Dure Noord Amerikanen

[Picker]

We zullen eens even gaan rekenen...

Taylor maakt zo'n 250 gitaren per dag, laten we zeggen 60.000 per jaar. Materialen en zo kunnen ze goedkoper inkopen, zeg gemiddeld 500€ per gitaar. Er werken 350 mensen of zo, die kosten per man laten we zeggen gemiddeld 60.000€. De totale machinerie loopt in de vele miljoenen, de fabriek zelf (gebouw, grond) ook nog eens vele miljoenen. Laten we zeggen 20 miljoen totaal (bescheiden schatting), met een hypotheek/lening van 5%, dat is 1 miljoen per jaar. De machines moet je afschrijven over vijf jaar of zo, dat is nog eens 2 miljoen per jaar.

Dus vaste lasten per jaar om die fabriek in de lucht te houden:

30 miljoen inkoop
21 miljoen loon
3 miljoen leningen en afschrijvingen (peanuts!)

Om quitte te spelen moet je die 60.000 gitaren gemiddeld dus voor 5400/6 = 900€ verkopen.

Maar dan komt er nog:
- Onroerend goed en andere nare belastingen voor de fabriek (vele miljoenen)
- Inkomstenbelasting op winst (vele miljoenen)
- Marketing en reclamekosten (vele miljoenen)
- Heffingen, rioolrechten, vastrechten, gas, licht, water, electra voor de hele fabriek.

Neem je dat mee, dan moet je al gauw denk ik €1500 per gitaar gaan rekenen.

Dan heb je nog:

- prijs voor de koffer (100€)
- Distributiekosten (gauw ook 100€ per gitaar)
- Marge voor de importeur (paar honderd € per gitaar)
- Marge voor de Dealer (paar honderd € per gitaar)

en dan zit je al gauw dik over de tweeduizend, voor de GEMIDDELDE Taylor, dus inclusief de 100s en de babies.

Ik gok hier en daar een beetje met de getallen, maar qua grootte orde kom ik wel uit.

Wat krijg je daarvoor? Een uitermate goed ontworpen gitaar, gebouwd in de modernste fabriek ter wereld, met minimale foutenmarges, zeer goede reproduceerbaarheid, zeer scherpe kwaliteitscontrole, grote keus uit een 30-jarige verzameling exotische houtsoorten, en perfecte customer service.

[Liefhebber]

Jij bent echt een Taylor liefhebber Picker, dat kan niet anders!

[guiman]

Natuurlijk, we moeten allemaal eens aan de Martin (liefst een oude D-2 of de Gibson (liefst een stokoude Gibbie J-45), maar lieve hemel, staar je niet blind op die dure merken! Wie speelt daar nu echt zo goed voor dat je het verschil hoort? Mijn Yamaha van nog geen 400 euris heeft een mooier geluid dan mijn veel duurdere Lakewood. Die gitaar is dan wel weer mooier gebouwd, ruikte lekkerder enzo en ziet er duurder uit, maar het gaat uiteindelijk om het geluid. Vergeet niet dat de allerbeste muzikanten ook fantastisch spelen op goedkope gitaren. Denk maar eens aan de Beatles, die gaven geen zak om de naam van hun plank, die hadden de muziek gewoon in hun vingers. Van Paul is bekend dat hij altijd te krenterig was om een dure gitaar te kopen....
Het is net als met schaatsen, je ziet de grootste prutsers rijden op de duurste klpaschaatsen. ik lach ze uit en haal ze allemaal in op mijn oude, maar onverwoestbare Viking specials.....Hehe...

[Butcher]

Het feit dat is merken die vooral op naam verkopen kunnen wegkomen met het duur verkopen van lager kwaliteit omdat de serieuze beroeps-gitarist hun markt niet is. Beroeps-muzikanten heb nu eenmaal geen geld, hoofdzakelijk omdat ze beroeps-muzikant zijn. Dus, met hobbyisten als markt, kun je een paar dingen doen:
-Je instrumenten wreed duur verkopen, op naam
-Lagere kwaliteits standaarden aan je instrumenten waarden.

In de kostprijs van een gitaar zitten trouwens ook de garantiekosten. Maw:
-Je verkoopt 1000 gitaren van vergelijkbare kwaliteit voor $1000.= per stuk. In die $1000,= zit $150,= per gitaar aan garantiekosten, dus de fabriek heeft $150.000,= in een potje voor garantie/customer service zitten. Zeg dat er 20 gitaren terug naar de fabriek komen omdat er iets mis mee is, en dat het $200,= per stuk kost om de reparaties uit te voeren. Dus $4000,= aan garantie kosten.
Dus $110.000,= extra winst.

