Nieuw album van Muse

[Nicks]

wat een kutalbum zeg!!!
En dan bedoel ik niet qua muziek of lyrics, dat zit echt helemaal goed...
maar die mastering, 1 grote hoop stront!!! Rustige stukken klinken net zo hard als de drukke stukken en drums en bas klinken daardoor dan ook helemaal nergens naar.

Toch maar de vinyl nemen dan
Loudness war, the fight goes on.

[Tim..]

oke?



....

[Bram+]

Wie zegt dat de vinyl beter is? Die kunnen ook stront gemasterd zijn

[F*R*E*A*K]

De Vynil is idd waarschijnlijk net zo stront gemastered :P
Doodzonde, en nergens voor nodig.

[Herman]

Vind het album in z'n geheel gezien ook niet het niveau halen wat ik van Muse gewent ben. Er zitten een paar pracht nummers op, maar toch ook zeker 3 matige songs. En dat is voor mij te veel voor een Muse album.

Ik noem het zeker geen slecht album (voor de duidelijkheid), maar voor Muse begrippen vind ik dit album toch wel een beetje tegen vallen.

Misschien probeer ik binnenkort nog wel even per nummer mijn mening te geven. Er zit bij de special edition wel een hele toffe dvd bij, waar je kunt zien hoe ze in de studio bezig zijn met vrijwel alle nummers!

[Keesz]

check dat nr ''united states of eurasia''

echt wat een bagger

[Bl44t44p]

Ik had mijn ervaringen in het Muse 14 november Ahoy topic (Gigs/concerten) gepost, maar is hier beter op zijn plaats denk ik

Nou, here we go! Ik gebruik geen spoiler tags of iets omdat het album vandaag ook (gestreamd) via officiele kanalen is te beluisteren.

1. Uprising
Deze opener is 100% single proof, simpel maar zo effectief. De Starlight en Time is Running Out van deze cd. In de eerste instantie vond ik hem veel te straightforward en poppy, maar ik kan er toch echt niet omheen dat het gewoon een heel erg fijn nummer is. Zal live ook een fijne meezinger/meeklapper worden, en daar is eigenlijk ook helemaal niets mis mee. Gaaf ook dat die refreintjes steeds heftiger en breder worden. Geen epische opener als Take a Bow of Apocalypse Please, maar wel een prima binnenkomer.

2. Resistance
Dat is weer Muse zoals ik het ken Spacey achtergrondsfeertje met synthesizers en schiterende zang in de coupletten, een fantastisch Queen-achtig prechorus en een waanzinnig refrein dat voor eeuwig blijft hangen. Vooralsnog voor mij de topper van dit album. Sicke outro ook waar die gitaarmelodie met de zanglijn gecombineerd wordt tot een muzikaal gezien briljante mengelmoes.

3. Undisclosed Desires
You either love it or hate it: de stijl van dit nummer. Veel Depeche Mode en beetje poppy R&B-achtig. Ik vind het echter nog steeds zo Muse klinken dat ik er simpelweg enorm van kan genieten. Veel beter dan Supermassive Black Hole destijds (als uitschieter van Black Holes & Revelations). Catchy zanglijnen en een breed instrumentarium, topper!

4. United States of Eurasia (+Collateral Damage)
Het eerste nieuwe materiaal wat de wereld te horen kreeg, en ik begin het nu nog steeds meer te waarderen. Het Queen - We Are The Champions stukje en de "Eur-asia" outro trek ik nog steeds waanzinnig slecht, maar de rest: wauw :P De klassieke invloeden zijn beter uitgewerkt dan in welk ander Muse nummer dan ook. De Chopin cover (Collateral Damage) aan het einde brengt de rust weer wat terug, ondanks de tegenstrijdige oorlogsgeluiden van straaljagers en raketten (lijkt me?).

5. Guiding Light
Met een straaljager woosh Guiding Light in, een langzamere stadion ballad zoals Invincible. Dat nummer kon me nooit echt boeien en voor deze geldt hetzelfde eigenlijk. Weinig nieuws onder de zon, op die epische gitaarsolo na dan.

