Citaat Oorspronkelijk geplaatst door Pepe Bekijk bericht
Altijd fijn als iemand je kennis wil verbreden en daarvoor dank.
Maar ik dacht eerlijk gezegd dat de titel cowboy chords -of kampvuur chords- sloeg op de akkoorden zonder barré,
die hij hier gebruikt, de capo doet daar niks aan af,
meer is het toch niet?
het listige hier zit dan ook in de rechterhand, daar had ik al naar zitten loeren,
soort hybrid banjo/gitaar aanslag die er een drive aan geeft, Bob Dylan deed niks anders.
Blij dat je mijn 'tirade' zo sportief opvat
De 'drive' in banjo komt door het "3 over 8" effect.
Je hebt 3 vingers (ok, 2 vingers - I & M- en een duim -T-) voor je aan het werk.
Je tokkelt T, I, M, T, I, M, T, I, enz. (achtste noten, daarvan gaan er 8 in één maat) dan heb je aan het eind van de maat een vinger 'over'.
Dus de tweede maat is M, T, I, M, T, I, M, T, en de derde: I, M, T, I, M, T, I, M .
Pas de vierde maat begint weer op de duim.
Probeer de accenten -ook met subtiele timingveranderingen- nu wel op tel 1, 2, 3 en 4 te leggen (eigenlijk een sterk op 1 en een zwakker op 3), dan zul je merken dat het accent vooruit 'wandelt'. Deze 'forward roll' geeft een banjo 'drive'.
De bedenker van deze 3 finger banjostijl, Earl Scruggs, luisterde veel naar big band muziek, ik ga er vanuit dat hij daar de inspiratie heeft gevonden (denk 'In The Mood' on steroids )
Zodra je een 'square roll' gebruikt (T,I,T,M) is het effect meteen weg. Meer vingers gaat ook meteen de mist in.
Daaraan herken ik meteen een gitarist die voor het eerst op een banjo probeert te spelen. Het is het wel, maar toch niet echt.
Een soort van pakje Conimex door de hutspot gooien en dan zeggen dat je oosters kookt.
Het effect van "de wolk noten met toch een duidelijke melodie" tijdens een solo ontstaat ook door de dynamiek, gecombineerd met de timing.
Uiteindelijk is 3 finger (5 snarige) banjo veel complexer dan deze voorbeeldjes, maar dit is wel het eerste begin.
Binnen de Bluegrass (de stringbandmuziek waarbinnen deze banjostijl een definierende factor is) zijn mensen op een gegeven moment deze stijlfiguur van de banjo gaan 'lenen'.
De eersten waren op dobro Josh Graves, mandoline Jesse McReynolds en gitaar Clarence White.
Qua organisatie lijkt een Bluegrass band nog het meest op een Jazz ensemble: iedereen speelt solo's en wordt dan door de rest begeleid. Daarnaast wordt er ook nog eens driestemmig gezongen, wat weer heel ergens anders vandaan komt.
Maar... zonder akoestische gitaar ook geen Bluegrass, vandaar dat het hier wel past.
Tot zover de theorie, andere keer meer....