Soms staat je een verrassing te wachten in je leven en van de week overkwam het mij.

Misschien een vreemde gedachte, maar het zette iets recht wat ooit in mijn 25 jaar mantelzorg periode gebeurde toen mijn toenmalige vrouw, die in 2008 overleden is leed aan meervoudige persoonlijkheidsstoornis en schitzofrenie.
Op een bepaald moment zat ik er zo doorheen, zo wanhopig en heb ik mijn favoriete gitaar, washburn stage A20, tegen de schoorsteenmantel geknald.
zo een als deze dus



body gebroken, lak schade etc.
werd wel de aanleiding tot een nieuwe hobby, gitaren opknappen.
waar die ooit gebleven is? maar verkocht omdat ik een strat wilde hebben, nooit moeten doen dus.

Nu echter al weer 8 jaar gelukkig getrouwd, mijn leven is totaal anders en ik liep ineens tegen een gitaar op die er wel wat op lijkt.
een Fernandes Vertigo.
en ook nog eens gratis






in mijn optiek de mooiste kleur.



een beetje recycle project net zoals ik dat nu ook ben, fleuriger kleuriger , blijer.
een soort van knipoog ergens vandaan ;-)