Tenormanouche

[flatline]

Ja,
het is wat het is.
Qua vorm ´n manouche ( dus Selmer/Maccaferri-achtig ), qua grootte ongeveer een tenor, vijfsnarig.
Na een paar experimentjes ben ik op een mensuur van 510 mm uitgekomen; net kort genoeg om de si ( 494 Hz ) nog haalbaar/stembaar te houden , en lang genoeg om de lage sol ( 98 Hz ) nog te laten klinken.

Een evenwichtsoefening dus.
Het bovenblad wordt sitka, body wordt epoxy.
´n Deftige mal maken duurt ellendig lang. In die mal wordt 50 g gelcoat gesmeerd, en daarop +/- 200 g epoxy + geweven mat. Geen carbon; dat is stijver en kan dus nog lichter, maar dan komt er vacuumgepruts bij en dat is niet evident.


Sitka bovenblad, in twee richtingen gebombeerd tot ´n dome van 12 mm.





Bracing : slechts twee balken.


De hals, of steel, wordt gerecycleerd van een instrumentje dat vorige maand het levenslicht zag.
Eerst headless, onbespeelbaar instabiel, dan mét een kop eraan; al iets stabieler maar nog maar "zozo". Het is gewoon te licht. De bijl erin dus.
Tot zover.