Je merkt dat de ene band (met name de frontpersoon) ook heel erg op de looks focust en de andere meer op het geluid.
Die Queen band van verleden jaar heb ik afgelopen jaar live gezien en dat geluid was helaas bagger. Natuurlijk hoor je ook dat o.a. de koortjes niet live zijn, maar wat er echt gespeeld wordt is best goed. Het ligt er een beetje aan wat je wilt zien / horen.
Ik heb ook Stahlzeit (Rammstein) gezien en je hoort dat het niet allemaal klopt, maar ze doen wel de hele pyro-show erbij en dat is uiteindelijk wel een beetje waar je voor komt.
The Analogues is de andere kant, perfectionistisch in het precies kopieëren van het geluid en het naspelen van de nummers. Maar dan kun je net zo goed de plaat opzetten.
"Meten is weten, gissen is missen"
Ik vind het eigenlijk wel meevallen met dat arrogante. Het is gewoon een gast met bezieling en obsessie voor Bono. Ik vind de band zo slecht nog niet. Qua zang was het deze keer ook goed. Geen makkelijk nummer.
Ik vond juist de Peppers heel onstrak en met een slecht gitaargeluid. Het miste totaal de funk inslag van de Peppers.
Ik vind de show leuk, maar ik heb niks met Tribute bands. Ik vind het jammer dat het hele Tribute gebeuren alle programmering van zalen, theaters en zelfs festivals overneemt. Hierdoor is het steeds moelijker voor eigen werk bands om nog ergens aan de bak te komen. Voor de zalen is het op safe spelen, maar creatief gezien een dooddoener. Zegt ook iets over het publiek natuurlijk, die schijnbaar liever een hapklare brok voorgeschoteld willen krijgen.
For what it’s worth: met Celebrating Amy hebben we nooit voor ogen gehad alles van Amy zo precies mogelijk na te doen. Voor de Tribute kregen we de indruk dat dat wel moest. Eigenlijk kwamen er tijdens de uitzending pas achter dat de andere bands veel losser waren in hun interpretatie.
Onze show is nu ook veel meer een homage aan Amy, we spelen haar nummers, volgens onze eigen opvatting en interpretatie. We eisen van niemand dat de gitaarpartijen en baslijnen exact zo zijn als op de plaat of van live-uitvoeringen. En we voegen tegenwoordig ook nummers toe van artiesten die Amy’s inspiratie waren maar die zij zelf nooit gezongen heeft (Ray Charles en Carole King bijvoorbeeld). Wordt het wel veel leuker door om te doen!
Soul, funk & jazz: www.tracintracy.com
Misschien zegt t iets over de kwaliteit van de nieuwe bands? Dat kan ook nog.
Favorieten/bladwijzers