Losing my religion.

[MarkS]

Misschien toch eens proberen?
Zelf heb ik na jaren elektrisch gespeeld te hebben een poging ondernomen om klassiek te spelen. Hoewel ik nooit voor de lol klassieke muziek zal luisteren heb ik veel plezier aan het oefenen daarvan beleefd, en ook de (beperkte) ontdekkingsreis voor mij als primair cockrock scheurneus. Van fur elise naar de luitsuites van bach, asturias, daarna leo brouwer en heitor villa lobos.
Gitaristisch best vet, achteraf.

Muziek waar ik niets mee heb gaat voor mij niet werken Dennis. Echt niet. Funk en country idem. Zodra ik het hoor gaat ie op een andere zender.
ik vergelijk het maar met wiskunde. despite all efforts...
Flamenco lijkt me dan wel weer erg gaaf, maar ik heb nooit een klik gehad met een akoestische gitaar. Ik vond die rock riffs hartstikke leuk om te doen. Muziek waar ik mee ben opgegroeid, bijna genetisch in mij gebeiteld, that Marshall roar. Misschien gewoon maar accepteren dat de lol er af is, and maybe... who knows. Gear gaat ook niet weg zonder urgente reden of beter alternatief.

[Fusion]

Dat heb ik bv ook met bandjes die wel willen repeteren maar geen optredens willen. Werkt voor mij ook niet fijn. Repeteren vind ik helemaal prima, maar toewerken naar niks, nee, dat vind ik niks.

Voor mij ideaal. Optreden is kut. Repeteren om bijv een album op te nemen, of gewoon zomaar, ideaal. No u ja optreden is niet persé kut maar de meeste venues zijn kut

[D3nnis]

No u ja optreden is niet persé kut maar de meeste venues zijn kut

Ik kan het op voorhand nooit goed inschatten. Soms denk je "dat wordt een ruig feestje" en dan is het helemaal kut, en soms ook andersom.
Als het kutte de overhand heeft dan zou ik er snel klaar mee zijn denk ik.

[Fusion]

Ik heb podiumvrees, zelfs voor dezelfde pak m beet 800 man waar ik eens in de zoveel weken voor speel, op t zelfde podium, zelfde 1 van de 3 geluidsmannem, en toch zenuwachtig soort of. Als ik dan in e.o.a. stinkende kroeg moet staan met kutgeluid en arrogante gasten in t publiek (bijna standaard bij metal) dan hoeft t van mij niey

[D3nnis]

Kan ik me voorstellen, dan slaat de balans naar de verkeerde kant.
Ik speel (speelde tot voor kort) met name bekende en dansbare muziek in een opgevoerd jasje, en de meeste mensen die daar naar komen zijn best leuk en aardig eigenlijk, en meer dan 85% zijn leuke avonden.
Ik zou graag in een 80's / 90's metal coverband spelen, maar dan is de "markt" toch een stuk beperkter, om over eigen werk maar te zwijgen.
Gelukkig ambieer ik dat ook niet (meer), dat is gestopt nadat ik achtereenvolgens in een eigen werk bandje in epica/after forever achtig genre (maar dan slechter) en een bandje klinkend als een moderne bolt thrower heb gespeeld. Een jaar lang wekelijks repeteren, nummers schrijven, met veel.pijn en moeite een ootreden regelen, niet eens kostendekkend betaald worden, er twee covers bij frotten omdat we niet genoeg eigen werk hadden, en dan complimenten ontvangen over die covers. Nah, ik ken mijn beperkingen, laat mij maar covers spelen.
Ik heb trouwens hier in de omgeving best wat succesvolle coverbands naar de klote zien gaan omdat ze vonden dat ze eigen werk moesten doen.
Als je het mij vraagt is dat echt iets voor de echt goeden. Op mijn eigen werk zit helemaal niemand te wachten.
Met de "echt goeden", zoals zij met name zichzelf zien (tenminste, hier in het durp is er zo'n clubje) is het risico dan weer dat het verzand in gepiel dat alleen muzikanten leuk vinden. Zit ook al niemand op te wachten. Niks mis mee, maar mooi in repetitiehok blijven dan .

Ik ben nu al ff aan het rondkijken, maar hier zijn niet gek veel bandjes meer heb ik het idee. Van mijn 15e tot 27e zaten er hier overal bandjes, niet moeilijk om met anderen muziek te maken.
Maar nu? Geen idee waar dat allemaal gebleven is. Vrienden uit die tijd spelen niet of nauwelijks meer, of zijn nóg slechter dan ik.

[Plant]

Ambitie - of het juist niet (meer) - hebben is ook wel een dingetje.
Je bereikt een leeftijd waarop je beseft dat 'het publiek' niet op je zit te wachten. Als je jong bent en begint denk je er wat mee te bereiken, al die talentenshows zitten niet voor niets vol.
Een enkeling breekt alsnog even door (Susan Boyle ), maar goed... dat hoeft allemaal niet meer. Je droomt er niet meer van en wat zou je dan nog als je er voor jezelf ook geen lol meer in hebt en geen aansluiting vind?

