Het grote 'post je telecaster' topic

[Pepe]

Ja, ik google nu graffiti yellow en dat is toch wel erg neon.
Sowieso heb ik enige leemte in mijn kennis hier omtrent. Een telecaster met vintage brug en spaghetti logo maar zonder walnut plug, ik ken die combinatie niet.

[vulvasonic]

Dat is inderdaad wat apart. Ik moet zeggen dat me dat nu ook wel aan het denken zet (ik had er nog niet eerder op gelet). Zou er later een American Standard hals op geschroeft zijn? Hmmmmm....., nee dat is het niet. Fender verkoopt niet zomaar nieuwe halzen voor instrumenten waar van origine een andere hals op lag. Ik 'kreeg' ooit, na een kapotte stelpen (een half jaar nadat de garantietermijn verstreken was), een nieuwe hals (€450,-) van Fender. Maar ik moest de oude hals dan wel inleveren, waarbij ik uit moest kijken dat ik niet vergat alle hardware er af te halen (anders was je dat spul gewoon echt kwijt!). Maarrrrr (en nu komt het) ik HAD er een hals op liggen met een rosewood toets en nu ik tóch een nieuwe hals kocht vond ik dat ik best een maple nekkie uit één stuk mocht kopen, want dat was destijds naar mijn mening het énige minpuntje van de gitaar, omdat ik altijd een zwarte telecaster wilde met een all maple neck. Ik had mijn tele echter verkregen door een waarlijk SCHITTERENDE diep zwarte Stratocaster met de mooist denkbare belly cut en arm rest (heeeel ruim en super sierlijk) en een geluid waar ik echt geen kant mee op kon, te ruilen tegen een fantastisch mooie Telecaster (particulier - van iemand die helemaal uit het verre noorden van het land was komen rijden). En ondanks de ontegenzeggelijke schoonheid van mijn eerste telecaster, voldeed het ding dus nét niet aan mijn wensen.
Lang verhaal kort: Fender gaf me GÉÉN all maple neck. Er moest en zou een rosewood neck op liggen en anders niks. Waar gebeurd verhaal!!!

Daarom twijfel ik aan mijn eerste gedachte mbt het ontbreken van de plug. Het zou kunnen mits er een tweede tele aan te pas is gekomen, maar dat lijkt me ook wel weer heel sterk. Dus nee, ik heb dit ook niet eerder gezienh.

[Pepe]

Was die stratocaster met die mooie lijnen soms een Dan Smith? Gokje maar by far de mooiste lijnen van een strat ever vind ik.

Die neck policy was in de seventies toch anders. Een originele neck bleek warped, de ruil neck ook. Maar zonder gedoe en bijbetaling weer een derde neck. Het was wel een nieuwe strat (1975) en alles liep via de winkel, misschien is dat het verschil.
Ook wel kras natuurlijk, 2 necken die niet ok zijn.

[Revolver]

Wat een leesvoer opeens! Maar om misverstanden te voorkomen moet ik er ook nog bij zeggen dat de originele 6 saddle bridge vanwege de Relic-look door de vorige eigenaar is vervangen door een vintage brug.

Ik vind het wel wat hebben zo'n gele Tele, weer eens wat anders dan die Standaard kleuren die iedereen heeft. Maar het belangrijkste is natuurlijk dat die goed klinkt, lekker speelt en goed te intoneren is (wat altijd tricky is met zo'n oude brug) Puntje van aandacht is alleen het neck element, zit eraan te denken om daar een bucker in te gooien, krijgt de gitaar ook gelijk een hoog 'Keef' gehalte.

[bentium]

Mijn fender blacktop telecaster baritone, met EMG pickups

[Joost de Ruig]

Mijn "TeleTrio" nu eens gezellig bij elkaar

[jutter]

Mooi Joost, ik hou wel van een trio

[vulvasonic]

Was die stratocaster met die mooie lijnen soms een Dan Smith? Gokje maar by far de mooiste lijnen van een strat ever vind ik.

Die neck policy was in de seventies toch anders. Een originele neck bleek warped, de ruil neck ook. Maar zonder gedoe en bijbetaling weer een derde neck. Het was wel een nieuwe strat (1975) en alles liep via de winkel, misschien is dat het verschil.
Ook wel kras natuurlijk, 2 necken die niet ok zijn.

