
Oorspronkelijk geplaatst door
Orpheo
Ik vind dat een strat uberhaupt geen bestaansrecht heeft in zijn 3-singlecoil + 6 punt tremolo layout

(olie => vuur; knuppel => hoenderhok). Het snotterige geluid, alsof je een eend bovenop Ron Jeremy's schwanz plaatst. Ik heb het geprobeerd, echt waar. Maar de strat is er eentje waar ik echt geen binding mee heb. Eigenlijk álles uit de stal van Fender, op de Telecaster na. Shock, Gasp! Ik weet het. Maar die combinatie van essen en esdoorn, met 2 singlecoils zonder fratsen: daar krijg ik zwakke knietjes van. Ik weet niet wat het is. Waarom tele wel en strat niet. Alsof een tele écht alles (aan) kan, en een strat een two trick pony is. Soms denk ik dat een driestanden schakelaar op een strat voor de meesten echt voldoende is: brug+mid, mid+neck en neck alleen.
Alle singlecoils die ik had, heb ik daarom ook uit alle gitaren gehaald en verkocht. Geef mij maar liever 10000 humbucker-smaakjes dan singlecoils. Één uitzondering: de Burns Trisonic. Heb een triootje met gouden covers liggen en die wil ik met een Brian May-inspired wiring in een LP bouwen, maar de gitaar bestaat nu nog uit slechts losse blokken hout. Geef me een half jaar, jaartje, en dan weet ik of dat me bevalt of niet. Zo niet, prima: dan frut ik er wel weer humbuckers in.
Favorieten/bladwijzers