Tis maar een verhaaltje over aantrekkingskracht.
Naar aanleiding van een ander topic.
Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door
Erik de Perik
Volgens mij de meest gangbare magneet in een PAF.
Edit: Ging over Alnico 2
Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door
Mitch
Nou, pin me er niet op vast, maar ik denk dat er vaker AlniCo 5 wordt gebruikt dan 2.
Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Wikipedia
Gibson used Alnico magnets in PAFs, the same magnet as used in the P-90. Alnico has several different grades with different tonal properties. In original P.A.F. pickups the grades Alnico 2, 3, 4 and 5 were used (with Alnico 3 being the least common).
Grappig, dat laatste zal allemáál waar zijn, want Alnico magneten waren toen nog niet goedkoop en Gibson inkopers zullen dus gewoon voor de ogenschijnlijk best deal gegaan zijn (als een lekker wijf maar inbegrepen was bij hun door verkopers betaalde lunch, als toetje).
Maar laat je niet foppen, aldus de voordrachttekst over de werking van gitaarelementen die ene meneer Piezo ooit maakte voor de eerste GN gitaarbouwbeurs. (De tekst die bij hardop lezen al gauw veel te omvangrijk bleek voor een verhaaltje van een half uur, dus heeft meneer Piezo zich op die beurs beperkt tot het ad hoc onderuithalen van de meest voorkomende misvattingen. Hij zal het nog maar deels geschreven werkje - van toen al zo’n 20 A4-tjes- wellicht voltooien als hij er nog eens tijd voor heeft. Niet dat het gitaristen wat uitmaakt, natuurlijk.)
Het fopperij verhaaltje gaat verder:
Sommige commerciële gitaartone goeroes beweren wel dat de beste PAF's Alnico IV magneten hadden en dat zij juist díe daarom in hun humbuckers stoppen. En gelukkig willen gitaristen allemaal die echte vintage tone, dus dat verkoopt wel...
Behalve dan, dat Alnico IV net zoiets is als de enige echte Sinterklaas van meer dan 654 jaar oud !!!
De tone-moppies: "Maar er zijn facturen uit '57 en '58 opgedoken, waarop duidelijk staat dat Alnico IV magneten aan Gibson geleverd zijn".
Gitaarnetters, goochel even naar Alnico IV (of 4) op het www. Kijk toch eens, volop aanbieders. En ja hoor, allemaal gitaarsites, GÉÉN SITES VAN MAGNEETFABRIKANTEN. In hùn specificatiebladen staat nóóít Alnico 4 vermeld. Gewoon omdat Alnico 4 niet bestaat als product met vastgestelde / goedgekeurde specificaties.
Dus ik mag gewoon gebakken hondendrol verkopen als de allerhoogste kwaliteit Alnico IV magneet. Snappie?
Korte historie:
- Permanente magneten bestaan pas sinds ca. 1905 en zijn uitgevonden door Japanners. (Hè, die konden toch alleen maar kopiëren?) Zij ontdekten dat sommige chroomstaallegeringen na magnetisatie duidelijk sterker en langer magnetisch bleven (= remanentie) dan andere staalsoorten. Zij gingen daarom verder met het ontwikkelen van staallegeringen die daarin nòg beter waren. Zo ontstonden in de 30er jaren uiteindelijk Alnico I en II, met zeer nauwe specificaties (echt Japans dus, toen al).
- In WO 2 kon Japan nauwelijks aan cobalt komen en ontwikkelde daarom magneetmateriaal zonder cobalt, zoals Alnico III, met Co wel in de naam maar niet in de samenstelling.
- Tegelijk probeerden ze toch een sterkere variant te maken van Alnico II, zodat ze met minder materiaal toekonden, voorlopig al genaamd IV. Die legering bleek wel magnetiseerbaar maar vooralsnog praktisch onbruikbaar omdat de magnetische eigenschappen zeer onbetrouwbaar/onvoorspelbaar waren.
- Na de Japanse capitulatie pikte de USA alle Japanse technische kennis in (evenals eerder de Duitse >> zie o.a. taperecorder >> zie Bing Crosby >> zie Les Paul >> zie multitrack recording). Daaronder ook de legerings-recepten van de nog in ontwikkeling zijnde Alnico IV.
- Met de Japanse kennis werd in de 40er en 50er jaren in de USA naarstig gezocht naar sterkere magneten dan Alnico II (Alnico III is zwakker), voor de (wapenwedloop?-)industrie. Zo diende een USA fabrikant eind 40er jaren ook een patentaanvraag in voor de (gejatte) Alnico IV technologie. Die werd afgewezen, wegens niet betrouwbaar te specificeren magnetische eigenschappen. Ook anderen kregen het niet voor elkaar om goede Alnico IV te produceren.
- Men verliet daarom het hele "recept" van Alnico IV en ontwikkelde later Alnico V, met uitstekende magnetische eigenschappen.
- Maarre... dat was nog niet zo eenvoudig te maken. Dus werd in die eerste jaren nogal wat ondeugdelijk Alnico V magneetmateriaal geproduceerd. Dat natuurlijk niet als Alnico V verkocht mocht worden, want niet volgens specificatie magnetiseerbaar. Cobalt bleef voorlopig nog schaars en dus duur, maar omsmelten van het ondeugdelijk product voor hergebruik als magneetmateriaal was zinloos.
- "Weggooien dan maar?", zei de productieafdeling? De verkoopafdeling: "Ben jij effe van lotje getikt, met die kwaliteitsmanie van je, we noemen het gewoon Alnico IV, dat heeft geen specificaties. Ach joh, weten die Gibson inkopers veel? Als het maar gemagnetiseerd kan worden, toch?"
- En zodoende... kwamen soms Alnico IV genaamde magneten in onze gitaren terecht.
- En later, niet te vergeten natuurlijk, die uitzonderlijk goede boutique pickups met "non-oriented" Alnico V magneten. Ander naampje, dus hoeft alweer niet aan de specificaties voor anisotropisch (= oriented) Alnico V te voldoen. En gitaristen, ach joh, weten die veel? ...
