En dan bedoel ik natuurlijk niet Ella Fitzgerald.
En dan bedoel ik natuurlijk niet Ella Fitzgerald.
Misschien kun je je vraag wat meer specificeren. Wil je weten wie er een of meer heeft? Wil je weten wat anderen er van vinden? Wil je weten wie er graag een zou willen hebben en waarom? Zoek je informatie? Ben je zelf op zoek naar een dikke jazzbak (behalve Ella Fitzgerald)?
Nu kan het nog.
Nuttig commentaar, Mario.
Vriend Alias heeft sinds kort een dikke jazzbak, wil graag weten wie er ook 1 heeft, ervaringen en meningen, misschien wat tips en do's en don'ts, wanneer wel en niet gladde snaren en welke dikte gevoelsmatig hetzelfde is als de andere, etc.
Laatst gewijzigd door piezo; 24 maart 2019 om 18:56
Och ja, gitaristen, soms zijn het nèt mensen...
Ik vind dit een heel goede vraag.
Weet niet of de Gibson ES 135 ook meetelt, want niet zo dik als bijv. ES 175. Heb ook een Hofner, een (semi(dikke jazzbak uit 1962 met by far het mooiste geluid ever. ES 339 telt denk ik niet mee.
Heb vroeger ooit 'gladde' snaren geprobeerd; vond het niks. Het dikke geluid maak ik eigenlijk alleen in de versterker; volume- en tonepots altijd op standje max. Snaardikte tegenwoordig 0.010. Versterker op standje boost en met voorzichtig een Mooer compressor erbij.
Proberen, proberen en proberen.....
Toen duidelijk werd dat ik naar het conservatorium ging, nu zo'n 30 jaar geleden, wilde ik een Gibson ES-175 of een Gibson ES-335. Mijn voorkeur ging uit naar de 175, maar ik kwam thuis met een 347. Nooit een seconde spijt van gehad. Ik kon met de 347 werkelijk alle kanten op, waaronder uiteraard ook gewoon de be-bop kant. Ik ben nooit een jazz jongen geworden. Niet dat ik het niet geweldig vind, maar omdat ik er nooit goed in geworden ben. Ik vind dan ook dat ik er geen verdien.
Mijn voormalig werkgever had een stokoude Gibson L-5 ces. Samen met mij gekocht op de vintage beurs te Veenendaal. €12.500,- moest ie kosten, ondanks de gebroken headstock. Voelde slecht. Ik heb waanzinnige deals gezien voor €900,- Ik had echter geen rooie cent.
Daarna regelmatig op die L-5 ces gespeeld. Ik speelde er blues op. Iets beters kreeg ik er niet uit. Je voelt jezelf letterlijk in de voetsporen staan van honderden jazz grootheden. Ik durfde niks. Ik voelde me klein. En daarmee was mijn droom, het bezitten van een echte jazzbak, als een zeepbel uit elkaar gespat. En ik heb er vrede mee. Ik verdien er geen.
Tot ik zo'n 4,5 jaar geleden een concert bezocht van een kerel wiens naam ik altijd vergeet. Ik zat helemaal vooraan, vlak voor zijn neus, in mijn rolstoel. Die gast leek op mij. Zelfde pet, beiden even dik, ongeschoren... We keken elkaar verdwaast aan.
Ik genoot van de power. Hij, in z'n uppie op het podium. En hij speelde een vreemd soort mix van blues, country, punk en folk. 80% van de tijd speelde hij op een van zijn twee Gibson ES-150 bakbeesten uit de jaren 50. Als een dolle. Hij ramde er op of zijn leven ervan af hing. Een versleten sunburst en een versleten zwarte. P90 in de halspositie. Wat een beestachtig en vunzig geluid!
Sindsdien heb ik een nieuwe droom. Inderdaad, een Gibson ES-150 uit de jaren 50, omdat ik weet dat ik er een verdien.
Voor mij de p90 330 Grant Green Style voor jazzy sounds, de "dikke" gitaar gebruik ik voor rockabilly (Gretsch en Gibson 295)
Die Hard is geen Kerstfilm!
Er waren aardig wat boeiende geesten rond op dit forum, maar slechts 1 echte columnist. En dankzij de zoekfunctie kan ik die columns nog eens gaan bundelen ook, Mario. Hoed u maar!
Mijn andere ik en ik hebben samen een Aria FA-71, een lekkere blonde dikkerd. Vandaar ook mijn onderschrift van nu. Zal er nooit uit kunnen halen wat er in zit natuurlijk, ben net zo'n autodidact als hij, maar veel minder sympathiek. Kannieboeien, ze is lekker.
Als ik nog eens goed in de slappe was kom te zitten, wil ik een Guild George Barnes, het summum van geweldig. Niet dat ik zelfs maar in de schaduw van de schaduw van Sir George kan staan, dat spreekt vanzelf.
Laatst gewijzigd door piezo; 25 maart 2019 om 20:13
Mooi verhaal Vulva Heb zelf ook altijd nagestreefd om be-bop te kunnen spelen; rond tachtiger jaren nog even particulier les gehad van de toenmalige meester Wim Overgauw. Lieve man maar communicatief eh... niet sterk. Wellicht was zijn conditie toen al achteruit aan het gaan. In zijn (grote) huis in Hilversum moest je uitkijken waar je liep; je kon zo maar op een gitaar stappen...
Probeer nu wat via boeken en internet vooruitgang te boeken.
Ik had zo'n Epiphone Emperor Regent, maar nu een heel goedkope Ibanez. En ik ben me er blíj mee! Krijg alleen maar complimenten over sound..!
The Guitar Express Podcast! Interviews met Leif de Leeuw, Vedran Mircetic, Arnold van Dongen, Bert Meulendijk...
http://gitaarpodcast.nl/
Favorieten/bladwijzers