Ik heb in de eerste tien jaren van mijn bestaan als gitarist alle soorten plectrums geprobeerd die je maar kunt voorstellen. Uiteindelijk ben ik uitgekomen op het bekende zwarte Jazz III plectrumpje. Overigens (niet veel mensen weten dit, zelfs winkeliers niet!!!) zijn die dingen te krijgen met een scherpe punt, een extra scherpe punt, of een ietwat stompere punt. Nou, is dat lekker? Wéér wat geleerd. Hoe vaak ik niet gezien heb dat winkeliers ze gewoon door elkaar flikkeren, ongelofelijk! Dus let altijd even goed op, je zal versteld staan. Nou, ik in ieder geval wel. Ik stond zelfs perplex!
Enfin, ik kies altijd de scherpste uit.

Maarrrrrrrrr..... de laatste tijd ben ik weer een beetje gaan experimenteren. Voor de elektrische gitaar vind ik ze perfect, maar sinds ik ook wat staalsnarige gitaartjes heb, merk ik dat ik niet goed uit de voeten kan met die dingen. Iets slapper, andere materialen, andere vormen...., nog niets kunnen vinden. Wel voor sommige dingen, maar niet voor alles.
Wel, geloof het of niet, maar pas enkele uren geleden vond ik in mijn eigen slaapkamer een flinterdun plectrumpje in de door mij zo geliefde Jazz III vorm. Geen idee hoe het bij mij terecht is gekomen. Dat buigzame platte spul komt onder normale omstandigheden mijn hut niet in. Maar goed, het lag er en dus probeerde ik een deun. En verrek, ik ben er blij mee! Een fatsoenlijke lick kun je er niet mee spelen, maar voor het zachtjes strummen is het ding perfect.

Is het niet wonderlijk?!?!
Niet?
O, ik vond van wel. Zeer wonderlijk zelfs.