Ik zeg trouwens niet dat de nummers zo werken (behalve dat het ongeveer $200,= voor een fabriek om een gitaar te repareren), maar het principe van het verhaal klopt wel.

[Droffie]

Mmm... pas op. Een gitaar bouwen is niet zo goedkoop. Als je niet wilt bezuinigen op de materialen ben je al gauw vijfhonderd euro kwijt aan hout, bindings, fineertjes, brugstukken, frets, kammen enz. Als je echt een goeie wilt (a la topmodellen van Taylor of zo) ga je al snel richting duizend euro (parelmoer, goeie mechanieken). Per gitaar ben je ook als snel 100-200 euro kwijt aan afschrijving en slijtage van gereedschap (fretvijltjes, schuurpapier, lak, zaagjes, mesjes, lijm, polijstpasta enz.). Als je zo'n ding in een week af hebt, en dat is best doorwerken, zul je er toch al gauw tweeduizend € voor moeten vragen voor een netto loon van 800€ per week. Dat is dan €3200 per maand, maar alleen als je al je 52 gitaren die je in een jaar bouwt verkopen kunt. En dan kun je niet één week met vakantie, en je moet ook nog je investeringen voor grotere apparaten terugbetalen (spuitpistolen, compressor, freesmachine, side bender, werkbank, enz. enz.). Dan heb je nog kosten voor reclame als je wilt dat de mensen naar je toekomen, je website, en kun je 19% van elke gitaar die je verkoopt direct aan de belasting afdragen.

Dus 2000€ voor een goeie Taylor is zo gek nog niet.

Ik zeg niet dat 't goedkoop is, een zelfstandige kleine bouwer kan margenderen met loonkosten, geen zware deadlines te halen, vaak halen ze nog extra inkomsten uit reparaties ed. Mijn punt is gewoon dat de grote bouwers idd extra marge inbouwen voor reclame en allerlei overhead kosten die kleine zelfstandigen niet hebben of in mindere mate. of het nu gitaren zijn of andere produkten, voor merkartikelen betaal je nou eenmaal meer. Tis alleen zo frapant dat de Gitaristen er altijd het hardst over mekkeren maar zelf wel een Sony Breedbeeld hebben staan terwijl daar een veel goedkoper chinees of koreans alternatief voor te vinden is. Deze discussie vind ook continue plaats in Elektrische gitaren over de grote merken.

Overigens kom ik eerlijk voor uit dat emoties ook een rol spelen in de aanschaf. Toen ik net begon met spelen droomde ik ook van een echte LP omdat Jimmy Page daar ook op speelde, en niet van het 10 goedkopere imitatie model. Als je wat ouder wordt speelt dat niet meer zo maar toch raak je verknocht aan een bepaald merk vaak. Ik heb dat dus met Gibson...jij overduidelijk met Taylor

[Droffie]

Het feit dat is merken die vooral op naam verkopen kunnen wegkomen met het duur verkopen van lager kwaliteit omdat de serieuze beroeps-gitarist hun markt niet is.

Kijk daar vlieg je wat mij betreft al helemaal uit de bocht. We kunnen het eens worden over dat quality control nog wel eens een probleem kan zijn bij grote merken (Gibson o.a.) maar je gaat volledig voorbij aan 't feit grote namen een naam hoog te houden hebben, zij zetten de standaard. Geen enkel merk kan het zich permitteren om het niet nauw te nemen met kwaliteit.
Kunnen niet beroeps gitaristen in jou ogen niet serieus zijn? en waarom zie je voornamelijk pro's met merk producten op 't podium dan, het zijn juist de amateurs die met Richwood en aanverwante produkten het podium op gaan, op zich ook niet mis mee...Alleen jij slaat de plank imo volledig mis.

[Laser]

Veel argumenten,
en veel goede en minder sterke,.
Eén ding zag ik nog niet: de effecten van het marktmechanisme van vraag en aanbod.
Als plots iedereen zou stoppen met het kopen van 2500+ euro gitaren zouden ze ook niet gemaaakt worden, tenzij als kunst- en uniek object.
Vraag en aanbod - verhouding bepaalt wat nog wel en wat niet wordt gemaakt.
En in die marge van wat nog verkocht kan worden proberen de fabrikanten hun winstmarge zo hoog mogelijk te stellen.
Waarom liet Martin anders in de vroege zeventiger jaren in Japan Martins maken?
Uit die periode stammen de goede Japanse copieën, gemaakt door Japanners die daar onder Martin licentie de finesses geleerd hebben.
Furch was en is sterk, waren goedkoop voor de europese markt, en na het openvallen van de west-europese markt voor de afzet ervan begonnen de prijzen te stijgen. Nu ze algemeen als zeer goede gitaren worden aanvaard stijgt de prijs nog, omdat de vraag toeneemt. Dat kan blijven duren zolang het product de verwachtingen van de gebruikers inlost: kwaliteit bieden voor een redelijke prijs.

