Bijvoorbeeld, ik koop een Boss RC30, kan ik partijen opbouwen, mezelf begeleiden, zelfgemaakte drumtracks als mp3 inladen...
Nog niks mee gedaan.
Bijvoorbeeld, ik koop een Boss RC30, kan ik partijen opbouwen, mezelf begeleiden, zelfgemaakte drumtracks als mp3 inladen...
Nog niks mee gedaan.
Kwartiertje mee rammen op ‘80s hardrock LP, that’s about it. Is het wee mooi geweest. Al 30 jaar in die riffs blijven hangen.
Goed punt Duhsjaak. Focus, structiur, regelmast, discipline. Voor mij op dit moment 4 te hoge hindernissen.
Bandje zou leuk zijn. Maar leeftijdsgenoten zijn muzikaal doorgaans een stuk verder. Aansluiten bij een club jonge honden vol élan en dromen.. en alle tijd voor hobby en slambitie, nog niet gebonden aan of gehinderd door verplichtingen, verantwoordelijkheid voor kinderen etc. daar voel ik me net weer te oud voor, voelt toch wel een beetje als de boot gemist of zo.
Ik denk wel eens, wanneer houd het op
Ik heb een rits ongeopende boeken die mij al jaren aanstaren en net weer een boek van Heitor Villa-Lobos bestelt
terwijl het Notenbuchlein van Anna Bach nog onderweg is
allemaal met het idee dat al die mooie uurtjes op je liggen te wachten
zoals een wijnproever aan zijn wijnkelder denkt
maar goed, als ik op een dag wakker wordt en de hele zooi me gestolen zou kunnen worden
is er ruimte voor iets anders
ik heb al enorm veel ideeën
niet allemaal even bruikbaar maar dat gaan we dan dus uitvinden.
Die Hard is geen Kerstfilm!
Fantastisch!
Nooit klaar met ‘spelen’.
Pet af! Altijd, zei Karel A., blijven vragen: wat zou een kind hebben gedaan? En dan dat doen. Er is niets zo treurig als een leeg notitieblok of lege boekenplank. Een kwestie van hoe je de zaken organiseert.
Vriendelijke groet, Gus
In Tartiflette we trust…..
We zijn even oud (almost 50 lees ik).
Ook ik heb een periode gehad dat ik he-le-maal niks deed (tussen pakweg 30 - 35).
Motivatie zit idd in het samen spelen. Ook voor mij geldt: geen doel = geen gitaar aanraken. Hoeft niet hoogdravend te zijn. Zelf speel ik alleen nog akoestisch en pretentieloos in een folkbandje (moet je liggen natuurlijk) en dan nog beland ik per ongeluk weleens op een podium. Over niveau zal ik het maar niet hebben, maar tot nu toe ben ik nooit bekogeld
Daarbij komt - en dat mis ik in je verhaal - het hebben van een andere uitlaatklep. Heb je ook nog andere liefhebberijen waarin je wel je ei kwijt kunt? Steek dan lekker daar je tijd in. Doe ik ook. Zo nee, dan komt het wel erg troosteloos over.
Alles verkopen zou ik niet doen, zeker als het niks oplevert en je het geld niet nodig hebt. Hou een set-up en hou het ook 'speelklaar' om een drempel tegen te gaan. Hier staat ook een versterker in de woonkamer die nog zelden aan staat, maar als ik iets wil hoef ik alleen in te pluggen en niet van alles bij elkaar te zoeken. Nu woon ik alleen en dan is dat makkelijk gezegd en gedaan, heb je nog huisgenoten dan wordt zoiets al gauw uit de woonkamer verbannen.
"Meten is weten, gissen is missen"
Misschien is het wat om eens iets totaal anders te gaan spelen? Quia muziek dan hè, niet dat je je ineens op de trombone moet gaan toeleggen.
Ik heb het zelf ook een tijdje gehad. Jarenlang gespeeld, altijd op één gitaar en eentje als reserve en één setup. In between bandjes een tijdje vrij weinig gedaan, maar wel een stel gitaren, versterkers en andere apparatuur erbij gekocht. Kreeg toen de tip om toch maar weer eens te gaan spelen ipv te verzamelen.
Ik herken er heel veel in. Ik wil veel meer dan ik daadwerkelijk doe en ook ik blijf hangen in spullen kopen in de hoop dat ze me beter maken en dat ze me het plezier teruggeven, maar dat gebeurt nauwelijks. En de reden is niet veel anders dan de jouwe. Ik mis de uitdaging, ik zit gevangen in een situatie waarin ik niet meer de aansluiting kan vinden met de 'echte jongens' (ondermeer vanwege mijn hersentjes, maar ook vanwege mijn te kleine netwerkje dat in 5 jaar tijd gigantisch geslonken is) en waarin de dingen die ik doe me te makkelijk afgaan (frustratie speelt hier ook een rol). Verder ben ik een doemdenker. En dat combineert niet lekker met een ander deel van mijn persoonlijkheid. Ik heb ontdekt dat ik enorm hard werk als ik weet dat het ergens om gaat (goede band, veel optredens, opnames, liefst eigen materiaal...), maar als ik moet schrijven, wat mijn allergrootste passie is, terwijl er nog geen band is om voor te schrijven, geen optredens in het vat en geen idee ook hoe dit alles te realiseren, dan doe ik helemaal niets meer. Het is idioot, maar ik denk echt dat het zo werkt.
Ik heb vroeger onder bijna vergelijkbare omstandigheden wél heel veel geschreven, maar toen had ik ook een leeftijd waarop ik dacht 'ik ga die band krijgen en ik krijg die plantendeal en ik ga die optredens krijgen!' Maar nu voel ik me vaak al zo oud dat ik denk dat ik echt met het laatste stukje van mijn leven bezig ben. Letterlijk. Niet iets om vrolijk van te worden.
En toch..., toen ik na dat hersenbloedinkje er ineens geen kloten meer van kon, heb ik even overwogen om alles te verkopen en me dan maar ergens anders op te richten. Maar... muziek was en is mijn leven. Alles wat ik heb gedaan in mijn leven heb ik gedaan met dát feit in mijn achterhoofd. Mijn spullen verkopen staat gelijk aan mijn leven verkopen. En dus ga ik door. Soms word ik er moedeloos van, maar ik blijf een dromer.
Misschien moeten we samen af en toe eens sparren. Ook dat is iets wat ik eigenlijk altijd wel gemist heb.
Favorieten/bladwijzers