Live geluid is wat het is, vaak is het niet optimaal en vaak is dat ook voor een goede geluidsman niet helemaal op te lossen (akoestiek, apparatuur). Als men alles een beetje kan horen en je sound min of meer herkenbaar is, kun je musiceren en effect bereiken bij het publiek. Je maakt er door gedisciplineerd te soundchecken het beste van, en daarna zet je je over eventuele minpunten heen. Na afloop kun je een enkele keer beslissen: zo komen we niet tot ons recht, met deze partij werken we niet meer. En that's it.

Als optredende band weet je dat, en zorg je dat je muziek tegen een stootje kan: arrangementen mogen niet hangen op dat ene subtiliteitje, overgangen moeten niet zo lastig zijn dat ze alleen werken als de monitoring super is, sounds moeten niet zo complex zijn dat ze bij het minste geringste verzuipen in de mix. Je streeft naar het beste, maar blijft wel realistisch. En zoals gezegd: als je podiumgeluid gewoon klopt, qua balans, dynamiek en klankkleuren, valt er een stuk minder aan te verpesten. Helaas houden veel gitaristen en toetsenisten vast aan hun in de slaapkamer gebrouwen sounds en instellingen en zijn er drummers die zo hard mogelijk slaan voor een ultieme sound, en dat er niet tegenop te mixen valt is andermans probleem. De arme geluidsmensen mogen het oplossen!

Verder moet je niet in de val trappen van na afloop op het geluid gaan zeiken. Het is ook zo'n dingetje van mensen in het publiek die graag willen laten blijken dat ze "kenner" zijn: in de pauze komen melden dat de drums een fractie harder mogen of dat er een soort vervorming op de toetsen zit (eh ja, dat heet nou een leslie).