Wat is het toch met headless gitaren: het lijkt er altijd op dat mensen er helemaal weg van zijn, of dat mensen ze niet kunnen luchten? 't zijn gewoon gitaren: snaren, hals, body, brug en stemechanieken. Al jaren heb ik een headless bass van Riverhead:
Een ideaal ding, compact, niet te zwaar, superstabiel, met een te gekke sound, sustain en bespeelbaarheid en als je lekker staat te spelen voel je het ding over de hele lengte gewoon meetrillen. Da's erg fijn: wat de basversterker in je rug blaast voel je ook onder je handen gebeuren. Door de bodyvorm kun je er zittend ook goed mee spelen.
Ongeveer een half jaar geleden heb ik er een headless gitaar bij gekocht Hohner G2T:
De elementen (EMG licentie) voldeden niet (te bassig), maar ik had nog twee dimarzio's liggen. Qua sustain en sound zou je niet zeggen dat dit zo'n kleine body is. Het Steinberger tremelosysteem vind ik erg goed en stemvast (kwestie van de boel gesmeerd houden). Qua bespeelbaarheid mis ik de body soms wel, vooral als ik solo's speel (bij tapping en zo) klem ik schijnbaar de body van mijn gitaar tegen mijn lichaam met mijn arm. En het halsje is wat aan de smalle kant: maar dat is persoonlijk. Door het uitklapbare steuntje is het ding ook zittend goed te bespelen. Bij deze mijn gitaren en ik ben benieuwd naar de ervaringen van andere headless liefhebbers en haters .
Favorieten/bladwijzers