Gibson late 70's

[Agent_Smith]

Het is vooral dat het gitaren zijn die steeds verder af liggen van 'nu' en daardoor lijkt het gat tussen het 'gouden tijdperk' en dit tijdperk steeds kleiner. Ook speelt mee dat er gewoon steeds minder van die dingen zijn, logisch. Ze sneuvelen door ouderdom, gitaristen houden graag hun gitaren bij zich. Wat nu over is, is de cream of the crop van die tijd. de echte troep is allang gemod of gesloopt.

Dus ja, 2250E voor een 70ies LP is imho aan de lage kant. Vind ik de vraagprijzen de gitaar waard? Hell fucking no. Gewoon puur als gitaar an sich bekeken, is zo'n plank echt inferieur aan wat bijvoorbeeld een Aristides Raw zou kosten of zelfs een beetje prima epiphone, zoals de jared james nichols signature. Maar ja.... dat zijn nieuwe gitaren, zonder 40 jaar aan historie.

Ja, ik ben het grotendeels hier wel mee eens. Er is niet zoveel aan de hand met de 2ehands Gibson-markt hoor. En het gaat meestal ook met vlagen. Soms wordt er driekwart jaar vrijwel niks aangeboden en soms 4 in een week. Zo gaat dat gewoon. De prijzen van 70s LPs liggen al heel erg lang boven de 2k. Ben zelf enorm fan van de early 70s LPs. Echt fantastische halzen, dik geluid en een uitstraling die me gewoon erg aanspreekt. Ze hebben gewoon iets speciaals voor mij. Altijd gehad. Heb een '70 Custom, '72 en '73 Deluxe en een 74 Std. Gelukkig de meeste al zo'n 20 jaar in bezig toen het nog wel betaalbaar was.
Ze zijn idd wat zwaar, maar ik kan het nog steeds probleemloos aan. Het is ook een kwestie van gewenning denk ik en een LP moet wel wat gewicht hebben imo. Ook wel lichtgewicht/nieuwere/faded exemplaren etc gehad, maar die misschien vaak toch wat 'body'.

4,5k vind ik ook wel veel geld maar reken zeker voor een custom toch echt wel op zo'n 3,5k. Maar dat is niet echt iets nieuws van de laatste tijd hoor. Zoals Orpheo zegt, ze worden ook gewoon schaarser. Het enige wat er tussen deze periode en de 50s zit zijn '68/'69ers, die nog veel schaarsen en gewilder zijn (geen idee, maar de prijzen daarvan zullen inmiddels ook wel zo rond de 15-20k liggen?), dus dit is voor de meestel gewoon het meest vintage haalbare qua Les Pauls. '61-'68 zit gewoon een gat waar ze niet gemaakt zijn.

[Pepe]

McCarthy wilde..

Ik heb het niet over Mccarthy maar over Lester Polsfuss.
Die stopte een blok hout in zijn Epi jazzbak en dacht, dat zal die feedback leren!

[arjanb01]

Ik vraag me dan wel af of Gibson heel bewust de lp’s vanaf 1968 bewust zo dik heeft gemaakt qua klank of dat dit puur toeval was.

[kwispelhond]

Geen toeval, de gitaren uit die periode waren zwaarder omdat de klant er om vroeg. Er was nog geen internet maar op een of andere manier waren we er collectief van overtuigd dat zware gitaren beter en dikker klonken dus iedereen wilde een zware gitaar (en bas!!) dus de fabrikanten maakte ze zwaar in die periode.

[Pepe]

Zwaarder = meer sustain was zeker eind 70 een mantra.
Een mogelijke verklaring waarom Gibson ging sandwichen is dat het lastiger werd met de hout voorraad en met kleinere stukken kwam je nog een eind. Het was sowieso een tijd van broekriem aanhalen met die olie en emissie druk.

Begin jaren 90 was het mantra lichte swamp ash (voor strats) en na 2K homegrown pine (voor tele's)
Zo gaan die dingen.
Ik zet mijn geld nu op nato, de poor man's mahonie. En die was al de poor man's honduras.

[Erik de Perik]

Had waarschijnlijk weinig met de houtvoorraad te maken maar vooral met centen. Twee dunne plakken mahonie kosten minder en kunnen de kostprijs van een gitaar een stuk lager maken, vooral in de tijd dat een arbeider rond niks kostte. Die werklui mochten lekker plakken. Als ik in mijn burst nerd boek kijk dan wogen die tussen de 3,6 en 4,2 kg.
Trouwens LP Customs hebben geen maple top maar zijn vol mahonie..... worden ze ook niet lichter van. Ik heb op van alles gespeeld uit die tijd maar nooit die vette sustain van een Custom kunnen ontdekken. Wel het relatief dunne en akoestische van een echte burst.

[kwispelhond]

Die "pancake" body's, die met het maple-laagje ertussen dus waren vooral uit de vroege jaren 70. In de jaren 80 hebben we ook nog de 2-delige body's gehad dus zonder tussenlaag maar mijn 78'er Standard heeft gewoon een massieve body en weegt ruim 4,3 kilo. Ik ken overigens iemand die een 70's Custom heeft van 5,2kg, net zoveel als mijn eigen bootanker uit die periode: de Peavey T40!

[Agent_Smith]

Die "pancake" body's, die met het maple-laagje ertussen dus waren vooral uit de vroege jaren 70.

1969 - eind 1976 idd

[Orpheo]

Had waarschijnlijk weinig met de houtvoorraad te maken maar vooral met centen. Twee dunne plakken mahonie kosten minder en kunnen de kostprijs van een gitaar een stuk lager maken, vooral in de tijd dat een arbeider rond niks kostte. Die werklui mochten lekker plakken. Als ik in mijn burst nerd boek kijk dan wogen die tussen de 3,6 en 4,2 kg.
Trouwens LP Customs hebben geen maple top maar zijn vol mahonie..... worden ze ook niet lichter van. Ik heb op van alles gespeeld uit die tijd maar nooit die vette sustain van een Custom kunnen ontdekken. Wel het relatief dunne en akoestische van een echte burst.

de customs uit de 70ies hebben echt zeker wel een maple top. De 50ies varianten hebben mahonie top, true.

jaren 70 customs zijn echt rare dingen hoor. maple laag tussen mahonie, 3 delige maple neck, volute.... de purist kotste ervan maar tegenwoordig worden ze zelfs ge-reissued. Het kan verkeren.

[mrweird]

Ik zet mijn geld nu op nato, de poor man's mahonie. En die was al de poor man's honduras.

Ben benieuwd! Dan wordt mijn Richwood straks serieus geld waard