Opbouw solo's

[EuroCinema]

Wat zijn jullie ideeen hierover? Ik merk dat ik een afkeer heb gekregen van langzaam en laag beginnen en dan gaandeweg steeds sneller en hoger. het wordt zo'n trucje.
Wes Montgomery hield vrijwel altijd aan: single notes - octaven - block chords en heel eerlijk gezegd is dat het enige wat ik minder mooi vind aan zijn geweldige spel. Je weet vanaf noot 1 waar het heen gaat.

Jazzers als Stanley Turrentine en Grant Green (zit net naar een cd met die twee samen te luisteren) bouwen solo's veel minder op. Er zitten thema's in, die worden uitgewerkt en elementen die als een soort verhaallijnen terugkomen. Maar er is geen climax. Zoals de "betere" film vaak ook juist geen spectaculaire ontknoping of happy end heeft, maar juist een open einde.

Ik vraag me echte af of een publiek dat kan waarderen (even buiten de die-hard echte-echte-jazzluisteraars).

Goed, ff hardop enken was dat. Uw meningen/ideeen graag!

[Tristan]

Tsja, ik weet het niet man, een goede solo is een goede solo, einde verhaal...

Maar goed, toch even iets uitgebreider, ik denk dat er meerdere soorten solisten bestaan...
Mensen die reutelen en bij dat reutelen waanzinnige dingen bedenken, maar soms dus ook even op gang moeten komen, de lengte de de opbouw van de solo's kan hierbij behoorlijk varieren...
Mensen die solo's echt uitwerken of in ieder geval een van tevoren uitgestippeld idee hebben, solo's varieren dan meestal wat minder van lengte en/of opbouw...

Iedere artiest heeft zijn of haar kracht denk ik, alhoewel ik, zeker in Jazz, met name van de eerste soort artiesten hou...
Het enige nadeel is dat ze soms ook echt een baggersolo spelen en dat komt bij de tweede soort artiesten wat minder voor, maar omdat het allemaal wat minder aan het toeval overgelaten wordt is het vaak ook minder verrassend en spannend heb ik het idee...
Vaak verschilt het trouwens ook per song wat er nodig is, dat merk ik bij mezelf in ieder geval wel...
Los daarvan kan je natuurlijk ook juist in het begin wat reutelen om daarna een van tevoren uitgestippeld idee te spelen, of juist andersom, dat werkt vaak ook goed...

Overigens zijn er natuurlijk meerdere methodes om een solo een climax te geven, ritme is hier er een van...
Probeer eens een bepaalde ritmisch patroon uit en probeer hiermee je lijn volledig door te zetten, dit geeft je vaak een plateau om wat meer los te gaan, helemaal als je een goede ritmesectie hebt die een beetje (ritmisch) met je meegaat...
Of je gaat gewoon wat meer outside spelen, kan soms ook lekker werken...
In principe heb je natuurlijk drie factoren die voor een opbouw kunnen zorgen, ritme, melodie en sound, en dus misschien het al of niet vasthouden aan bepaalde factoren nog...

[johantipker]

Saxofonist Bob Berg, lijkt wel altijd al op de climax te beginnen, eigenlijk wel apart, maar hij gaat toch niet vervelen... wat Tristan zegt... over een goed verhaal, daar zit wel veel in.. eeeh ik lees verkeerd: een goed solo = een goede solo; einde verhaal... waardoor ik dus op het idee kom: een goede solo moet een goed verhaal zijn; een solist moet wat te vertellen hebben!

een goed verhaal kan bijvoorbeeld beginnen met een brute moord ...
en dan maar weer de spanning laten zakken en langzaam opbouwen..

een goeie ritmesectie scheelt alles, als ze lekker achter je aan fietsen, gaat t allemaal veel makkelijker ipv een ritmesektie a la stacaravan, toch moet je daar ook weer niet te afhankeljk van zijn...

trouwens ken je don nick al?

http://www.youtube.com/watch?v=6q9SmMAGeto

[meul]

Ik ben het wel met Tristan eens, een goede solo is een goede solo.
de defenitie van een goede solo is natuurlijk lekker vaag. maar het zal ongetwijfeld iets te maken hebben met een passende keuzen binnen je thema en iets dat hoort bij jouw persoonlijkheid anders gaat het onnatuurlijk of bedacht klinken.

zelf hen ik de neiging om te denken in opening, midden en einde, hiertussen ligt alles open. als de lijnen ertussen zo sterk zijn dat ze om een andere uitkomst vragen laat ik mijn plannen weer los. als achteraf dan blijkt dat de opbouw weer eens gewoon oubollig uitvalt, is dat maar zo.

wat ik zelf ook heel belangrijk vind is de uitvoering, de killertone of note. het kan harmonisch nog zo knap en goed in elkaar zitten, of vingertechnisch o zo knap gespeeld. als iemand in mijn oren lelijk, weinig of niet atriculeerd ben ik al snel klaar en is voor mij minstens net zo belangrijk als de opbouw. maar ik denk dat in de jazz die killertone en wat minder belangrijk begrip is?

[pimmetje]

Uiteraard waar: goede solo is een goede solo, ongeacht hoe hij tot stand is gekomen en in elkaar steekt.

Wat ik vaak gave solo's vindt, is het kloten op een thema'tje. Zelf vergeet ik (te) vaak als ik een solo doe dat dat ook een optie is (en sowieso vind ik 't vaak al te moeilijk om een beetje boeiend te kunnen maken ).

Ik bedoel dan dus dat een klein, kort melodietje wordt gepakt en dat daarmee wordt gevarieerd tot in 't oneindige in tonen en ritme. Soms totdat er eigenlijk niets meer van dat thema'tje over lijkt te zijn... en dan gewoon weer de solo netjes naar dat thema terug kunnen leiden.
(ook leuk als anderen in de band snappen/voelen waar 't heen gaat en dan mee gaan doen ).

Je hoort 't best veel in blues en jazz, maar ook een gitarist als Zappa kon daar echt waanzinnig mee bezig.

[EuroCinema]

maar ik denk dat in de jazz die killertone en wat minder belangrijk begrip is?

Ik heb een leraar gehad die zei: zelfs als je je gitaar stemt, moet het nog als jazz klinken. Ik denk dat dat er in de buurt komt?

[Pepe]

De solo wordt bij mij eigenlijk altijd bepaald door 2 dingen denk ik: de context en het moet iets toevoegen.
Voor de eerste heb je oefening en ervaring nodig, de tweede creativiteit en fantasie.

Zo heb ik voor rockabilly en country een hele rits runs, triple's, bendings en tweeklanken in my sleeve die je kan mixen en varieren. Voor rock gebruik ik pentatonisch als basis, voor funky en jazz denk ik meer vanuit een aantal gedimde en overmatige akkoorden enz enz.

Soms vraagt de song om een climax, soms een bevestiging van het voorgaande, soms een intro van het navolgende maar soms ook, bij progressive bijvoorbeeld, juist om rustpunten aan te brengen.

Hoe je dat precies doet, dat is creativiteit. De een heeft wat meer signature en skills dan de ander maar dat is verder niet zo interessant.

Ik stond ooit een keertje in een studio wat in te spelen maar niks scheen te werken. Uit meligheid liet ik een rondje langskomen waarbij ik op de snaren achter de brug wat spooky geluiden maakte. "Dat is het, niks meer aan doen" hoorde ik in mijn koptelefoon...

[meul]

Ik heb een leraar gehad die zei: zelfs als je je gitaar stemt, moet het nog als jazz klinken. Ik denk dat dat er in de buurt komt?

zou kunnen!, ik heb het idee dat frasering en timing hoger gewaardeerd word dan articulatie in de jazz. maar ik ben nou niet bepaald een insider in deze stijl. ik doe maar een beetje voor spek en bonen mee in deze discussie. b.v Johan en Tristan weten veel beter waar ze over hebben in deze stijl dan ik.

[Pepe]

zou kunnen!, ik heb het idee dat frasering en timing hoger gewaardeerd word dan articulatie in de jazz. maar ik ben nou niet bepaald een insider in deze stijl. ik doe maar een beetje voor spek en bonen mee in deze discussie. b.v Johan en Tristan weten veel beter waar ze over hebben in deze stijl dan ik.

ja, dat denk ik ook. Mijn oude gitaarleraar demonstreerde dat eens door willekeurige noten op de gitaarhals te pakken en dat klonk als een overtuigend stukkie jazz. Als ik dat deed hoorde je een serie rare noten.

[Tristan]

Ik denk dat frasering, timing en articulatie te veel met elkaar verbonden zijn om het echt als losse factoren te kunnen zien...
Een goede frasering en timing staan alleen met een juiste articulatie...

Het goede verhaal in de solo wat door Johan naar voren wordt gebracht vind ik op zich wel een aardig idee, maar in zekere zin ook wel weer een beetje afgezaagd, een goed verhaal mag van mij in dit geval wel wat onsamenhangende delen hebben, dat was ook een beetje wat ik met het reutelen bedoelde...