het beste uit te halen. En daarbij om die te delen met anderen. Ik geef me voor de volle 100% aan mijn publiek, en ik ben één van hen, doe er alles aan om samen een goed concert te hebben. Daarom heb ik ook altijd mijn normale oude kloffie aan. Ik geloof niet in die poeha die om veel artiesten heen hangt, dat is niet mijn manier. Ik wil ook oogcontact met iedereen als ik sta te spelen. Ze laten voelen dat we samen een leuke avond willen hebben, en dat ik dan toevallig degene ben die een gitaar in zijn handen heeft ... who cares!

Hoe sta je ertegenover als je kinderen ook muzikant willen worden?
Mijn ene zoon kan geweldig pianospelen, als je je ogen dicht doet, hoor je Jerry Lee Lewis. Mijn andere zoon is acht jaar oud, en is helemaal verzot op de gitaar, en hij speelt nu alleen maar.... Buddy Holly!Na een memorial concert zijn we naar de "crash side" geweest, met de gedenkplaatsen voor o.a. Buddy Holly en Richie Valents en de piloot.Dat maakte veel indruk. Sindsdien is mijn zoon Buddy Holly! Inclusief kapsel, zwarte dikke bril, en een mini flying V met ingebouwde speakers. Dat moet je zien, echt geweldig hoe hij het nadoet, inclusief de 'hiks' in Peggy Sue oe- oe... We jammen vaak, en ik hoef ze niks te betalen, dat scheelt!

Technisch vraagje: welke snaardikte gebruik je?
Ik speel met 9's. Dat gelul over meer attack met dikkere snaren is complete onzin. Het gaat er alleen maar om wat je er zelf mee doet. Een pionier als James Burton was nog gedwongen op dikke snaren te spelen, die speelde op banjosnaren, kun je je voorstellen. Maar in die tijd had je nog geen dunnere snaren. Dat kwam pas later, de slinkies van Ernie Ball. Billy Gibbons van ZZ Top speelt zelfs met 8's, is er iets mis met zijn attack? Ik dacht het niet.

Speel je nog weleens met slide?
Nadat ik een zekere Ry Cooder met de slide bezig hoorde, heb ik die slide weggegooid. Hoewel, er was eens een review waarin werd geschreven dat ik prachtig slide speelde op een aantal nummers.... Dat was dus helemaal geen slide, gewoon mijn linkerhand… maar het klonk blijkbaar wel zo.

Je mishandelt je gitaar zo vreselijk, en hij is nooit uit stemming! Wat is je geheim?
My guitar loves me! Ik kocht hem nieuw, 30 jaar geleden. Hij was wit toen ik hem kocht, nu is hij helemaal afgeragd blank! Ik ben zo vertrouwd met deze gitaar, het is mijn trouwe maatje. Ik gebruik wel eens een andere gitaar, zoals een Vigier gitaar, die is ook geweldig, maar er gaat toch niets boven deze strat.

© Diana Snabilié

We zagen je spelen (vorig jaar) in het Paard, heb je een vaste setlist voor een optreden en hoeveel improviseer je?
Ik heb nooit een vaste setlist. WWe wilden in het Paard onze ouwe drummer, Berny Pershey, mee laten spelen. Die stond in het publiek, en op een gegeven moment gaf ik hem een seintje. Hij wist pas wat hij ging spelen toen ie op het drumstel zat. (Fortunate son - cover van CCR, red) Ik bedacht dit zelf al zo'n 3 - 4 nummers voor ik hem opriep. Ik heb namelijk van John Mayal geleerd nooit 2 bluesjes achter elkaar te spelen in dezelfde toonsoort. Ook nooit 2 up-tempo stukken. Dus ik liep op dat moment een paar nummers voor in het reportoire dat ik dan in mijn hoofd aan het opstellen was... een beetje gecompliceerd, maar toch.

We hadden trouwens die avond nog via een e-mail een verzoek gekregen om een bepaald nummer te spelen ter nagedachtenis van een pas overleden Nederlandse fan, zijn naam was Jan. Dat speelden we en ik zag zijn vriend of familie in het publiek huilen. dat is waar je het voor doet, als je op zo'n manier met je muziek mensen kunt roeren, dat is prachtig. De energie waarmee ik speel, en daarmee ook de muziek die ik speel, hangt af van de energie die ik van het publiek krijg. In het paard kreeg ik veel energie, dat was mijn beste show in de hele tournee tot dan toe.

Die kerst-themaatjes die je in je solo's verweefde (jingle bells, silent night) , kwam dat ook spontaan in je op?
Haha. Ik keek die dag (4 december red) naar de Nederlandse televisie en zag daar "Santa Claus", samen met een of andere zwarte jongen met een veer op zijn hoed. En ik dacht: dat is waar ook, het is alweer kerstmis!

In het Paard speelde je "Fortunate son", een oud nummer van CCR. John Fogerty heeft pas een nieuw album uitgebracht. Heb je ooit samen met hem gespeeld?
Ik heb hem een paar jaar geleden gevraagd mijn album te produceren. Dat wilde hij, ware het niet dat hij vlak daarna zelf een plaat ging uitbrengen voor zijn eigen comeback "Centerfield" waardoor hij er geen tijd meer voor had. Erg jammer! Toen ik John voor het eerst ontmoette heeft mij een zeer groot compliment gemaakt. Hij kwam op me af en zei: "Don't you play with John Mayall? I heard you sing and I thought: a star is born!" Dat was in New Orleans waar John Lee Hooker optrad samen met Bonnie Raitt.

Op een gegeven moment zat ik daar aan tafeltje samen met Billy Gibbons, John Fogerty en John Mayall. John Lee Hooker stond op het punt "Boogie (chillin)" te spelen. Hij introduceerde het zo: Dit nummer heb ik geschreven, maar veel "white kids" hebben er hun zakken mee gevuld. "I'm talking bout the Canned Heats, the ZZ tops...." En daar zat ik (ik speelde ooit zelf bij Canned Heat) samen met Billy Gibbons....

Hoe zie je je toekomst?
Ik blijf spelen tot ik dood neer val op het podium. Mijn grote voorbeeld op dat gebied is John Lee Hooker himself. Hij gaf 3 dagen voor zijn dood nog een concert van een half uur op een stoel! En dat op z'n 83ste! Hopelijk staan mijn kinderen dan naast mij op het podium. Dat blijft voor mij toch een mooi streven. "The Trout family"... (dit klinkt voor ons toch iets beter dan die Kelly Family, red)

top

 Relevante links: