Torrefied wood DIY

[Menk]

Ook voor deze weer mijn felicitaties Tee!

Is het niet toch eens tijd voor zo'n overzichtsfoto van al je instrumenten? Je hebt allicht wel een groothoeklens nodig. Of moeten we hier beginnen nadenken over een andere tentoonstellingsvorm die real life toelaat...?

Wat is de finish nu? Harde olie? Of heb je dun gepolitoerd, en mat afgewerkt?

K

[loose-fur]

Merci, Menk!

Zoals eerder vermeld, ook bij deze valt het eindresultaat me enigszins tegen omwille van de afwerking. Zowat bij elk bouwsel bedenk ik achterna: waarom hou ik mijn gitaren niet gewoon 'natuurlijk', onbeschermd? In mijn herinnering zijn ze immers vaak op hun mooist net vóór de afwerking. Onafgewerkt komt er wellicht vanzelf wel een soort van finish op te zitten; een soort van patina door vastnemen en uv-/zonlicht?

Maar de zin in experiment is eveneens aantrekkelijk, en dus wou ik deze in eerste instantie met ecologische middelen afwerken. Een zeer lichte burst met koffie, een filler met eiwit en een bescherming door middel van bijenwas.
Een érg subtiele koffie-burst valt mee op sparrenhout, maar lukt bijna niet op donker (noten)hout. Poriën vullen met eiwit lukt deels, maar is naar mijn gevoel niet voor herhaling vatbaar. Vloeibaar bijenwas kun je wellicht niet echt ecologisch noemen, maar het schenkt een iets betere vochtbescherming en het werkt makkelijk. Bovendien bezit het een fraaie glans en verouderd het mooi, naar mijn gevoel.

Politoer en -vooral- de hedendaagse watergebaseerde (acryl) lakken weten me niet overtuigen. Die laatste zijn trouwens pas echt bah! (verwerking, bescherming en veroudering is echt belabberd). En dus blijf ik geprikkeld zoeken naar een fraaie en makkelijke afwerkingsmethode..

De omvang van m'n zelfbouw collectie valt nog wel mee, heb intussen immers al een paar exemplaren weggegeven.

[flatline]

watergedrgen acryl is echt " een ondefinieerbaar laagje ", niet terughoudend en niet overtuigend ... beetje mossel noch vis ... misschien volstaat een eiwitlaag, wat aangevuld met een dunne politoer, als sobere afwerking.
H

[flatline]

b) tinnitus : ai ! ! !

[loose-fur]

Rond je veertigste begint het je te dagen, Flatline, dat een half leven van schreeuwende machines en gierende gitaren hun fluitend lot opeisen. Er rest slechts één remedie tegen deze levenslange onrust: afleiding. En dan kun je bijvoorbeeld met veel toewijding en concentratie akoestische gitaren gaan bouwen. Met behulp van vredig handgereedschap..



Maar kijk, niettegenstaande deze immer aanwezige bezettoon valt er blijkbaar soms nog wel wat klanknuance te ontdekken.
Een paar dagen geleden immers een setje Elixir's op de Static King gezet (in combinatie met een overtone killer) en daarbij vastgesteld dat ik plots een compleet ander instrument in handen had!
Mijn aversie jegens Phosphor Bronze blijkt bij deze gecoate versie ongegrond, zowel qua klank als qua gevoel. Ben zelfs van plan om zo'n Elixir setje ook op de Renaissance Parlor uit te proberen.

[no 1 hops]

kom ik weer met een misschien vreemde opmerking.
wat nu als je de binnenkant van de gitaar behandeld met bv bijenwas?
je ziet dat mensen van die humdifiers gebruiken om de vochtigheid in de body stabiel te houden.
als je die afdekt aan de binnenkant zou je misschien minder last hebben van invloeden aan de buitenkant en kan je die naturel houden.

[loose-fur]

Wanneer je boenwas aan de binnenkant wil aanbrengen, Hops, dan moet dat bij één onderdeel (bovenblad of rug) aangebracht worden vóór je de kist definitief dichtlijmt, en dat is een beetje tricky daar houtlijm en boenwas absoluut niet samenwerken. Wil je dit aanbrengen ter voorkoming van vochtopname, dan moet dat aan de buitenkant eveneens gebeuren, lijkt me.

