Mijn Gibson SG '61 Reissue (Classic White, ltd. run van 400 stuks)
![]()
Het lijkt haast wel plastic, zo wit.
Goed zo.
Het leven heeft geen zin.
Maar ik toevallig wel.
Maarten van Roozendaal.
Hallo iedereen ^__^. Mijn SG is niet echt een klassieker :P, het is een uitvoerig voor de wat steverige muziek.
Tevens een vraag. Zo een G400 ziet er echt heel mooi uit, maar wat is nu het verschil tussen een Gibson SG van 950 euro, een Epiphone SG van 375 euro (G400) en een Gibson SG van 1500 euro of duurder? Kan iemand mij een beetje specifieke verschillen geven, want mijn SG is zeer geschikt voor metal en dergelijke, maar niet echt voor blues of lichte rock enzo, en moet toch iets hebben om dat te kunnen spelen (a).
Hier de picca's! het si een zéér slechte camera, dus let daar maar niet op.
Het is een Epiphone SG Prophecy EX Midnight Ebony.
Nou, ik ga het eens proberen
1. De kwaliteit van de onderdelen (hout, metaal enz.) is bij Gibsons vaak beter dan bij Epi's. De prijs wordt dus voor een deel door het materiaal bepaalt.
2. De bespeelbaarheid. Dat is niet altijd beter bij Gibsons dan bij Epi's. Vaak wel, naar mijn ervaring.
3. Het geluid. (De sustain, elementen [--> magneten enzo), hout)
4. Land van herkomst (Epi's komen uit Korea, China en andere chingchongs, Gibson uit USA)
5. De naam. Ja vele mensen vinden Gibson gewoon beter dan Epiphone
6. Leeftijd. Een SG uit 1962 in goede staat is ruggen duurder dan een SG uit 2000+.
7. Intonatie. Vaak moet je Epi's uit de fabriek nog laten afstellen, en vaak Gibsons niet.
en dan kom je bij de modellen en hun verschillen, daar heb ik geen zin in, maar nu heb je nieuw de Gibson SG faded rond de 950, Gibson SG standard rond de 1200 en de Gibson SG '61 reissue rond de 1700. Dat zijn de USA's. Je hebt dan nog custom en SG's met vibratos. En natuurlijk de metalmodellen enz. En niet te vergeten de Epihone modellen.
Als ik er naast zit? zeg het dan
PS: En de meeste modellen zijn voor de blues en de lichte rock geschikt. Alleen de metalmodellen niet. Lijkt mij
Laatst gewijzigd door Bolder; 1 maart 2009 om 17:24
Het belangrijkste ben je vergeten; de fabricatie.
Ik heb liever een goed gemaakte gitaar van middelmatige onderdelen dan een matig gemaakte gitaar van goede onderdelen.
Een ander ding is de Zen factor. Voormalig USA ibanez directeur vertelde dat dit het grootste verschil is met japanse en koreaanse gitaren, de japanners zijn stuk voor stuk gek op gitaren en rock'n roll, de koreanen zien het als gewoon een job.
Datzelfde nekte Fender in de seventies onder CBS toen de gitaargekken uit het pand verdwenen. De gitargeeks werken nu voor de CS.
Laatst gewijzigd door Pepe; 1 maart 2009 om 17:45
Okee, dat roept bij mij nog een vraag op. Een Epi SG uit 1961 of '72 is dus in theorie hetzelfde als eenzelfde serie uit 2008. Maar zit er daadwerkelijk verschil tussen kwaliteit? In theorie is het logisch als ze ze alleen maar verbeteren door de jaren heen toch? Waarom zijn de oude dan duurder?
E wat is nu precies het verschil tussen 61 reissue en een custom/standard? Bij Les Pauls is volgens mij het element anders (dicht en open) en nog wat kleine dingen, maar ik zie SG's eigenlijk vrijwel altijd met dichte elementen :O.
Nou, vintage is geil, erg geil. Het heeft charme denk ik.
Tja ik weet het niet precies. Ik denk ook omdat er maar weinig vintage gitaren zijn.. Een ding uit de fabriek ben je niet speciaal mee..
Tja ik weet het dus niet xD
erg mooi die witte, je zou hem in een kastje opsluiten zodat er geen krasje op komt![]()
Epi's in de sixties werden door Gibson gemaakt, in de seventies komt het uit Japan, ninetees uit Korea en sinds een paar jaar uit China, enkele modellen uitgezonderd.
Geloof me, een Gibson Epi is een totaal andere gitaar dan een china Epi. Maar dan ook totaal anders. Dat merk je al als je ze even oppakt hoe hard de Oosterse epi bezitters ook roepen dat ze een wereldgitaar hebben.
Favorieten/bladwijzers