[Pepe]

De ambitie is steeds beter worden op je instrument, of betere composities maken, betere teksten...
en als je geen ambitie hebt is de lol al genoeg

als onder ambitie bekend en gerespecteerd worden verstaan wordt.. er geld mee verdienen.. dan is de keuze dat met een instrument te bewerkstelligen inderdaad een dingetje
meestal is succes een bijproduct van ergens goed in zijn

ik was niet van plan om vanavond gitaar te spelen maar dan hoor ik een reclame met ergens een hammond lick en dat moet ik gelijk van mezelf op gitaar uitzoeken en voor je het weet ben je met een wha wha en een looper zomaar 2 uurtjes verder
dat is lol denk ik, daar zit verder niet zo'n ambitie bij
behalve dat hammond lickje ergens in kunnen frommelen

[miyaru]

Ik ken het maar al te goed: heb bijna 35 jaar bas gespeeld, en gitaar er altijd naast. Speel nu bijna niet meer, ben bijna 54.

Heb alles om me te vermaken met gitaar en bas, tot een eigen homestudio aan toe. Het enige wat ik momenteel leuk vind om te doen is electronische muziek maken met Ableton Live Suite 10 en een Push2 Ableton controller.

Soms speel ik nog wat op gitaar, nog "somser" een beetje bas. Ik word gevraagd om in bandjes te komen spelen, maar alleen het idee van optreden en met spullen sjouwen maakt dat ik er geen zin meer in heb.

Ben ik een "oude lul" geworden - dat niet - ik presenteer met veel plezier mijn radioprogramma op donderdagavond.

Ik mis het ook allemaal niet, kon me dat een jaar of wat terug niet voorstellen dat ik het niet mee zou willen......

Qua muziekmaken is het misschien ook zo dat wat je veel luistert, je ook gaat naspelen - dat het toch onbewust invloed heeft op je. De laatste tijd luister ik voornamelijk Jean-Michel Jarre en Deadmau5 - ook al weer twee uitersten.

Ik luister wel eens een uurtje Spotify, en dan probeer ik ook te luisteren wat me vroeger bekoorde en beroerde. Maar het doet me niet veel meer, terwijl het muzikaal meer verantwoord is dan wat ik nu luister.

Ik maak me er niet druk meer om: optreden en band hoeft niet - mag. Ook voel ik me vrij om te luisteren en maken wat ik wil, het komt wel weer, of niet - dat maakt ook niets uit. En ja, ik ben een vijftiger die het muzikaal gezien niet ver geschopt heeft, maar wel er altijd lol in had. Ik heb zelfs nog een opleiding gedaan om geluidstechneut te worden aan het SAE te Amsterdam - en met zeer goed gevolg afgerond. Doe ik ook niet veel meer mee.......

Soms moet je dingen doen in je leven, en die stoppen dan gewoon. Ik was als kind gefascineerd door de films van Jaques Coustaux - zijn duikers die over de hele wereld doken en de mooiste dingen zagen. Dat wilde ik ook. Ik heb inderdaad leren duiken, werd instructeur en heb ook een eigen duikschool gehad. Dat hield voor mij op na ruim 600 duiken. Doel bereikt, had het gezien, was de hele wereld over gereisd om het mee te maken van de Cariben tot de Malediven en een hoop ertussen. Heb er nooit spijt van gehad dat ik het gedaan heb, en gestopt ben met duiken. Was een periode. Sommige dingen duren langer, muziek is er één van, motor rijden het andere.

Ik denk dat het stimuleert om met iemand of meerdere samen te spelen. Kan fijn zijn, zeker als je in een periode zit waar het spelen minder vanzelfsprekend gaat. Elkaar helpen.

Het kan helpen de spullen goed schoon te maken, ze netjes op te bergen, en er een jaartje tussenuit te gaan, even wat anders. Wellicht is het na een jaartje weer leuk...........

[Erik de Perik]

Gefascineerd zijn door Jacques Cousteau en dan nog z'n naam verkeerd spellen.....??

[vulvasonic]

De ambitie is steeds beter worden op je instrument, of betere composities maken, betere teksten...
en als je geen ambitie hebt is de lol al genoeg

als onder ambitie bekend en gerespecteerd worden verstaan wordt.. er geld mee verdienen.. dan is de keuze dat met een instrument te bewerkstelligen inderdaad een dingetje
meestal is succes een bijproduct van ergens goed in zijn

ik was niet van plan om vanavond gitaar te spelen maar dan hoor ik een reclame met ergens een hammond lick en dat moet ik gelijk van mezelf op gitaar uitzoeken en voor je het weet ben je met een wha wha en een looper zomaar 2 uurtjes verder
dat is lol denk ik, daar zit verder niet zo'n ambitie bij
behalve dat hammond lickje ergens in kunnen frommelen

Dát is het hè? Zo heeft het voor mij heel lang gewerkt. Maar het punt waar ik nu op zit (en Mark misschien nog wat erger, als ik het juist interpreteer) is dat het me al teveel gedoe is om een gitaar van de standaard te halen en een snoer te pakken. Letterlijk! Dat is het enige wat ik nodig heb om de gitaar in te prikken op mijn Yamaha broodtrommel met lampjes (heel lekker versterkertje). De broodtrommel staat naast me, ik kan er zonder op te moeten staan zo bij. Ik hoef alleen het schakelaartje om te zetten en ik kan uren wegpielen. Waarom doe ik dat niet?!?! Dat is mijn vraag en dat van Mark.
Ik heb het er zelfs met mijn psychiater over. Hoe is het mogelijk dat ik geen plezier meer haal uit iets dat ik nog steeds beschouw als de grootste passie in mijn leven (samen met neuken, maar daar zit ook geen muziek meer in...)? Mijn zielenknijper weet het niet, maar ik denk dat het te maken heeft met mijn (gebrek aan) toekomstperspectief.
Ik kan me voorstellen dat dit voor Mark niet heel anders is.