De gitaar hangt nu in een ruimte waar een houtkachel de temperatuur al eens flink de hoogte durft in te jagen, in combinatie met een relatieve vochtigheidsgraad die soms onder de 50% duikt (vandaar dat ze tussen een paar exemplaren hangt die weinig last hebben van deze extremen).
Ik laat ze daar bijna bewust hangen, als test. Na drie weken in deze omstandigheden blijven zowel rug als bovenblad hun (bolle) radius mooi behouden, en lijkt er van enige vervorming achter of rond de brug geen sprake. Het ziet er naar uit dat zowel brug als 'voorkrimp' hun voordeel opleveren..

[loose-fur]

Ik zou bijna onderstaande video vergeten! Een tijdje geleden ontdekt. Behoorlijk indrukwekkend project, met een alternatieve versie van de neutral tension bridge (op 14:20). Geniaal in z'n eenvoud:

[flatline]

wat ik hier nu bedenk, Tee, is dat je nog niet op de volledige "ontlasting' van je bovenblad zit; het trekstuk tussen snaarhouder en kam gooit nog wat roet in het eten, en zorgt ervoor dat de nul-hoek op de kam niet gehaald wordt. Dat trekstuk als kam gebruiken , vastlijmen op het blad, en de snaarhouder op afregelen, i.c.ip gelijke hoogte?
F

[loose-fur]

Ik begrijp jouw opmerking of vraag niet zo goed, Flatline (waarschijnlijk vooral omwille van een schrijf-/spraakverwarring over de verschillende onderdelen bij dit concept).

Het neutral-tension-bridge-concept is in wezen erg simpel (maar achteraf gezien zijn héél veel concepten erg simpel van opzet):

• Snaren worden opgespannen tussen topkam en -in hoogte verstelbaar- staartstuk
• De hoogte van het staartstuk bepaald de hoogte van de snaren boven de toets (actie)
• De brug bestaat uit twee kammen die tot net tegen de onderkant van de snaren worden gezet. In mijn geval is de ‘voorste’ kam een exemplaar uit been dat dus precies op hoogte gemaakt dient te worden, de ‘achterste' kam is in hoogte regelbaar door twee inbusschroeven (maar zou net zo goed een eveneens op maat gemaakte kam kunnen zijn)
• Tussen die twee brugkammen zit er als het ware een ‘onderbreking’ die de snaren naar beneden trekt

De complete brug ‘hangt of zweeft’ dus als het ware tussen topkam en staartstuk, er is geen druk naar beneden waar te nemen. Wanneer het staartstuk lager (of te laag) wordt gezet ontstaat er wel degelijk een neerwaartse druk op het klankblad. Om de brug op z’n plaats te houden en de connectie met het klankblad optimaal te houden wordt de brug vastgelijmd. Met als gevolg dat bij een hoger (of te hoog) geplaatst staartstuk zelfs een opwaartse trekkracht aan het klankblad kan ontstaan.

Bij een goed afgestelde brug-staartstuk combinatie (snaren vormen één lijn vóór en achter de brug; er is dus geen ‘knik’ waar te nemen) is de druk of trekkracht neutraal of zo goed als onbestaand. Uiteraard komt er wél een bepaalde snaartrekkracht aan te pas, die in wezen -via het staartstuk- in de lengte op de gitaar body terecht komt; en dus deels op de gitaar zijden en in de lengte richting van het klankblad.



Mijn brugontwerp in gebaseerd op dat van Rick Toone (op onderstaande foto zie je trouwens dat hij, waarschijnlijk omwille van boven vernoemde 'langse' snaar-trekkracht, een stevige dikte voorziet bij de zijkant van de body), maar mijn ontwerp behoudt iets meer een traditioneel uitzicht (met schuin geplaatste kam uit been) en biedt iets meer afstelling (hoogte van beide kammen).




De Mandola uit het filmpje is eigenlijk een nog véél simpeler uitwerking van dit concept: een esthetisch beter bedacht regelbaar staartstuk (wordt weggestopt onder een cover) in combinatie met een brug met twee kammen en een stevige drukbalk er tussenin.




Maar zoals gezegd: achteraf is alles erg logisch en makkelijk bedacht..