Tis maar een verhaaltje over aantrekkingskracht.

[Kakihara]

in het productie verhaal van een magneet zal denk ik ook wel qua gebruikt materiaal verschil zitten of zie ik dat verkeerd.
metaal is niet metaal, anders zouden we de goedkope china gitaar bruggen niet als poepstaal bestempelen.

het verhaal van de TS doet mij dan weer denken aan iets wat ik over Bill lawrence heb gelezen.
de specificaties van zijn blade magneten veranderde, of hij kon ze niet meer krijgen volgens zijn specificaties, en hij stapte zover ik begreep naar een andere soort over en kon de andere 'ingrediënten' zo aanpassen dat je eigenlijk het verschil niet hoorde.
ik heb hier een oude l500 en een nieuwe, de een met gebogen blade die boven de pickup uit komt en een waarbij ze vlak liggen.
hoor praktisch geen verschil terwijl ze beide duidelijk anders zijn dan de L90

Ik meen dat Bill in de 70'er en 80'er jaren vooral ceramische magneten gebruikte. In de jaren '90 kregen pickups met ceramische magneten plots de labels steriel en kil opgeplakt. (Omdat in goedkope gitaren vaak goedkope pickups met goedkopere ceramische magneten zitten?) De gitarist moest er niet meer van weten.
Dus schakelde ook Bill over op Alnico. De L500's en L90's van nu klinken hetzelfde als hun ouders van de jaren '70 en '80.
Waaruit ik opmaak dat het gebruikte magneettype geen (hoorbaar) hol uitmaakt.

[Mitch]

Allereerst: piezo my darling, wat een heerlijk accuraat verhaal weer! ALtijd prettig om een beetje historisch inzicht te koppelen aan technische achtergrond.

Mijn ervaringen met keramisch vs alnico zijn niet A/B, dus nooit zelfde pickup en dan magneet gewisseld. Op zich heb ik meerdere verhalen gelezen over mensen die dat wel hebben gedaan en het lijkt, als ik het door de relativerende vertaalmachine haal, vooral wat met mate van output en het soort tophoog toch wel redelijk te verschillen.
Wat ik met humbuckers heb gehad met keramisch kwam ook op mij wat bruut over, moeilijk te temmen. Geen fan geworden maar weet ik veel hoe diezelfde dubbele spoel met een alnico magneet had geklonken...
Aan de andere kant van het spectrum staat mijn geliefde oude dame, Gretsch 6103. Daar zitten Supertron IIs in, met blade magneten, keramisch. Die bij de brug heeft eigenlijk een nét iets te pinnig hoog, maar een minimaal draaitje aan de volumepot (die inmiddels bijna meer als tonepot fungeert) en het is perfect. En die beide SUpertrons, in die gitaar...engeltjes die hun vleugels poetsen aan je trommelvlies. Maar ja, gitaar, spoelen, magneten? Zegt u het maar. Het blijven toch allemaal onderdelen die 'iets' doen.

[Pepe]

Ik heb Gretsches met keramische filters en Gretches met alnico tv jones filters
de tv jones klinken veel agressiever en pinniger, de keramische warmer en jazzier,
minder honky en neuziger ook
de keramische zitten in oude gitaren dus dat zal ook wel zijn invloed hebben
maar de lijn doortrekkend naar speakers dan zijn de alnico's ook pinniger en agressiever dan zijn keramische counterpart

keramisch heeft een bad rep omdat het goedkoper is en dientengevolge te vinden in budget gitaren
wat ook niet hielp waren de entry high power pickups -super distortion/X2N/dirty fingers- die bonking en hard klonken,
wat meer by design was dan een magneet keuze
zo zie ik dat,
en zeg eerlijk, een goed verhaal toch wel.

[Brum]

Grappig dat je de Super Distortion noemt. Dat is wat mij betreft bij uitstek het goeie voorbeeld van een keramische high output humbucker die juist behoorlijk 'warm' klinkt en juist niet klinisch. Reageert ook goed op je manier van aanslaan en de volumeknop. Natuurlijk niet zoals bijv. een PAF of zo, maar je hoeft er niet volle bak mee te gaan zeg maar.

Je kunt overigens op zich wel verschil horen tussen keramisch of alnico. Het is alleen zeker niet zo dat keramisch dan ook maar klinisch en strakker is, zoals vaak beweerd wordt. Er zijn ook steeds meer merken die je de keus geven tussen keramisch of alnico voor eenzelfde element. Staan nog wel wat filmpjes van Bare Knuckle op YouTube, waar ze het verschil laten horen.

[piezo]

Mitch, Pepe en Brum, genuanceerde meningen? Dat kàn ècht niet, hoor, hier op GN.
@ Mitch: Dank je, alweer.

Ik meen dat Bill in de 70'er en 80'er jaren vooral ceramische magneten gebruikte...
... Waaruit ik opmaak dat het gebruikte magneettype geen (hoorbaar) hol uitmaakt.

Het stokpaardje - als ik dat zo oneerbiedig mag zeggen - van herr Willi Lorenz was de funeste invloed van wervelstromen (eddy currents) op frequentiebereik en dynamiek. Die treden op in geleidende materialen onder invloed van een wisselend magnetisch veld, werken het magnetisch veld steeds tegen en beperken zodoende de energieoverdracht. Daarom hebben trafo's van elkaar geïsoleerde plakjes weekijzer i.p.v. een massief blok weekijzer, om de wervelstromen "op te sluiten".
In een element met een alnico magneet zorgen ze ervoor dat de elementmagneet zichzèlf verzwakt, zodra zijn veld gaat trillen. Ergo, zodra de snaar trilt. Het resultaat, vergeleken met keramische: minder efficiënt, minder attack, minder hoogfrequent. Aldus "Der Willi".
Maar gitaristen vinden alnico meer vloeiend, "warm" compressie-effect. Idem in luidsprekers. Ach, wat de één sprankelend noemt, zal de ander pinnig noemen, het zij zo.

Dan mijn stokpaardje maar: die draaiknoppen op een gitaar zijn de meest onderschatte hulpmiddelen om je geluid te vormen. Daarom zie je die oude topgitaristen steeds - soms wel per frase - een heel klein beetje bijregelen.
Bijvoorbeeld - aardigheidje - : we moeten en zullen zo'n vintage Vox of Thomas wah kloon hebben, toch? Vanwege dat smoothe geluid zonder oorvernielende hoog-mid piek.
Nee hoor, je hoeft meestal alleen maar volume en/of tonepot een béétje terug te draaien om de eigen resonantiepiek van het element zover te verlagen dat piek van element en piek van wah samen niet te veel zijn.
(Verontschuldiging voor het verstoren van de GAS-aanvallen, beste GN leden)

En @Brum, helemaal met je eens, over Super Distortions. In de brugpositie dan.