Volgens mij zijn er gewoon bepaalde songs die drijven op een bepaalde sound (of arrangement), al dan niet gemaakt met fx of wat dan ook (bijv. het al genoemde U2). Niets mis mee, want daar kan ik (soms) enorm van genieten.
Er zijn ook songs die je op willekeurig welke manier kunt arrangeren en het blijft gewoon sterk: ik heb dat met bijv. Crowded House, vroege David Bowie en toch ook de Beatles, ik kan en wil er niet om heen....
Het één is niet beter dan het andere. Het gaat er om wat het eindresultaat met jou als luisteraar doet.
Ik zie effecten als de kleuren op het palet van een schilder; soms heb je veel nodig en soms is de potloodschets al zo mooi dat je er niets meer aan hoeft te doen.
In de klassieke muziek zijn er ook tal van voorbeelden te noemen waarbij de compositie boven het arrangement uitstijgt. Moussorgski bijv. die zijn "Schilderijententoonstelling" voor piano schreef en waar Ravel een (ook prachtige) orchestratie voor schreef. Er is ook een m.i. zeer indrukwekkende gitaar-versie. Ik ga voor het gemak even voorbij aan Emerson, Lake and Palmer.... Wel veel gedraaid, overigens.
Kortom, lekker aanzetten, die pedaaltjes en de grenzen opzoeken van wat ze kunnen, lijkt me.
Gr. C.
Favorieten/bladwijzers