De strats uit de jaren 70 hebben vooral een slechte reputatie gekregen door de driepuntsbevestiging in een pocket die niet helemaal strak sloot, waardoor de hals dus niet stabiel genoeg op de body zat. Het concept op zich is niet echt slecht, zoals de Mexicaanse RI modellen nu laten zien: die zijn echt oké. Ook waren soms de elementen microfonisch door een verkeerd waxproces. Dan waren er nog de loeizware exemplaren. Ik heb er zelf één gehad uit '79. De gitaar was echt zo fukking zwaar, dat het niet leuk meer was. Heb hem ingeruild tegen een japanse Fender jaren 70 RI. Dat is sindsdien (nu zo'n 10 jaar) mijn nummer 1 gitaar. Ik heb er geen seconde spijt van gehad.

En toch hoop ik ooit nog eens een goed exemplaar (olympic white) uit '78 tegen te komen met rosewood toets.