Dure Noord Amerikanen

[Liefhebber]

Ik wil een discussie uitlokken over de kwaliteit van zogenaamde topgitaren uit Noord Amerika(Vs. en Canada).
Laten we ons eerst beperken tot akoestische gitaren(al of niet met electronica)
Een van mijn stellingen is dat de gerenomeerde Noord Amerikaanse gitaarbouwers fabrieksgitaren leveren tegen zeer hoge prijzen,voortbordurend op oude glorie, die voor een groot deel niet kunnen tippen qua klank aan wat zij in een relatief ver verleden presteerden. Ik baseer dit op een aantal jaren beluisteren van hun producten bij vele dealers in Nederland, de VS en Canada afgezet tegen bijna 40 jaar ervaring als gitarist en liefhebber van de gitaar.
Een andere hieruit voortkomende stelling is dat als iemand een goede gitaar wil kopen tegen de prijs die hij waard is , beter naar een niet- Noord Amerikaanse producent kan gaan en eventueel naar een handbouwer uit Europa(in Nederland zitten een aantal heel goede).

[Eko]

Zeker voor een deel mee eens. De prijzen die gehanteerd worden zijn vaak behoorlijk stevig. Als ik een merk als Gibson bekijk dan word ik niet goed van een Jumbo voor 3500-4000 euro`s.
Een probleem is alleen dat ik een aantal variaties daarvan heb beluisterd die niet in de schaduw konden staan. Goedkoper waren ze zeker. Slechter ook!
Wat ik wel regelrechte laaienlichterij vind is een Martin met een Formica toets ( ander merknaam voor Micarta van dezelfde fabriek) voor ongeveer 2000 euries. Dat vind ik teren op een goede naam om een minder produkt er door te raggen.
Wat we met z`n allen niet mogen vergeten is dat een Amerikaan niet bouwt voor Chinese uurtarieven, maar voor onze uurlonen. Ook marketing e.d. kost klauwen met geld. Het moet allemaal uit de lengte of de breedte komen.
Maar goed, laten we maar eens kijken wat de rest er van vindt.

[Boom-chick-Franky]

Het klopt!

Je betaald iid ontzettend veel `naam`voor deze gitaren.
Ik heb er toevallig 2(Martin en Taylor)
Ik heb laatst een handgebouwde Tjech verkocht!
Deze was kwa geluid zeker niet minder als mijn Martin, maar kwa prijs bijna 1/3 goedkoper!!(zelfde houtsoorten enz).
Helaas was de bespeelbaarheid niet zo goed(t,is ook altijd wat!! )
Maar het klopt dat `fabrieksgitaren` zoals Martin ,Taylor en Gibson gewoon veel kosten omdat ze de naam mee hebben.
Voordeel is dan wel dat ze hun waarde relatief lang behouden, waar je eventueel bij een verkoop je voordeel weer mee kan doen.
Een gitaar van een relatief onbekende bouwer zal minder snel verkopen.
Ondanks dat je een gitaar naar mijn mening eigenlijk alleen maar op klank en bouw moet beoordelen , gaan veel mensen(ja ook ik ) toch nog te vaak af op het merk!

Frank

[hadv]

Eens
dat is de reden dat ik toen ik een nieuwe zocht echt op 10-tallen gitaren heb gespeeld, van goedkoop (in mijn geval ca 450 eu) tot te duur (3000 eu) omdat ik wel eens wilde weten wat het nou allemaal waard was.
Uiteindelijk zelfs de verkopers tegelijkertijd een simple motief laten spelen op meerdere gitaren & met mijn oogjes dicht luisteren.
Is uiteindelijk toch een martin geworden omdat ik de carver er onderuit vond steken en de lakewood te veel bas/te weinig hoog vond hebben.

Luisteren met je oren open en je ogen dicht, niet naar het prijskaartje en het logo kijken, niet kopen wat anderen goed vinden, maar alleen wat jij goed vindt.

[Oude Drummer]

Mijn meningkje: er zijn onder € 350 veel aardige gitaren te koop. Vaak fraai afgewerkt, goed bespeelbaar en met een redelijk geluid. Maar er moet ook een vonk overspringen. Dat je denkt dat ding wil ik hebben. Laatst nog; een vrijwel kale dreadnought geprobeerd. Rare houtsoort voor de hals, geen binding, nauwelijks vernis erop, goedkoper kan de afwerking haast niet, toch € 700 of €800. Ja hoor, een Martin (type vergeten) en een geluid!
Voor dat beetje meer betaal je helaas al gauw drie keer zoveel.

[Flint Stone]

.....als iemand een goede gitaar wil kopen tegen de prijs die hij waard is , beter naar een niet- Noord Amerikaanse producent kan gaan en eventueel naar een handbouwer uit Europa(in Nederland zitten een aantal heel goede).

