Vandaag in NRC een stuk gelezen over "Math Metal" (Wiskunde Metal). Die gasten zijn bezig met de meest waanzinnige fills en ritmes. Ze gooien achter elkaar een 6/8e , 5/8e of voor mijn part een 63/64e maat uit hun mouw. Dat het nergens naar luistert maakt ze niet uit. Als de bandleden het maar begrijpen. Die gasten staan in de oefenruimte hun maten op een schoolbord uit te schrijven.

Het schijnt te verkopen. Dus: een goed nummer bestaat niet. Als je keurig componeert aan de hand van theorie gaat de boel erg standaard lijken. Als je de boel teveel door elkaar gooit, begrijpt niemand er wat van. Maar fout is het nooit. Hoogstens ondoordacht.

Maar mensen die willen leren componeren verwijs ik altijd naar de Beatles. Die konden componeren. En Stevie Wonder natuurlijk. Als je hun muziek analyseert kom je een eind en je leert er bovendien een hoop trucen en oplossingen van.