Volledig mee eens. De waarde van elke gitaar hangt ook alleen maar van anderen af. Wat bereid zijn ervoor te geven immers. Ik kan vragen wat ik wil maar ik ga het niet krijgen als het aan de ander ligt.
Laat de waarde los en het gaat misschien al snel alleen nog maar over het plezier wat je er aan beleeft en wat je ermee doet/kunt.
Mijn werkpaard is een goedkope Morgan. Ben ik mee verbonden blijkbaar. Gaat best. Niet geweldig. Aan te horen. Elke keer als ik de wat duurdere en iets beter klinkende Washburn pak wordt ik blijer van de Washburn. Maar ik pak eigenlijk nog altijd de Morgan als eerste. En die krijgt de meeste speeluren. ER is nog veel beters verkrijgbaar dan de Washburn, dat realiseer ik me echter ook.
Als ik speel is de waarde voor mij in het geheel niet relevant gebleken. Maar misschien verandert dit nog, kan best over de tijd heen. Bijvoorbeeld als ik er van af wil. Nog nooit een gitaar verkocht overigens. Maar de gedachte van verkopen/weggeven heeft feitelijk niets met spelen te maken maar met de restwaarde van het ooit de aanschaf hebben gedaan om het instrument te willen bespelen.
Makkelijk lullen hier hoor. Uitsluitend goedkope gitaren in bezit en vaardigheden van niks. Dus de portemonnee heeft nooit pijn, ik doe mezelf niets te kort, hooguit anderen omdat het niet om aan te horen is en de instrumenten snel ontstemmen. Dit laatste is niet het geval, gelukkig. Het grappige vind ik wel dat een dure gitaar een goedkoper instrument wordt als je er veel uren op speelt.
De economische restwaarde is leuk maar voor mij niet relevant met alleen maar goedkope gitaren en nogmaals ik doe niks weg.
Scheelt eigenlijk een hoop zorgen ook, een gitaarcollectie zonder waarde. Hoef ik niet over na te denken, bij te verzekeren, veilig op te slaan in een koffer met weer een hogere drempel om te pakken en op te gaan spelen etc.
Bux.
Yes life isn't easy, Anyway, you can make it And if I can do it, well man so can you - Lee Clayton
Favorieten/bladwijzers