Genre maakt niet zoveel uit eigenlijk. Heb vroeger een reggae periode gehad, gezellig, maar niet echt een idioom waar veel uitdaging in zit. Paar jaar terug rockabilly/psychobilly fase gehad, leuk om naar te luisteren, maar ook hier qua spelen weinig joy in gevonden.
Ik had halverwege jaren 90 een complete MIDI/recording studio, sequencer/synths/modules/sampler, HD recorder, mics, iso cab.
Laatst weer even met de gedachte gespeeld. Dat is iets wat je juist prima in je eentje kunt doen, urenlang en hele nachten mee bezig zijn als je wilt.
Drumstel om me op uit te leven ms ook leuk maar thuis niet te doen.
Video filmen en fotografie is ook zo’n ondergesneeuwde vergeten hobby. Terwijl ik het spul zo uit de kast kan trekken.
Ms speelt dit ook bij mij. Sinds “het Grote Akkefietje” 4 jaar terug is het perspectief veranderd. Het zou in de meeste gevallen einde verhaal zijn geweest, en daar ging ik eigenlijk ook van uit.
Sindsdien heb ik soms het gevoel een beetje doelloos rond te dwalen in bonustijd. Vele anderen zouden met hernieuwde gretigheid en dankbaarheid zich op die herkansing storten, ik geloof het allemaal wel zo.
Hardstikke leuk, en leuke band, en ja, dat dwingt je om aan de bak te gaan. Tenminste als het geen repertoire is dat je zonder oefenen ook wel kunt spelen. Tegelijkertijd levert het ook vrijwel zeker gedoe met mensen op.
Toen we naar Epe zijn verhuisd zat ik weer eens zonder band. Maar goed, ik ben op een oude klassieke begonnen ooit, en een jaar later kwam er een elektrische bij. Fingerstyle ben ik altijd blijven doen. Eenmaal zonder band, een goede klassieke gitaar gekocht (nou ja, een goede studiegitaar van zo'n 2000 gulden toen) Die was zoveel beter dat ik mijn relatief zwaar spelende Washburn (van de clip van Country Poem) niet meer aanraakte. 5 jaar eigenlijk alleen klassiek gespeeld. Op een gegeven moment ook een goede steelstring gekocht zodat ik dat ook weer ging doen. Rolde vervolgens weer in het elektrisch gitareren doordat ik nav een akoestisch optreden ergens gevraagd werd om mee te doen...
Niet spelen is eigenlijk gewoon ondenkbaar.
Qua band, zonder band kun je ook van alles doen. Dat is als het op speltechniek aankomt doorgaans gelijk een behoorlijk stuk uitdagender. Zelfs een nummer als Some Skunk Funk heb ik er een stuk sneller inzitten dan het gemiddelde fingerstyle arrangement. ALs de kick juist het samenspelen is, kun je altijd nog sessies aflopen.
Had een aantal posts gemist... Hier zit ook nog best een goede combi. Genoeg bandjes die best wat beter promotiemateriaal kunnen gebruiken, dan een filmpje dat iemand met zijn telefoon heeft gemaakt van je gig, net tijdens dat ene nummer dat niet zo lekker liep, en dat nu uiteraard op facebook staat Is me gisteren nog overkomen. Gelukkig hebben we zelf ook meersporenopnames mee laten lopen en is een kennis van de saxofonist videohobbyist.
Heb je wel het bandjes gebeuren, maar zonder repetities, en zonder oefenen.
Het valt of staat denk ik met een bandje met gelijkgestemden. Er zijn genoeg midlife-rockers met niet heel veel tijd en ambitie, die graag een paar keer per maand willen oefenen en zo af en toe eens optreden. Punt is dat de momenten dat het allemaal goed samenvalt best wel schaars zijn. Ik heb al wat formaties achter de rug, en ik heb met twee bands (waaronder de huidige) echt het idee dat alles lekker klopt. Verder doe ik vooral projectjes, paar keer oefenen en eenmalig optreden, dan komt er ook nooit de sleur in. Nadeel is dat je niks opbouwt, maar je leert wel heel veel.
Dat werkt IMO alleen maar als je een doel hebt. Ik kan dat ook niet, als je het niet ergens voor doet voelt het toch allemaal wat zinloos. Ik ervaar het zo dat je een uitdaging moet hebben, dat je geïnspireerd en gemotiveerd wordt omdat je iets wil bereiken. Zonder optredens of überhaupt repetities heeft het geen nut. En blijf je idd hangen in die aloude riffs. Althans, ik wel.
Favorieten/bladwijzers