Neen. De belly cut van de Dan Smith schurkt tegen de absolute perfectie aan, maar de voorzijde vind ik wat flauwtjes..., had meer hout weg gemogen. Ik durf je niet te vertellen uit welk jaar de strat met zijn perfecte vorm kwam. D.w.z., ik durf het best, maar ik weet het gewoon niet meer. Gokje: ik denk dat de American Standard (en dan heb ik het dus over het type ná de tweede standard reeks met de geamputeerde knop, de verwijderde vagijn en de stoma op het slagplaatje) reeds een jaar of 8 op de markt was. De vorm kwam sterk overeen met al die andere strats uit dezelfde periode van (pak 'm beet) 15 tot 18 jaar. Maar de werknemer die de body van mijn op twee na enige ooit verkochte gitaar van z'n uiteindelijke vorm moest voorzien, had er zin in die dag. Alles wat nét even iets extremer dan normaal. De body was bij het smalste punt van de belly cut serieus niet veel meer dan anderhalve centimeter en de belly cut in z'n geheel liep tot ver in de bovenste (logisch dat het de bovenste was) hoorn. En de 'arm relief' liep tot voorbij de strap button en begon aan de bovenzijde ergens ter hoogte van de brug. Enfin, zoiets moet je zien en voelen. Ik hou van vele gitaren, maar de mooiste blijft de strat. En díe strat, die nota bene in zekere zin niks bijzonders was, was i.m.o. de allermooiste die ik ooit heb gezien. De lak ook, echt zo perfect gespoten, zo strak, blinkend als een spiegel en onmetelijk diep zwart, ál het plastic was witter dan wit, met dat perfecte zwarte laagje van de 3-laags slagplaat... en alle hardware (vergeet niet dat dit toen allemaal voor mij in zekere zin gloednieuw was) was zo strak en blinkend... ENNNN ik had meteen een zwak voor die powder coated zadels, waar i.m.o. de kwaliteit en klasse vanaf straalde. En tot op de dag van vandaag blijf ik een fervent voorstander van deze zadels. Ik was gewoon helemaal verzot op dat uiterlijk. Het was ook de enige gitaar die ik ooit had, die ik bij wijze van spreken iedere dag zou hebben willen poetsen om 'm precies te houden zoals ie was toen ik 'm kocht. En da's best apart, gezien het feit dat ik van nature nogal aan de viezige zijde ben. En bovendien spreekt het vintage spul me normaal gesproken véél meer aan.
Maar zoals ik al eerder schreef, dat geluid, dat was en dat bleef kut. Nu zou je kunnen zeggen dat andere elementen mij wel op andere gedachten had kunnen brengen, maar - ik weet niet of jij dat gevoel herkent - , het was alsof er totaaaaaal geen energie in het geluid zat. Ook niet akoestisch. Toen ik wat meer ervaring had durfde ik een Gibson te kopen die zo onwaarschijnlijk slecht was afgesteld dat er helemaal geen leven in leek te zitten. Maar tegen die tijd had ik al jaren achtereen op allerlei mogelijke manieren getest hoe je een gitaar kunt beoordelen op z'n akoestische kwaliteiten. Die ervaring gebruikte ik bij het kopen van die Gibson, een luxe versie van de LP dubbelkut. Iedereen verklaarde me voor gek, maar ik durf hier glashard te beweren dat het een onwaarschijnlijk goede gitaar is, waar bij gebruik van een ook maar klein beetje acceptabele versterker, er gewoonweg géén slecht geluid uit te halen valt. Als ik die kennis eerder had gehad, dan had ik die strat van z'n levensdagen nooit gekocht. Gelukkig kon ik 'm met gesloten beurs ruilen tegen een Telecaster, die zo goed klonk dat ik 'm jarenlang eigenlijk vrijwel exclusief heb bespeeld.

Zo, dat was weer eens een gigantisch lang en volstrekt zinloos antwoord op een vraag die ik met een kort en bondig 'ja', of 'nee' had kunnen beantwoorden. Waarom doe ik dat toch altijd?!?!?!

