Never say never: Mitch aan de Strat

[Mitch]

Als we dan toch van Johan Derksen niet zo moeilijk moeten doen over uit de kast komen: een ernstig bericht voor al mijn gitaarvriendjes. Neutrale lezers kunnen hier wegzappen.

Ik heb een Stratocaster gekocht.
There, it's out in the open.

Wat heb ik die dingen vaak afgezeken. Saai, massa meuk, te iel, flutgeluid, afschuwelijke halzen, afijn... ik heb alle minpunten verguisd.
Nu heb ik al een aantal jaar het credo: ik wil eigenlijk alle klassiekers wel een keer gehad hebben en bij voldoende wederzijdse liefde, blijvend in bezit houden. Uiterst leerzaam, ik heb nu bijna alle klassiekers al wel gehad en er dus een gefundeerde mening over. Les Paul Standard/Junior, SG, ES335, Telecaster, grote hollow bodies, Jaguar, Jazzmaster, het is allemaal de revue gepasseerd. Maar ondanks verschillende keren op Strats van vrienden te hebben gespeeld, had ik dat model, zonder twijfel het meest bekende en meest verkochte wereldwijd, nooit gehad. Ik spuugde erop. Of maakte er demoraliserende rijmpjes over.
Maar goed, in een recente fase van Derek and the Dominos manie, werd ik weer geconfronteerd met het feit dat deze muziek die veel voor me betekent, van de kant van Clapton met een 50s Strat is ingespeeld. En toen begon het toch en beetje te kriebelen.
Tegelijk realiseerde ik me dat de meeste negatieve ervaringen zijn opgedaan in een vroege fase, waar ik nog niet zo heel veel kennis van zaken had. En dat ik toen niet doorhad, dat ik gewoon niet overweg kan met een toets met 7,25" radius in combinatie met dunne vintage frets. Die fout had ik al eens gemaakt met mijn eerste Tele (engeltjes klank, draak qua bespeelbaarheid), maar mijn huidige Baja Tele met 9,5" radius, medium jumbo frets en gekietelde pickups is hard bezig een favorietje te worden. Dus toch maar eens op zoek of Fender in dat enorme aanbod ook niet iets dergelijks heeft uitgehaald met de Stratocaster. En jawel: de Classic Player is er in een 50s uitvoering, twotone sunburst, 9,5" radius, esdoorn toets, medium jumbo frets.
Daarbij, mijn grootste horror, die vreselijke tussenstandjes: daar is er één van ingeruild voor een middenstand, dus brug- en hals element samen. Dus de juiste hals, looks en minder quack: mijn aandacht is getrokken.
En zo toog het hele gezin dus vorige week naar Amsterdam (prima dagje uit), om een Strat te halen. De hals was helemaal top en op een crunchy Tiny Terror klonk het al heel behoorlijk. Thuisgekomen hals afgesteld, slagplaatje gewisseld, pickups afgesteld en toen kwam ik er achter dat er nóg een nuttige twist in zat. De onderste tone knop bedient het midden- én het brugelement en ik zit dus niet vast aan dat schelle geluid bij de brug! Feest compleet. Dus mee naar de oefenruimte en tot mijn eigen stomme verbazing eigenlijk alles op het brugelement gespeeld. Oké, tone duidelijk een slag dicht, maar die is prima traploos te regelen. Wat geen verbazing wekt voor wie me kent, is dat ik de gitaar duidelijk het leukst vind op crunch, eventueel terug met volume naar randje clean. Dat spatje clean gaat nooit mijn vriend worden, maar alweer positief verrast: zoveel zachter dan een andere gitaar is hij niet. Mijn vrees was dat ik van alles aan mijn versterkers zou moeten aanpassen (waar ik een hekel aan heb), maar allemaal niet nodig. Zowel qua EQ als volume kan alles blijven staan.
Wat hebben we dus bewezen: altijd goed om van inzicht en standpunt te veranderen. Met ingang van heden ben ik officieel een gitaar omnivoor.

[arjanb01]

Mooie review! 👍
Dat wat jij had met strats heb ik met tele’s.
Wel grappig dat je toch tot inkeer bent gekomen en dat je je gezin mee kreeg die dag, ik mag dan zelf naar de winkel terwijl het gezin thuis is😉

[Plant]

Goed zo! Karakter tonen Nou ook z'n snor erbij.

[jutter]

Gefeliciteerd Mitch! Verstand komt met de jaren!

[Tupelo]

Saai, massa meuk, congrats.

[Brad]

Veel plezier met je nieuwe gitaar Mitch.

[johanb]

Ik heb juist problemen met de rechterhand als ik een strat of tele bespeel die hier in the house zijn. Die hand blijft bij mij boven de snaren bungelen en steunt niet zoals bij mijn les paul. Voor de rest prima gitaren ,heel veel plezier er mee

[telerocker]

Goudeerlijk verhaal van een spijtoptant. Herkenbaar ook. Ooit was ik aan de pointy headstocks. Strats en tele's was voor ouwe lullen. En kijk nou...

[vulvasonic]

In off topic schreef ik er al over. Voor mij was en is de Stratocaster de meest perfecte gitaar ooit gemaakt, alleen is het ding (voor wat ik speel tenminste) de minst geschikte gitaar voor mij, omdat ik niets kan met het geluid, tenzij ik mijn hele rig aanpas op de strat. En daar heb ik geen trek in.
Desalniettemin heb ik er nog steeds vier (en ik had er al twee verkocht helaas), maar geen van die vier heeft het echte authentieke stratgeluid. Ach man, ik hou van de Stratocaster. En de jouwe is prachtig. Veel plezier ermee.

Misschien geinig, als je er tenminste de lol van inziet, wat jij had met de Stratocaster heb ik met de Les Paul. Ik begrijp de aantrekkingskracht van die dingen, de klank, ze zijn ook niet lelijk of zo, maar de Les Paul is de enige gitaar waar ik nooit enige verbintenis mee heb gevoeld, m.u.v. de dubbelkutmodellen. Niet dat ik er eentje af zou slaan als ik er een mocht krijgen, maar er zijn maar bijzonder weinig bekende modellen van de meeste grote, ouwe Amerikaanse gitaarmerken (Gibson, Fender, Rickenbacker, Gretsch) die ik niet zou prefereren boven de Les Paul. Gek eigenlijk.

[arjanb01]

Maar eh, Mario, je hebt dus 2 strats en je krijgt er niet het authentieke strat geluid uit?
Ligt het dan niet aan je amp en je manier/techniek van spelen ?
Ik heb zowel een lp als een strat en op een of andere manier moet ik harder werken op een strat. Dat ding dwingt me om niet sloppy te spelen. Een lp speelt bij mij als vanzelf en is niet voor niets mn main gitaar. Misschien ligt het aan de kortere mensuur?