Ik vind het een vorm van customizing. Het is een bewerking van het oppervlak van de body, en dat is heel iets anders dan botweg 'in de fik steken'. Macwilliams is er al een hele tijd mee bezig en ontwikkelt zijn procedé steeds verder, heeft gemerkt hoe verschillende constructies op de behandeling reageren etc. Je zou zo'n gitaar ook altijd weer opnieuw kunnen lakken.
Billy Gibbons' Eliminator was ooit een Ford Coupe uit 1933. Zonde om zo'n klassieker zo te vernaggelen? De meesten zullen vinden van niet.
![]()
Bovendien is de gitaar in kwestie ontdaan van een hele hoop nodeloze lak, waarvan velen toch maar vinden dat die de 'sound dichtsmeert'. Oneffenheden die van fabriekswege met plamuur opgevuld waren zijn aan de oppervlakte gekomen, onthuld, en verheven tot bijzondere accenten.
Die Gibson van Geert was volgens mij een niet gewild gevalletje van waterschade; een door de gitaar zelf opgelopen 'relic'.
Lak is maar lak. Ik heb ergens gelezen dat elke finish, behalve politoer, de resonantiefrequentie van een stuk hout verlaagt.
PS:
Gibsons zijn ook fabrieksspul hoor.
Favorieten/bladwijzers