Mijn "TeleTrio" nu eens gezellig bij elkaar

Dit is nu dus echt wat ik noem 'het PERFECTE trio Telecasters voor de echte Telecaster gitarist'. In werkelijk ALLE opzichten, of je moest, om het nog 1 puntje extra te hebben mogen ontvangen voor een 10+, een bound body voor die groene schoonheid gehad moeten hebben. En gemakshalve ga ik er dan vanuit dat alles van topkwaliteit is (wat het natuurlijk niet is, but joe ketsj maai drift!). Zoooooo te gek. Stel je voor, cosmetisch IS alles al perfect (nou ja...., die bound body, smullen!!!), maar stel je dus voor hoe het zou zijn:
1 - Een hele echte 52'er black guard tele
2 - Een hele echte 62'er telecaster custom in deze kleur, of in één van de meeste andere custom colored opties uit die periode. En om een beetje in dezelfde sferen te blijven, dan toch maar 'sonic blue', of 'shell pink'.
3 - Cabronita tele, precies zoals hierboven, maar dan dus van een echte topklasse kwaliteit.

Nou ja, dan loop je toch de godganse dag met een vochtige slip, of nie dan?

EN BESTE LEZER, LET U HIER EVEN OP AUB?!?! HIER VOLGT EEN VRAAG!

Heeft iemand hier énig idee waarom de Cabronita telecaster zo onderhand volledig van de radar is verdwenen?!?!?!
Ik had het idee dat zo'n beetje iedere tele-liefhebber, maar ook vele NIET tele-liefhebbers (misschien als kek alternatiefje voor een massieve Gretsch, of gewoon, omdat het een keer wat anders was) er wel eentje wilde hebben. En we hebben toch allemaal wel gezien dat die dingen werkelijk WAANZINNIG POPULAIR waren en VEELVULDIG VERKOCHT werden.
Trends zijn trends en iedere trend houdt wel een keer op, dus ik kan me heus wel voorstellen dat je niet aan de gang kan blijven als producent zijnde. Maar dat hoeft dan toch niet te betekenen dat ze helemáál niet meer geproduceerd mogen worden (op één Custom Shop model na, meen ik)???????
Iemand ook maar énig idee achter het waarom van deze krankzinnige beslissing?
Als groot liefhebber van de Cabronita, zowel van het model met twee PU's als die met één, voel ik me door het beleid van Fender behoorlijk gefnuikt!!!

[Pepe]

Modellen komen en gaan. D'r is ergens een limiet hoeveel varianten je tegelijk kan maken en je (Fender zijnde) wil wat doorstroom. Met de Squier variant erbij hebben ze de hele markt nou wel afgestroopt en de rek is er uit. Ik denk dat het niet meer is.

Ik vind Joost zijn setje behoorlijk goed gekozen hoewel ik ipv de middelste een thinline variant gekozen zou hebben. Het heb allemaal zijn plek natuurlijk maar als je een blackguard soms net even te dun vindt en een tikje ronder en organischer wenst: thinline.

Als je bij de Dan Smith meer hout van de voorkant zou halen hou je helemaal niks meer over. Kijk toch eens wat een lijntje.

[Joost de Ruig]

@ vulvasonic

1. Thanks, ik ben dan ook een zeer tevreden happychappy. Die double bound komt er ook nog wel een keertje. Bijvoorbeeld zo'n rode uit de huidige Japanse serie (die hele serie is trouwens erg goed!) zou mij goed smaken. Net als een '72 thineline, maar de mens moet ook wat te wensen overhouden toch?

2. Cabronita's zijn inderdaad ten onrechte uit productie genomen. Toen ik dat in de gaten kreeg (en hun prijs verder kelderde) was er geen enkele reden om er niet een te kopen. Helaas was ik een paar weken te laat om nog de keuze te hebben tussen de white shine through, de sunburst en de zwarte. Kennelijk was de voorraad zwarte groter dan de rest, dus de keuze was voor mij gemaakt. Voor een belachelijk klein prijsje heb ik deze Cabronita ongezien laten bezorgen, een no-brainer dus. Lekker halsje, iets dikker dan gemiddeld, maar geen baseball knuppel. Echt onderscheidende pu's die Fidelitrons en als je een keer een paar centen over hebt, kun je er altijd nog een paar TV-Jones inzetten. Enige minpuntje was de toggleswitch die soms dienst weigerde. Na een diepte-inverstering van €15 heb ik deze vervangen voor een USA-variant en valt er niets meer te klagen. Het aantal Strats van Fender tussen de Bullet en een Custom Shop is bijna ontelbaar. Fender had er beter aan gedaan die eindeloze reeks iets kleiner te maken ten gunste van modellen zoals de Cabronita, maarja, sinds wanneer wint logica het van bizniz-modellen?