Laat ik eerlijk toegeven dat het mij ook welk moeite kost om niet geimponeerd te raken door zo’n sjieke merknaam op de gitaar. Als je ergens een gitaar ziet, ga je (ik in elk geval wel) automatsich op zoek naar het merk-logo. Andersom voel je zoekende blikken van andere gitaristen ook wel als je staat te spelen en dan voelt het best wel goed als je ze stilzwijgend ziet denken “zo…goede gitaar”. Slaat nergens op natuurlijk, maar ja, niets menselijks is mij vreemd.

Ook een alleen bij insiders bekende gitaar gooit wat dat betreft ook wel hoge ogen denk ik (ik heb er geen). Maar zou een europese of nederlandse handgebouwde gitaar nu zoveel goedkoper zijn dan zo’n dure amerikaan en dan ook nog beter of even goed ? Ik weet het niet hoor, lijkt me evengoed een beetje snobistisch omdat zomaar te veronderstellen

Echte voordelen zijn er geloof ik vooral tegen de niet handgemaakte gitaren uit ZO-Azie een beetje zoals vroeger de instrumenten uit Japan not done waren. Jammer, want de moderne produktietechnieken zijn zo geavanceerd en verfijnd, dat de kwaliteit van een produkt vooral nog bepaald wordt door het ontwerp en de gebruikte materialen.

En wat dat micarta betreft; ooit heb ik eens in de winkel een Martin kunnen proberen die helemaal van kunstof was. Hij speelde echt heel licht en klonk ook heel goed, maar ja hij was van kunstof en was ook nog bedrukt met een soort cowboy motief…. Ik heb er nog spijt van dat ik hem niet heb gekocht

[chris c]

Ik denk niet dat de gevestigde Amerikaanse bouwers zo duur zijn omdat zij op hun merknaam teren. Nieuwe Amerikaanse merken zijn immers even duur (of duurder), West-Europese als Lakewood, Lowden of Avalon ook.

De hoge prijs heeft alles te maken met de loonkosten en het feit dat zij veel investeren in research en innovatie. Om concurrentieel te blijven en kwaliteit te behouden moeten zij immers steeds op zoek gaan naar nieuwe productiemethodes, materialen (Micarta bv.), enz. Daardoor hebben zij ook decennialang ervaring en know-how opgebouwd, en dat zie je wel aan de gitaren vind ik.

Aziatische bouwers zitten natuurlijk met veel lagere loonkosten en copiëren meestal westerse modellen, soms heel goed trouwens. Ik vind ze dikwijls heel goed voor de prijs, maar niet zo goed als een goede Amerikaanse of Europese. En zolang zij niet op hetzelfde peil staan, zullen mensen die blijven zoeken naar de perfecte gitaar bereid blijven om er veel meer voor te betalen.

[Yamhammer_71]

Ik denk ook dat je gewoon voor de sound moet gaan en niet perse voor de naam

Heb pas op een 'Blueridge' gespeeld en die klonk echt te gek. De Martin was duurder, maar uiteindelijk koos ik toch voor de massieve Blueridge.

[SBloke]

Ik heb altijd het gevoel gehad dat je niet erg uhhmm... serieus genomen wordt als je staat te spelen op een goedkope gitaar. Klinkt misschien raar, maar hoe vaak zie je niet kleine (en ERG kleine) bandjes optreden met de duurste spullen. Een matige gitarist die speelt op een oude D-28.. Een beginnend metalgitaristje met een Ibanez prestige of een gibson.

Of zou het liggen aan onzekerheid? Of "dure gitaren klinken beter"? of "kijk, ikheb een ECHTE gitaar"?

Laat mij voorlopig nog maar lekker spelen op mijn Ovation Celebrity. Niets fancies,gewoon een degelijk geluidje en inmiddels de eerste slijtkuiltjes in de toets. Ooit kom ter nog wel een dure gitaar van een of ander obscuur merk (Moon guitars bijvoorbeeld. Hoewel de Larrivee gitaren die ik heb bespeeld ook ERG fijn waren) ... en toch moet ik ook eens aan een Martin ben ik bang... al is eht maar omdat een van mijn "idolen" erop speelde... (Hedges...)

[Droffie]

Ik ben het helemaal met chris eens...we vergeten te makkelijk dat Europese en Amerikaanse bouwers Westerse loonkosten betalen en alle bijkomende voorzieningen voor dat personeel, hoge productiekosten en marketing. Daar ga je heel gemakkelijk aan voorbij als je zo'n Gibson of Lowden in je handen houdt en alleen maar naar het prijskaartje kijkt.