6. Unnatural Selection
Lekker ouderwetse (Showbiz/OoS) Muse "raggen" riff met zware gitaar en bas, en na een rustiger stuk weer op prachtige wijze terug naar het refrein. Bevat wat leuke elemten en verrassingen, eigenlijk gewoon "Muse zoals het hoort". Typisch ook om een bescheiden orgel-intro met zo'n zware riff te combineren, beetje zoals New Born.

7. MK Ultra
Spacey, bijna onnavolgbare synthmelodie in de intro gevolgd door een couplet en refrein dat naar een geweldige climax toewerkt, die echter pas de tweede keer komt. Wederom een bekend Muse truukje om het eerste "net niet" refrein te laten volgen door een rustigere bridge en daarna weer vol gas verder te gaan. Werkelijk geniaal refrein (let ook eens op de zang), voor mij ook een van de toppers.

8. I Belong to You (+Mon Cœur S'ouvre à ta Voix)
Oeps, even wennen. Piano boogie met een "wiew" in de intro die me even mijn wenkbrauwen deed fronsen. Doet me denken aan soort van combinatie van Dark Shines en Instant Messenger/Jimmy Kane. Middenstuk met een stukje in het Frans, origineel en gewaagd is het in ieder geval. Vooral met dat sprookjes/klassiek-achtige stuk erna vind ik het nummer gaandeweg wel beter worden, maar of het nou echt zo goed op dit album past, ik weet het niet. De grootste verrassing zit wat mij betreft in de solo: een onwijs duffe maar o zo leuk klinkende basklarinet! Geniaal , hoe komen ze er toch op?!

9. Exogenesis: Symphony Part 1 (Overture)
En dan zijn we aanbeland bij de symfonie, waar Matt al een paar jaar aan zou hebben gewerkt. Na een opbouw komt er een zware, slepende melodie van strijkers en zang in waarbij ik het gevoel krijg alsof de wereld vergaat. Zoals Blackout maar dan een factor 10 zwaarder. Kippenvel. Matt lijkt ook weer een gooi te doen naar zijn hoogste noten ooit, het klinkt in ieder geval als het maximale van zijn kopstem. Dat Muse in staat was om zoiets te doen wist ik wel, maar dat ze het ook echt durven... wauw

10. Exogenesis: Symphony Part 2 (Cross Pollination)
Dan deel twee. Pianomelodie met een herkenbare melodie zanglijn, klinkt wat meer als een "song". De referenties aan Space Dementia zijn niet mis, en misschien is dit nog wel beter dan dat... vind deze alleen wat minder in de hele symfonie passen, enkel door de intro en outro van piano is er een soort van verband, de rest klinkt eigenlijk gewoon als een opzichzelfstaand liedje.

11. Exogenesis: Symphony Part 3 (Redemption)
Klassieke piano intro met een opbouw naar een verlichtend gedeelte met zang, wat me een ontzettend "we zijn er"-gevoel geeft. Niet zo gek ook gezien de titel "Redemption". Toch vind ik het niet echt een hele goede afsluiter, ik had meer op een knaller als Knights of Cydonia gehoopt. In die zin valt de symfonie me ook wel enigzins tegen, het is natuurlijk wel heel erg knap om zoiets als een 'band' te maken, maar ik mis iets groots en bombastisch erin.

Al met al vind ik het weer een erg goede plaat. Niet alles is even geslaagd, maar er zitten voor mij genoeg zowel vernieuwende als vertrouwde Muse-elementen in om er heel veel naar te gaan luisteren en 14 november in Ahoy weer volop te gaan genieten

[wbz]

vanavond staan ze live bij jools

[bastiaanvanbeek]

waarschijnlijk zijn ze hier de dupe van:

http://en.wikipedia.org/wiki/Loudness_war

[darkrazer]

Ik ben het eigenlijk niet met je eens hoor... Ik heb hem nu een paar keer geluisterd over goede luidsprekers en er zit zeker weten dynamiek in,hoewel het misschien wat meer had mogen zijn. Het is in ieder geval geen mix faal zoals Death Magnetic...
Ik vind het een geweldige plaat, het is een keer wat anders zo'n enorme symfonie, in plaats van alleen maar eentonige gitaar-rag nummers (wat op zich ook wel wat heeft).

Het enige jammere is dat er zo ontzettend veel gejatte stukken in zitten. Ze zullen wel gedacht hebben: liever goed gejat dan slecht bedacht...