Gibson late 70's

[Venlonaer]

Zo ik maak er gewoon een nieuw topic voor aan.
Wat is er eigenlijk aan de hand met de tweedehands Gibson markt, en dan met name de late 70's Les Paul (Customs)?

Ik check MP dagelijks en zie steeds meer van deze Gibbys voorbijkomen met vraag prijzen van 3,5-4,5k! Begrijp mij niet verkeerd, een ieder mag vragen wat hij wil natuurlijk, maar het moet toch ergens op gebaseerd zijn? Wat mis ik. Vraag-aanbod is het niet echt lijkt mij? Het is nou niet dat een late 70's zo mega zeldzaam is, sterker nog er staan er veel op MP...

Voor een late 70's LPC zou ikzelf bijvoorbeeld een bod van nou roep eens wat, €2250 in goede staat best acceptabel vinden?

Nog iets. Zag vandaag een 74 LPC Custom op een Facebookgroep voorbij komen voor 5k?

[the sure thing]

Tsja... de eind jaren 70 stratocasters gingen 15 jaar geleden nog voor rond de €1.000 van de hand.... ze waren toen totaal niet gewild. En nu gaan ze voor veel hogere prijzen weg...

De jaren 70 Gibson gitaren waren wel OK, de jaren 80 een stuk minder. Je genoemde prijzen betaal je niet voor een jaren 80 les paul. Over ca 10 jaar is dit weer anders. De reden? Zeldzaamheid (zoals je zelf aangeeft)


Verzonden vanaf mijn iPhone met Tapatalkpoeder

[Orpheo]

Het is vooral dat het gitaren zijn die steeds verder af liggen van 'nu' en daardoor lijkt het gat tussen het 'gouden tijdperk' en dit tijdperk steeds kleiner. Ook speelt mee dat er gewoon steeds minder van die dingen zijn, logisch. Ze sneuvelen door ouderdom, gitaristen houden graag hun gitaren bij zich. Wat nu over is, is de cream of the crop van die tijd. de echte troep is allang gemod of gesloopt.

Dus ja, 2250E voor een 70ies LP is imho aan de lage kant. Vind ik de vraagprijzen de gitaar waard? Hell fucking no. Gewoon puur als gitaar an sich bekeken, is zo'n plank echt inferieur aan wat bijvoorbeeld een Aristides Raw zou kosten of zelfs een beetje prima epiphone, zoals de jared james nichols signature. Maar ja.... dat zijn nieuwe gitaren, zonder 40 jaar aan historie.

[arjanb01]

Die 70lp’s waren toch berucht om hun giga gewicht en pancake bodies?
En was het ook niet zo dat ze op een gegeven moment ook maple halzen hadden? Ze experimenteerden wel, dat moet je ze bij Gibson nageven.
Ik kan me op onze muziekschool een 70s lp custom herinneren, loeizwaar maar had wel een dikke sound met de bekende les Paul grom. Veel laag had dat ding. Zo’n poep bruine was dat, met pancake body.

[AoDf]

Mijn '76 LP custom heeft inderdaad pancake body, maple hals en is erg zwaar. Hadden niet al die Norlin LP's pancake bodies?

[Venlonaer]

Klopt. Mijn 70 en 74'er hebben ook beide een pancake body en loeizwaar

[Pepe]

Ik had een CS R6 en een '71 pancake (sandwich mag ook) goldtop en de beste mocht blijven.
Was geen vergelijk, als je een E snaar op de '71 aanslaat resoneert ie je heup uit elkaar. Ook lichter met zijn 4.1 k.
Is geen wet van meden en perzen natuurijk, ongetwijfeld genoeg Norlin dogs te vinden zoals er ook een hoop CBS strats rondslingeren die ik niet eens als kado zou willen hebben.
Maar iedereen die een decade generaliseert... ik zou er geen 2e hands auto van kopen.

[Orpheo]

Ik vind het ontzettend interessant om te zien hoe de 'les paul tone' veranderd is. Wat Arjan zegt: "loeizwaar maar had wel een dikke sound met de bekende les Paul grom. Veel laag had dat ding.''.

les pauls uit de 50ies, dus zeg de eerste run, hadden helemaal niet zo'n dikke, grommende tone maar een veel lichtere, helderdere tone met twang. Op zich ook logisch want dat was wat de markt wilde: kijk maar naar Gretsch's Penguin of gewoon de Fender strats en tele's. de LP was natuurlijk Gibson's antwoord op de telecaster en iets in de markt zetten dat volledig anders klonk dan waar ze mee willen concurreren is gewoon dom. Pas bij de herintroductie van de Les Paul in '68, gingen de specs langzaam schuiven, wat perfect aansloot bij de groei van hardrock en metal, waardoor we de LP tone als vol, dik, 'romig' en soms zelfs lomp zijn gaan beschouwen. Thin Lizzy: alleen maar norlin era LP's. Zakk Wylde: alleen maar Norlin era. Randy Rhoads, idem. Luister voor de gein maar eens naar Slash op Appetite versus zijn tone nu: zijn tone was toen veel feller, veel meer treble en meer open. Tuurlijk, die specifieke Marshall hielp ontzettend veel maar zijn nieuwste signature Marshall recreert diezelfde tone (die Derrig LP van Slash was een zo getrouw mogelijke kopie van een originele 50er LP). Of vergelijk Bonamassa's tone met een originele jaren 50 LP met een modern exemplaar, zelfs customshop. Die moderne klinkt veel dikker en minder twangy dan zo'n oude.

[Pepe]

Leo kreeg de Texas Playboys en al die country bands op bezoek, Les Paul stapte naar Gibson omdat die gericht was op jazz big bands, dat was niet echt twangville.
Niettemin, die oude Gibsons klinken meer twangier, meer full range dan waar nu op gemikt wordt.
Dat is ook de reden waarom ik die '71 op een podium kan gebruiken, tis net een fat tele.
Voor die tele en strat kan je overigens hetzelfde verhaal houden omdat muziek van nu een ander geluid vraagt dan waar de Fenders in de fifties voor bedacht waren.

[Orpheo]

Leo kreeg de Texas Playboys en al die country bands op bezoek, Les Paul stapte naar Gibson omdat die gericht was op jazz big bands, dat was niet echt twangville.
Niettemin, die oude Gibsons klinken meer twangier, meer full range dan waar nu op gemikt wordt.
Dat is ook de reden waarom ik die '71 op een podium kan gebruiken, tis net een fat tele.
Voor die tele en strat kan je overigens hetzelfde verhaal houden omdat muziek van nu een ander geluid vraagt dan waar de Fenders in de fifties voor bedacht waren.

Niet volgens zijn biografie, noch volgens de biografie van Ted McCarthy. McCarthy wilde een serieuze solidbody concurrent voor de tele en Les Paul zelf ging naar Gibson omdat zij het meest gerenomeerd waren maar werd dus uitgelachen de eerste keer. Nadat Gibson de eerste prototype af had, hebben zíj weer contact opgenomen met LP. Met de LP gitaar wilden ze júist nieuwe markten aanboren, om mensen weg te halen bij Fender.