Zijn Martins e.a. te duur? Niet voor wie het wil en kan betalen.
Ik ben wél bereid goed geld te betalen voor een eerlijk goed product, dat klinkt en speelt zoals ik wil.
Dus eerder een handgemaakte van een plaatselijk gitaarbouwer (minder moeite om product bij te stellen bij het productieproces, betere opvolging) dan voor een mega-groot concern van ver weg... En naar min hand en oor gebouwd, dat is het belangrijkste. Als ik al dat geld zou kunnen neertellen...

En nu spelen maar, niet teveel praten erover: de muziek primeert!!!

[Picker]

Overigens kom ik eerlijk voor uit dat emoties ook een rol spelen in de aanschaf. Toen ik net begon met spelen droomde ik ook van een echte LP omdat Jimmy Page daar ook op speelde, en niet van het 10 goedkopere imitatie model. Als je wat ouder wordt speelt dat niet meer zo maar toch raak je verknocht aan een bepaald merk vaak. Ik heb dat dus met Gibson...jij overduidelijk met Taylor

Klopt wel denk ik. Ik heb ooit nog eens geprobeerd met een Stanleymes mijn pickguard bij te snijden zodat mijn gitaar meer leek op de Martin van Paul Simon...

Toch is mijn voorkeur voor Taylor niet alleen emotioneel. Zo heb ik afgelopen jaar bijvoorbeeld drie high-end Martins gekocht om te kijken of die gitaren wellicht iets hadden wat een Taylor niet had. Het is immers vaak zo'n vete tussen die twee merken. Nou, de derde (en fraaiste) Martin heb ik nu ook maar op marktplaats gezet. Ze kunnen van mij dus niet zeggen dat ik niet open sta voor andere merken. Als ik betere gitaren vind dan mijn Taylors zal ik er zeker op spelen.

[Pun]

Ik zeg niet dat 't goedkoop is, een zelfstandige kleine bouwer kan margenderen met loonkosten, geen zware deadlines te halen, vaak halen ze nog extra inkomsten uit reparaties ed. Mijn punt is gewoon dat de grote bouwers idd extra marge inbouwen voor reclame en allerlei overhead kosten die kleine zelfstandigen niet hebben of in mindere mate. of het nu gitaren zijn of andere produkten, voor merkartikelen betaal je nou eenmaal meer. Tis alleen zo frapant dat de Gitaristen er altijd het hardst over mekkeren maar zelf wel een Sony Breedbeeld hebben staan terwijl daar een veel goedkoper chinees of koreans alternatief voor te vinden is. Deze discussie vind ook continue plaats in Elektrische gitaren over de grote merken.

Dit zie ik nu al verschillende keren genoemd worden in dit topic, maar dat is toch zo krom als wat? Het is een vaststaand economisch feit dat wanneer jij je productie verhoogd (schaalvergroting) de kosten omlaag gaan. De reden hiervan is dat de vaste kosten gelijk blijven.
Nu moet je als je echt groot wordt natuurlijk wel investeren in een paar dingen, waardoor de vaste kosten stijgen, maar dit zou nog steeds niet opwegen tegen de opbrengsten die je met die investering kunt behalen. Als dat wel zo zou zijn, zou je immers nooit die investering doen.
Of te wel, grote fabrikanten zouden gewoon die gitaren voor een veel goedkopere prijs moeten kunnen maken dan een zelfstandige bouwer, en als dat niet zo is, dan hebben die grote fabrikanten iets behoorlijk verkeerd gedaan.

[Liefhebber]

Kijk Pun,

Dat is economisch inzicht! Die grote fabrikanten doen het niet verkeerd, ze pakken grote winstmarges! En dit ook nog in combinatie met een grote afzet!
Ik heb dit onderwerp wel eens besproken met een Nederlandse Taylor dealer. Ik schrok me dood! Hij kon bijvoorbeeld niet een gitaar afnemen die hij wilde hebben maar hij moest minimaal 5 modellen afnemen anders kreeg hij hem niet!
Dus voor hetzelfde bedrag waarvoor zij een bepaalde marginale gitaar leveren kunnen zij ook een topgitaar leveren, zoals een goede handbouwer dat doet!