Wat zijn jullie ideeen hierover? Ik merk dat ik een afkeer heb gekregen van langzaam en laag beginnen en dan gaandeweg steeds sneller en hoger. het wordt zo'n trucje.
Wes Montgomery hield vrijwel altijd aan: single notes - octaven - block chords en heel eerlijk gezegd is dat het enige wat ik minder mooi vind aan zijn geweldige spel. Je weet vanaf noot 1 waar het heen gaat.

Jazzers als Stanley Turrentine en Grant Green (zit net naar een cd met die twee samen te luisteren) bouwen solo's veel minder op. Er zitten thema's in, die worden uitgewerkt en elementen die als een soort verhaallijnen terugkomen. Maar er is geen climax. Zoals de "betere" film vaak ook juist geen spectaculaire ontknoping of happy end heeft, maar juist een open einde.

Ik vraag me echte af of een publiek dat kan waarderen (even buiten de die-hard echte-echte-jazzluisteraars).

Goed, ff hardop enken was dat. Uw meningen/ideeen graag!